Το 2014 τα smartphone είχαν επιτέλους αποκτήσει αρκετή υπολογιστική ισχύ και χωρητικότητα για να αρχίσουν να αντικαθιστούν όποια φορητή συσκευή έβρισκαν στο διάβα τους, αλλά τα mp3 players δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη. Ήξεραν ότι το τέλος είναι κοντά, η τεχνολογική εξέλιξη θα τα έστελνε στον ίδιο κάδο ανακύκλωσης μαζί με τo floppy disc, τo walkman, το ΠΑΣΟΚ κλπ. H τελευταία τους λέξης δεν ήταν μια αντεπίθεση, αλλά μια προσπάθεια να πάρουν μαζί τους όσους περισσότερους νεκρούς γίνεται στη θανατική τους μοίρα, όπως ακριβώς έκαναν και οι Ιάπωνες στη μάχη του Ίβο Τζίμα.
Ο δούρειος ίππος αυτού του δόλιου σχεδίου ήταν το iTunes της Apple, εκεί όπου ο Bono κατάφερε να πείσει τον Tim Cook να σπάσει τα νεύρα όλων των κατόχων iPhone. O Tim Cook μόλις είχε αναλάβει τα ηνία της Apple από τον Steve Jobs, δύσκολο να σταθείς στο ύψος τον περιστάσεων αναλαμβάνοντας να καλύψεις ένα τέτοιο δυσαναπλήρωτο κενό. Εκεί κρύβεται ο Σατανάς, όπως είχαμε δει και στον Δικηγόρο του Διαβόλου με τους Keanu Reeves και Al Pacino, η αδυναμία και φιλοδοξία είναι προσκλητήρια για τις χθόνιες δυνάμεις του σκότους και της καταστροφής. Ο Bono ως μία τέτοια δύναμη, αφού πρώτα διέλυσε ότι είχε μείνει όρθιο στα 90s από το rock n roll, ανέλαβε να διαλύσει τα κινητά μας, τα νεύρα μας και τη μουσική που αγαπούσαμε, η ο οποία σε καμία περίπτωση δεν ήταν η ανακύκλωση της γκλυκανάλατης μπαλάντας του.
Όπως ο ίδιος ο μουσικός Βελζεβούλ διηγείται στο βιβλίο του “Surrender: 40 Songs, One Story”, που κανονικά θα έπρεπε να το λέει «Ένα τραγούδι, 40 Επανεκτελέσεις», ήταν αυτός που πρότεινε στον Tim Cook να διαθέσουν δωρεάν σε όλους το άλμπουμ “Songs of Innocence”. Στην αρχή ο Cook δεν βρήκε γοητευτική την ιδέα του Bono, η δωρεά αυτή πήγαινε κόντρα στον σκοπό ύπαρξης του iTunes που είχε στόχο να πληρώνει απευθείας τους μουσικούς για το έργο τους. Αλλά ο Διάβολος βρήκε τον τρόπο του με τη λέξη «δωρεάν» να χαϊδεύει τα αυτιά του φιλόδοξου Cook που πάσχιζε να βγει από σκιά του Jobs.
To σχέδιο του Bono, όπως το περιγράφει και ο ίδιος, ήταν σαν να αφήνουν ένα μπουκάλι γάλα έξω από κάθε σπίτι, αλλά το άλμπουμ του τελικά ήταν σαν να κάθεσαι σπίτι σου, να μπουκάρει ο γαλατάς και να σου κάνει κλύσμα το γάλα. Όχι πολύ ευχάριστη εμπειρία σε γενικές γραμμές. Ακόμα και 7 τελευταίοι λάτρεις της μουσικής του Bono που είχαν μείνει ζωντανοί το 2014 σε ολόκληρη τη Γη, δυσανασχέτησαν αφού από τη μία το “Songs of Innocence” έμπαινε σφήνα σε κάθε τι που ήθελαν να ακούσουν από τη βιβλιοθήκη τους κι από την άλλη δεν μπορούσαν να το σβήσουν τα ρημάδια τα ανιαρά νιαουρίσματα που βάφτισε τραγούδια η μεγαλύτερη συμφορά που γνώρισε η Ιρλανδία μετά την έλευση των Black and Tans.
Η όλη δυσάρεστη εμπειρία είναι μια πάρα πολύ κακή ανάμνηση για όλους μας και η συγγνώμη του Bono μόνο ως προσχηματική μπορεί να εκληφθεί. Αν ήθελε να ζητήσει μια ειλικρινή συγγνώμη θα έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη για όλη του τη μουσική τα τελευταία 30+ χρόνια, αλλά και για τις καρναβαλικές εκκλήσεις του να σώσουμε τον πλανήτη.
