Δυστυχώς ο πόλεμος είναι παντού γύρω μας, στην ευρύτερη γεωπολιτική γειτονιά μας, στις ειδήσεις και στη διαρκή φημολογία των προκλήσεων της εξ ανατολών γείτονος. Η πολεμική θεματική της επικαιρότητας, μοιραία φέρνει στο προσκήνιο τα εξοπλιστικά προγράμματα, ασκήσεις επί χάρτου, προβλέψεις θερμών επεισοδίων. Η συνεχής κατανάλωση νέας πλαηροφορίας για όλα αυτά μας κάνουν να ξεχνούμε τις βασικές αρχές ενός πολέμου. Τίποτα από ότι συμβαίνει, και πρόκειται να συμβεί, δεν λείπει από την Τέχνη του Πολέμου του Σουν Τζου ή στην επικαιροποιημένη ματιά του Κλαούζεβιτς.
Η διαφορά της στρατηγικής από την τακτική είναι ότι η πρώτη παραμένει αναλλοίωτη, ενώ η δεύτερη προσαρμόζεται στις εποχές και τις συνθήκες. Το πέρασμα από το ιππικό στα τεθωρακισμένα είναι τακτική, αλλά μερικές φορές η τακτική έχει και όπλα λιγότερο θανατηφόρα, όπλα που μας κρατούν ζωντανούς σαν τις ασπίδες των αρχαίων Σπαρτιατών, σαν το καφέ.
Για όλους εμάς τους άκαπνους μαχητές της καθημερινότητας είναι το κύριο κομμάτι της εξάρτυσης για να την βγάλουμε καθαρή ακόμα μία ημέρα, αλλά φαίνεται ότι είναι απαραίτητος και στους κανονικούς μαχητές, τους μπαρουτοκαπνισμένους. Αυτό αναφέρει ένα πρόσφατο άρθρο του Jeff Schogol για το Task & Purpose για τη σημασία που έπαιξε ο καφές στην έκβαση του Αμερικανικού Εμφύλιου.
Ο καφές μπήκε κανονικά στο συσσίτιο των Βορείων γύρω στο 1863, χρονιά που συμπτωματικά υπήρξε και καμπή που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του στρατού του Αβραάμ Λίνκολν. Σε κάθε Βόρειο στρατιώτη αναλογούσαν περίπου 16 κιλά καφέ κάθε χρόνο από τα μισά του πολέμου και μετά και αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ακμαιότητα του στρατεύματος.
Οι Νότιοι, παρά την εγγύητητα που είχαν με τις χώρες παραγωγής καφέ, δεν είχαν πρόσβαση σε αυτό το θαυματουργό «μαγικό ζωμό» λόγω του ναυτικού αποκλεισμού που είχε επιβάλει το ναυτικό των Βορείων στα λιμάνια του Νότου. Γνωρίζοντας πόσο καθοριστικός παράγοντας είναι το ακμαίο ηθικό στη νικηφόρο έκβαση ενός πολέμου, ο καφές δεν έπαιξε και μικρό ρόλο από τη στιγμή που τον μονοπωλούσαν οι Βόρειοι.
Γιατί ο Λίνκολν ήταν αυτός που τελείωσε την Αμερικάνικη Επανάσταση
Έκτοτε ο καφές έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του «οπλισμού» των Αμερικανών στρατιωτών, με την εισαγωγή του στους ευρωπαϊκούς στρατούς να γίνεται πολύ αργότερα. Στο άρθρο επίσης αναφέρεται ότι στον Α’ ΠΠ μόνο οι Αμερικανοί στρατιώτες έπιναν καφέ στο ευρωπαϊκό μέτωπο και παρά το ότι πολεμούσαν μακριά από σπίτι τους, ήταν σε σημαντικό βαθμό πιο ευδιάθετοι σε σχέση με τους Ευρωπαιους συμπολεμιστές τους.
Μήπως τελικά το “Si Vis Pacem, Para Bellum” ξεκινάει από τα αποθέματα καφέ;
