«Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα», υποστήριζε η Άννα Βίσση, αλλά στο Ratpack έχουμε τοποθετηθεί ήδη πως δεν ταυτιζόμαστε με αυτήν την άποψη. Δεν αισθανόμαστε καμία νοσταλγία από τα ξέγνοιαστα σχολικά χρόνια. Ήταν μία τραυματική εμπειρία που δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να ξαναζήσουμε. Ωστόσο αυτό το ιντερνετικό μελάνι σε αυτό το λευκό Word δεν πέφτει για να μιλήσουμε για κλισέ σχολικές καταστάσεις. Έχουν καταγραφεί, τα έχουμε φάει στη μάπα, βαλτώσαμε κύριοι. Αυτό το άρθρο γράφεται ως μία ωδή στο Εσπερινό σχολείο. Το κοινώς λεγόμενο «νυχτερινό». Εκείνο το βραδινό ωράριο που είναι παρεξηγημένο.
Όχι δεν είναι όλοι «κάγκουρες που ακούνε τραπ»
Τι είναι αυτό που σου έρχεται το μυαλό όταν ακούς «νυχτερινό σχολείο»; Σίγουρα κάγκουρες που -σήμερα ακούνε τραπ-, δεν έχουν καμία όρεξη για διάβασμα και το μέλλον προμηνύεται μαύρο. Όχι, όχι, οχι. Το προαύλιο, σε αντίθεση με όσα πίστευες, δε θυμίζει προαύλιο φυλακής. Το νυχτερινό δεν είναι αναμορφωτήριο. Δεν είναι μία μίξη «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα» με όλη τη μούργα της κοινωνίας. Δεν είναι ένα φυτώριο για εκκολαπτόμενους εγκληματίες. Είναι ένα σχολείο όπου στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου (σ.σ. είναι 4 χρόνια και όχι 3 όπως στο πρωινό) θα συναντήσεις τα πιο αξιόλογα παιδιά. Παιδιά από όλο το εύρος των ηλικιών.
Παιδιά που δουλεύουν το πρωί και το απόγευμα γίνονται μαθητές. Μάλιστα όταν έχουν περάσει τα χρόνια, χρειάζεται τεράστια θέληση, δύναμη και υπομονή για να πάρεις την απόφαση να κάτσεις στα θρανία. Ενώ θα μπορούσες να βολευτείς με τη δουλίτσα σου και μετά να αράξεις σπίτι βλέποντας τηλεόραση, αποφασίζεις να περάσεις τις απογευματινές ώρες σου στο σχολείο. Με στόχο τη μόρφωση και να κυνηγήσεις τα όνειρά σου.
Το ωράριο είναι όλα τα λεφτά
6:30 μέχρι 10:30. Το 7ώρο του πρωινού, συρρικνώνεται σε 5 διδακτικές ώρες. Μάλιστα για έναν περίεργο λόγο που δεν κατάλαβα ποτέ, όταν έβρεχε πάντα μας έδιωχναν. Επίσης έχω ζήσει να φεύγουμε νωρίτερα από το σχολείο επειδή είχε σημαντικό ματς στο Champions League και τα «παιδιά ήθελαν να δουν τον αγώνα». Σκέψου να μην πατάς πρώτη ώρα στο πρωινό για να δεις τον Γιώργο Λιάγκα. Ακραίο, αλλά στον κόσμο του εσπερινού σχολείου συμβαίνουν τα πάντα. Επίσης έχεις το δικαίωμα να δώσεις ή όχι Πανελλήνιες. Σημαντικό για ένα παιδί που απλώς θέλει να πάρει το απολυτήριο και με τα λεφτά που έχει μαζέψει από την πρωινή δουλειά, να γραφτεί σε ένα ΙΕΚ.
«Μακάρι να πήγαινα ακόμα σχολείο»: Πόσο ισχύει η αγαπημένη ατάκα των γονιών μας;
Είναι εμπειρία ζωής
Το νυχτερινό είναι μια εμπειρία ζωής. Είναι ένα πραγματικό «σχολείο» γιατί δε συναναστρέφεσαι μόνο με συνομίληκούς σου. Είναι λες και πηγαίνεις στον στρατό ή σ’ ένα χώρο εργασίας. Σε ψήνει πραγματικά για όλα όσα εκείνα θα συναντήσεις στη ζωή σου. Δεν είναι απλώς ένα βαρετό 7ώρο όπως στο πρωινό σχολείο. Είναι μια διαδικασία που ενηλικιώνεσαι πραγματικά.
Δεν γράφω αυτές τις γραμμές για να σε πείσω να πάρεις τα χαρτιά σου και να πάρεις μεταγραφή στο νυχτερινό. Αλλά γράφω αυτές τις γραμμές ώστε να βάλω ένα τέλος στην προκατάληψη που το συνοδεύει. Και σε όλα αυτά τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, που ανοίγουν το τετράδιο τις βραδινές ώρες.
