Πόσες φορές δεν έχουμε θυμώσει, απογοητευτεί και τέλος παραιτηθεί στο άκουσμα κάθε ενός φρικτού τροχαίου ατυχήματος με θύματα όχι μόνο τους ίδιους τους νεκρούς αλλά και τις οικογένειες που αφήνουν πίσω τους. Οικογένειες που αδυνατούν να βρουν το δίκιο τους και μένουν πάντα με την πικρία της ατιμωρησίας να διογκώνει το πένθος τους. Μια ατιμωρησία που εξασφαλίζεται θεσμικά από τη στιγμή που ένα τροχαίο ατύχημα, όσους νεκρούς κι αν έχει, όσο αντικοινωνική κι αν ήταν η αιτία που το προκάλεσε, συνήθως αφήνει τον θύτη με μοναδική ουσιαστική ποινή τις τύψεις του.
Κάτι που από σήμερα δεν θα ισχύει στη Μεγάλη Βρετανία από τη στιγμή που οι δικαστές θα κρίνουν την αιτία που προκάλεσε το ατύχημα και αν αυτό δεν προκαλείται από μια άτυχη στιγμή, αλλά από μια επικίνδυνη και βαθύτατα αντικοινωνική οδηγική συμπεριφορά, η ποινή θα φτάνει μέχρι και τα ισόβια. Το σκεπτικό του νέου νόμου είναι πολύ απλό και απολύτως λογικό. Αν οδηγείς και τσατάρεις στο κινητό ή είσαι μεθυσμένος ή γενικά κάνεις οτιδήποτε άλλο που θέτει σε κίνδυνο εσένα και τους γύρω σου, είσαι πρακτικά εν δυνάμει φονιάς.
Δεν υπάρχει καμία αμέλεια για κάποιον που μπαίνει πίσω από το τιμόνι και ξέρει πολύ καλά ότι το αν θα προκαλέσει τροχαίο μέσα στα επόμενα χιλιόμετρα είναι καθαρά θέμα τύχης ή ατυχίας, ανάλογα με την ανάγνωση. Κάτι που όπως είναι αναμενόμενο γεννάει μεγαλύτερους προβληματισμούς για τη δική μας ποινική αντιμετώπιση των θανατηφόρων τροχαίων.
Δεν είναι μόνο ότι έχουμε μια θλιβερή πρωτιά στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά τα τροχαία, δεν είναι καν το ότι όλοι μας ξέρουμε μια οικογένεια με νεαρό θύμα, είναι περισσότερο αυτό το διάχυτο αίσθημα που κυριαρχεί πως δεν γίνεται τίποτα και δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Μαθαίνουμε να ζούμε με μικρά διαστήματα θυμού και πένθους και μετά κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Το βλέπουμε σε κάθε μεγάλη έξοδο με το μποτιλιάρισμα να επεκτείνεται μέχρι τη ΛΕΑ με κάποια αντίστοιχα περιοδικά πρόστιμα να πέφτουν και μέχρι το επόμενο τριήμερο η ΛΕΑ να γίνεται και πάλι χώρος στάθμευσης, λωρίδα αργών οχημάτων, μέχρι και αυτοσχέδιο πικ νικ κάνουν κάποιοι.
Κατά καιρούς ακούμε εξαγγελίες για πιο αυστηρές ποινές για παραβάσεις του κόκκινου ή για την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, μέτρα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δύσκολα εφαρμόζονται και η αποτελεσματικότητά τους είναι αμφίβολη. Ακόμα και στην περίπτωση που με κάποιο μαγικό τρόπο δούμε μια δραματική μείωση των τροχαίων, που δεν αρκεί για να τη δούμε, το μεγάλο ερώτημα για τη δικαίωση των θυμάτων θα παραμείνει.
Στην απώλεια ζωής καμία ποινή δεν είναι αρκετή για την οικογένεια του θύματος γιατί η βλάβη δεν διορθώνεται σε καμία των περιπτώσεων, αλλά σίγουρα χρειάζεται μια αλλαγή στο πώς αντιμετωπίζουμε έναν φόνο από τροχαίο που οφείλεται σε αντικοινωνική συμπεριφορά και να μην αντιμετωπίζεται με την ίδια αυστηρότητα που αντιμετωπίζεται η κλοπή ενός ραδιοφώνου.
Αρκεί μια τέτοια νομοθετική πρωτοβουλία να μην γίνει με τυπικά ελληνικό τρόπο και κρυφτεί πίσω από αυτή όλα όσα πρέπει να γίνουν παράλληλα. Πρώτα από όλα πρέπει να κοιτάξουμε το θέμα της οδικής παιδείας, από το δημοτικό σχολείο ακόμα και της βελτίωσης των δρόμων.
