Κάτι συνέβη στις σκηνές με βία και ξύλο του Hollywood μετά την κυκλοφορία του The Bourne Identity του Doug Liman με πρωταγωνιστή τον Matt Damon. Τι ήταν όμως αυτό που άλλαξε; Μερικές λεπτομέρειες στις σκηνές ήταν ριζικά αλλαγμένες.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι σεκάνς περιελάμβαναν περισσότερα κοψίματα, πιο κουνημένη κάμερα, συχνά ακόμη και πιο αμυδρό φωτισμό για να μεταδώσουν ένα αυξημένο στοιχείο βίας και χάους (καθώς και για να κρύψουν το γεγονός ότι οι ηθοποιοί δεν μπορούσαν να βγάλουν σωστά τη χορογραφία).
Ναι τα πάντα άρχισαν να γίνονται υπερβολικά σκοτεινά και δυσδιάκριτα. Όλα πλέον συμβαίνουν μέσα στο σκοτάδι αλλά δεν ξέρουμε ακριβώς τι. Έχουμε μόνο μία αίσθηση.
Είναι σε σημείο που τις περισσότερες φορές το κοινό βιώνει αισθητηριακή υπερφόρτωση και όλα τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα στηρίζονται στο σκοτάδι. Η κάμερα παίζει πλέον με την φαντασία σου κι όχι με το τι πραγματικά δείχνει.
Μουρλός σινεφίλ είδε πάνω από 1000 ταινίες μέσα στην καραντίνα
Πριν όμως πέσουμε να τον φάμε τον Liman, πρέπει να του δώσουμε τα πρωτεία σε αυτό. Πλέον βλέπεις ταινίες όπως το Batman και οι μισές σκηνές βίας γίνονται μέσα στο βαθύ σκοτάδι και μόνο λάμψεις από πυροβολισμούς σου δείχνουν λίγο από το τι πραγματικά γίνεται στη σκηνή. Έχει όμως καταντήσει και λίγο κουραστικό αυτό έτσι δεν είναι;
Επιπλέον, ας το παραδεχτούμε… υπάρχουν βασικές εξαιρέσεις, που συνήθως περιλαμβάνουν κασκαντέρ που έγιναν σκηνοθέτες Chad Stahelski και Derek Kolstad (John Wick, Atomic Blonde, κ.λπ.), ίσως και μια δόση από Kingsmen. Ναι, δεν έχουν υποπέσει όλοι στο ίδιο συνήθειο να γυρνάνε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι για να κρύψουν λεπτομέρειες που μάλλον στο φως δεν θα έβγαιναν τόσο καλές.
Η αντίθεση αυτής της νέας προσέγγισης στον κινηματογράφο δράσης, ωστόσο, στην πραγματικότητα φαίνεται ξεκάθαρα αν ρίξουμε μία ματιά στις ταινίες του Jackie Chan. Υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος για τον οποίο μετά από τόσα χρόνια, οι άνθρωποι ελκύονται οπτικά από ένα κλασικό ξύλο στην κάμερα τύπου Jackie Chan, σε αντίθεση με το να τρίβουν τα μάτια τους και να ψάχνουν για ένα παυσίπονο από το πολύ σκοτάδι.
Ουσιαστικά αυτό που άλλαξε είναι η ικανότητα των ηθοποιών να εκτελέσουν μία περίπλοκη σκηνή μάχης. Έτσι το σκοτάδι μπήκε στο παιχνίδι και από τότε δεν μπορούμε να δούμε την τύφλα μας. Τρανταχτό παράδειγμα η τελευταία σκηνή μάχης του Game Of Thrones. Όλοι βγήκαν και είπαν πως όλα ήταν υπερβολικά βυθισμένα στο σκοτάδι.
Και όλα αυτά ξεκίνησαν από την ταινία του Liman. Μόνο που ο τύπος το έκανε χωρίς να ξέρει πως στην ουσία καταστρέφει το παλιό, καλό σινεμά δράσης που μάθαμε την δεκαετία του ογδόντα και του ενενήντα.
