Στις αρχές των 80s o Βαγγέλης Παπαθανασίου είχε ήδη κερδίσει τα γαλόνια του στον χώρο της μουσικής, το progressive rock του χρωστούσε σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξή του. Η επανάσταση που ξεκίνησε παίρνοντας την ηλεκτρονική μουσική από τον πειραματισμό στη μαζική κατανάλωση έδινε καρπούς και ήδη τη σκυτάλη είχε πάρει η disco και δρομείς όπως ο Giorgio Moroder. H ανάγκη του για καινοτομία στη φόρμα τον οδήγησε σε ένα ακόμα σπάσιμο συνόρων, αυτό του ήχου με την εικόνα.
Η έννοια του οπτικοακουστικού θεάματος δεν ήταν κάτι χειροπιαστό ακόμα και το MTV ήταν ακόμα στα σπάργανα. Μέσα από τη σύνθεση μουσικής για ταινίες και ντοκιμαντέρ ο Βαγγέλης Παπαθανασίου θέλησε να πιάσει το νήμα του soundtrack από εκεί που το άφησαν οι Disney και Eisenstein. Στο πέρασμα από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο, οι δύο αυτοί εντελώς διαφορετικοί δημιουργοί βρήκαν έναν νέο ρόλο για τη μουσική, αυτόν που σπάει τον αόρατο τοίχο μεταξύ θεατή και δράσης και τον παίρνει από το χέρι και του προσφέρει μια ιδέα ρεαλισμού για τη δράση την οποία παρακολουθεί, κάτι σαν το dualshock χειριστήριο του πρώτου Playstation.
Η οπτική του Βαγγέλη Παπαθανασίου κοίταξε πολύ παραπέρα, βάζοντας τη μουσική στο επίκεντρο της πλοκής, ακόμα κι αν αυτό το έκανε στις διαστημικές αναζητήσεις του Carl Sagan με τις μίνι σειρές Cosmos. Μια οπτική που τελειοποίησε συνθέτοντας το soundtrack του Blade Runner. Σε αυτή την ταινία ο Ridley Scott δεν αφηγήθηκε απλά μια ιστορία από το μέλλον, αυτό ήταν κάτι που έκαναν όλες οι sci fi ταινίες έτσι κι αλλιώς από το job description τους. Βάζοντας το neo noir στοιχείο μέσα σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, μας έδωσε μια ιδέα για το πώς θα γυριζόταν το 2019 (υποθετικό έτος δράσης της ταινίας) ένα σύγχρονο noir αστυνομικό φιλμ.
Έχεις διαβάσει τι γράψαμε για τον Rutger Hauer;
Άθελά του όμως έκανε κάτι πολύ πιο σπουδαίο, έδειξε σε όλους πώς πρέπει να γυρίζεται μια ταινία επιστημονικής φαντασίας και ότι κάθε μια ξεχωριστά που θα έβγαινε μετά το 1983 θα έπρεπε να έχει το Blade Runner σαν μέτρο σύγκρισης. Εκεί κουμπώνει τέλεια και η καινοτομία του Vangelis. Η μουσική του δεν ήταν απλά «μπλιμπλίκια», ούτε έπεσε στην παγίδα της κλασικής μουσικής, μια εύκολη λύση για πάρα πολλές sci fi ταινίες που πάσχιζαν να πείσουν ότι είναι πολύ πιο σοβαρές από τον εαυτό τους.
Παίρνοντας noir στοιχείο από τον Scott, ξεκίνησε να συνθέτει μια μουσική με ξεκάθαρα στοιχεία noir βάση και από εκεί και πέρα τη διάνθισε με αταίριαστους θεωρητικά ήχους, από την κλασική ορχηστρική μουσική, μέχρι τους αραβικούς ήχους της Μέσης Ανατολής. Φυσικά όλο αυτό το φιλόδοξο εγχείρημα δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς τα βελούδινα υψίσυχνα φωνητικά ενός άλλου μεγάλου, του Ντέμη Ρούσσου.
Το μεγάλο αντίο μας στον Vangelis της μουσικής.
Η μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου δεν τρύπωσε απλά στις μεγάλες σιωπές των διαλόγων, αλλά βρέθηκε σε διάλογο με τους πρωταγωνιστές σαν ένας ακόμα ρόλος. Είναι δύσκολο να αποδοθεί σε λέξεις, αλλά ας προσπαθήσουμε να απομονώσουμε την τελευταία σκηνή της ταινίας και ας δούμε και να ακούσουμε τον μονόλογο του Roy Batty χωρίς τη μουσική, είναι αδύνατον γιατί πρόκειται για μια οπτικοακουστική στιγμή 42 λέξεων. Ο Vangelis τα άλλαξε όλα και για πάντα.
