Κάθε μέρα περνάω από την οδό Χαριλάου Τρικούπη και βλέπω σε γνωστό φούρνο, τη ίδια ώρα κάθε μέρα, τους υπαλλήλους να βγαίνουν με τεράστιες μαύρες σακούλες και να τις πετάνε μέσα στον κάδο έξω από το μαγαζί.
Στην αρχή σκέφτηκα το λογικό: Θα είναι μάλλον τα σκουπίδια της ημέρας και απλά τα βγάζουν έξω. Καθώς όμως το φαινόμενο επαναλαμβανόταν παρατήρησα πως στις συγκεκριμένες σακούλες μαζεύονταν άπειρα περιστέρια. Μέχρι που μία μέρα είδα τι πραγματικά συμβαίνει. Οι μαύρες σακούλες είχαν μέσα τα περισσευούμενα εμπορεύματα του φούρνου, τα οποία ποτέ δεν καταναλώθηκαν από τους πελάτες.
Το ίδιο φαινόμενο το έχω δει και στο εξωτερικό, μόνο που εκεί έχουν λίγο παραπάνω ευαισθητοποιηθεί, καθώς υπάρχουν πολλές οργανώσεις οι οποίες παίρνουν όλο αυτό το περίσσευμα φαγητού και το μοιράζουν στον κόσμο που πεινάει.
Όλα τα «σκουπίδια» που έχω φάει στη ζωή μου βλέποντας Netflix
Εδώ στην Ελλάδα είμαστε ακόμη πολύ πίσω στον τομέα αυτό. Όπως ακριβώς και στον τομέα της πιο ειδικής ανακύκλωσης, το φαγητό πρέπει να καταναλώνεται κι όχι έτσι απλά να πετιέται χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Κάθε χρόνο τα ελληνικά νοικοκυριά πετούν πάνω από 1.000.000 τόνους τρόφιμα, εκ των οποίων τα μισά θα μπορούσαν να καταναλωθούν με ασφάλεια. Με λίγα λόγια είμαστε κι εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι για αυτή τη σπατάλη, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
Στοιχεία από την οργάνωση Food Saving Alliance μας λένε πολλά για την κακή διαχείριση των περισσευούμενων τροφίμων, όχι μόνο στα καταστήματα αλλά και μέσα στα ελληνικά νοικοκυριά.
Κάθε πολίτης στην Ελλάδα πετά κάθε χρόνο κατά μέσο όρο 98,2 κιλά τρόφιμα, εκ των οποίων τα μισά θα μπορούσαν να καταναλωθούν κανονικά από ανθρώπους που τα έχουν πραγματικά ανάγκη.
Υπάρχουν περιπτώσεις μεγάλων ξενοδοχείων στην Αθήνα τα οποία πετάνε όλο το φαγητό που δεν τρώγεται από τους πελάτες του και στη συνέχεια το περιλούζουν με χλωρίνη έτσι ώστε να μην τολμήσει κάποιος να το φάει.
Αυτό εκτός από αναισθησία είναι κι ένα φαινόμενο σχεδόν εγκληματικό. Η νομοθεσία στην Ελλάδα πρέπει επιτέλους να αλλάξει σε αυτό το ευαίσθητο ζήτημα, μιας και τα μεγάλα ξενοδοχεία φοβούνται τις μηνύσεις αν κάποιος πάθει κάτι κακό από το πεταμένο φαγητό. Φυσικά αυτό δεν είναι δικαιολογία αρκετή για να συμβιβαστούμε με τόσους τόνους χαμένης τροφής.
Την ίδια στιγμή 1,4 εκατ. άτομα = 12,9% του πληθυσμού είναι αντιμέτωπα με επισιτιστική ανασφάλεια παγκοσμίως. Αυτό λέει κάτι για την ανάγκη που υπάρχει για τα περισσευούμενα τρόφιμα που καταλήγουν στα σκουπίδια και τα τρώνε τα περιστέρια.
Σαν χώρα είμαστε αρκετά πίσω όσο αφορά τα περιβαλλοντολογικά ζητήματα κι αυτό εμπεριέχει μέσα και την σπατάλη της τροφής.
Βρισκόμαστε στην 3η χειρότερη θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την ορθή κατανόηση (μόλις 22% των πολιτών) της ένδειξης «ημερομηνία ανάλωσης κατά προτίμηση πριν από».
Πόσες φορές δεν έχει τύχει να πετάξεις φαγητό που είναι έτοιμο να λήξει ενώ μοιάζει απόλυτα ασφαλές να καταναλωθεί; Ναι, όπως καταλαβαίνεις είναι κι αυτό μία μορφή σπατάλης. Για παράδειγμα πολλά σούπερ μάρκετ στη Γαλλία έχουν ήδη ευαισθητοποιηθεί και δίνουν τα τρόφιμα που είναι να λήξουν σε άστεγους και ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Εδώ όμως τι γίνεται με αυτό; Πόσοι τόνοι τροφίμων καταλήγουν στις χωματερές χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται να κάνει κάτι;
Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από την σελίδα https://foodsavingalliancegreece.gr/
