Όχι, όχι, όχι, πάλι. Ήταν η πρώτη είδηση που εμφανίστηκε στην οθόνη μου. Είχα ξεχάσει την ύπαρξή της και ένιωθα υπέροχα χωρίς να έχω νέα της. Σαν εκείνη την πρώην που σου φέρθηκε σκάρτα, αισθάνεσαι υπέροχα μακριά της και εμφανίζεται ξανά. Έτσι για να σου διαλύσει την ψυχολογία και την ηρεμία σου. Ο λόγος, φυσικά, για την Eurovision. Ο ευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού που φέτος θα διεξαχθεί στο Τορίνο από τις 10 έως και τις 14 Μαΐου. Η Ελλάδα εκπροσωπείται από την Αμάντα Γεωργιάδη με το τραγούδι «Die Together». Και ταυτίζομαι με τον τίτλο.
Η τελευταία φορά που είδα Eurovision ήταν το 2005. Έχουν περάσει 17 χρόνια από τη στιγμή που η Έλενα Παπαρίζου έφερε το τρόπαιο στην Ελλάδα και μαζί της -έναν χρόνο αργότερα- ένα τσούρμο από οπαδούς της Eurovision στο ΟΑΚΑ. Ήταν τα χρόνια που η «κρίση» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας και ζούσαμε σ’ ένα γαλάζιο συννεφάκι ευημερίας και νιρβάνας. Αλλά από τότε, το κορμάκι μας έχει υποφέρει από πολλά. Χρεοκοπία, οικονομική κρίση, ανεργία, πανδημία, ακρίβεια. Όλα έχουν αποτυπωθεί σαν τατουάζ στην ψυχούλα μας. Γίναμε σοφότεροι και στις λιγοστές ευκαιρίες που έχουμε για απόλαυση, επιλέγουμε να παίξουμε με ποιότητα. Από τη διασκέδαση μέχρι το φαγητό, αυτά τα διαλείμματα οφείλουν να έχουν πινελιά ποιότητας. Και όχι ποσότητας.
Είναι η Eurovision μία ένοχη απόλαυση που έχουμε ανάγκη;
Βάλε καφέ να στα πω. Διότι αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει κάποτε και να γίνει σοβαρά. Θεωρώ πως χωρίς τις ένοχες απολαύσεις μας, δε θα ήμασταν τίποτα. Η απόλαυση αν σταματήσει να είναι ένοχη, αυτομάτως θα πάψει να είναι απόλαυση. Όλοι έχουμε τις ένοχες απολαύσεις μας και δεν υπάρχει κάτι πιο ανθρώπινο από όλο αυτό.
Η Eurovision είναι για αρχόντους
Ωστόσο ένα cult event γιατί θα πρέπει να βρίσκεται στη λίστα μας; Ένα πολύχρωμο πανηγυράκι που πλέον είναι τόσο ντεμοντέ και παρακμιακό. Χωρίς αίγλη, χωρίς να έχει κάτι να σου προσφέρει. Σαν επιθεώρηση στο Περοκέ και το Δελφινάριο. Πριν 20 χρόνια γελούσες, σήμερα όχι. Η Eurovision, στο σήμερα, δεν έχει κάτι να σου προσφέρει. Οι άνθρωποι προοδεύουμε, βελτιωνόμαστε και εξελισσόμαστε. Μαζί εξελίσσονται τα shows, το χιούμορ, οι απολαύσεις μας.
Η Eurovision επιστρατεύει κόλπα μιας άλλης εποχής με τη βοήθεια της επικοινωνίας. Τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα μάς βομβαρδίζουν με πληροφορίες για την ελληνική αποστολή και το τι λένε τα στοιχήματα. Οι κεντρικές των sites που ειδικεύονται στην τηλεοπτική θεματολογία (και όχι μόνο) ποστάρουν ασύστολα για τον ευρωπαϊκό διαγωνισμό. Τα timelines μας σε Twitter και Facebook γεμίζουν με «χιουμοριστικούς» σχολιασμούς για κάθε χώρα που διαγωνίζεται. Ο όγκος της πληροφορίας για την Eurovision δεν διαχειρίζεται. Σε πνίγει και σε κάνει να θέλεις να κρυφτείς σ’ ένα καταφύγιο μέχρι να κοπάσει η «πανδημία».
Και μέσα σε όλα αυτά έχεις τους τύπους που θα σε κατακρίνουν για την αποστασιοποίησή σου από όλη αυτή την ιστορία. Σε χαρακτηρίζουν «επιφανειακά ποιοτικό». Στο δικό τους το μυαλό η αποστασιοποίηση και το να μην γίνεις κομμάτι μίας διοργανώσης-τσιχλόφουσκας, κρύβει υποκρισία. Μαντέψτε. ΟΧΙ!
Η Eurovision δεν έχει απολύτως τίποτα να μου προσφέρει. Δεν νιώθω καμία ικανοποίηση βλέποντας χώρες να ανταλλάσσουν βαθμούς για τραγούδια που θα ξεχάσουμε μετά από ένα μήνα. Δε θα συγκινηθώ για μία μπαλάντα που θα μιλήσει για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Δεν μου προσφέρει καμία απόλαυση αυτό το θέαμα. Σε τελική ανάλυση με κουράζει και με ενοχλεί. Οπότε αποφασίζω να απέχω. Χωρίς φανφάρες και με σεβασμό στον εαυτό μου. Σίγουρα θα βρω έναν καλύτερο τρόπο για να περάσω αυτές τις ώρες της Eurovisionικής παράνοιας.
