Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 21 χρόνια από την πρώτη προβολή του, ίσως, καλύτερου επεισοδίου των Sopranos. Ήταν Μάιος του 2001 όταν προβλήθηκε το 11ο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, το Pine Barrens. ήταν το πρώτο από μια σειρά τεσσάρων επεισοδίων που σκηνοθέτησε ο Steve Buscemi και σύντομα έγινε ένα από τα πιο λατρεμένα του κοινού. Αυτή τη στιγμή έχει ένα 9,7 στο IMDb, δηλαδή τη μεγαλύτερη βαθμολογία από κάθε άλλο επεισόδιο, και δικαιώς κατά την ταπεινή μας γνώμη.
Πρόκειται για ένα αυτόνομο slow burn επεισόδιο. Ξεκινάει κάπως αδιάφορα για να εξελιχθεί σε μια τρομερή διαμάχη μεταξύ των Christopher Moltisanti και Paulie Gualtieri μετά από μια «στραβωμένη δουλειά» με τον Valery τον Ρώσο. Τη βαρεμάρα της αποστολής χαλάει το γεγονός ότι χάνονται μέσα στη δασική έκταση του Pine Barrens του New Jersey με τον Ρώσο να παραμένει άφαντος.
To τέλος του επεισοδίου αφήνει τον Valery άφαντο και αυτό πυροδότησε ένα κύμα θεωριών από τους φαν της σειράς στα χρόνια που ακολούθησαν. Σε όλες σχεδόν τις συνεντεύξεις που έχουν δώσει ηθοποιοί και άλλοι συντελεστές της σειράς το ερώτημα «Πού πήγε ο Ρώσος;» ποτέ δεν έπαψε να ακούγεται, μέχρι που την απάντηση έδωσε ο άνθρωπος πίσω από τον Paulie Gualtieri, ο Tony Sirico. Μιλωντας στους NYT, ο Paulie αποκάλυψε ότι στο σενάριο που είχε στα χέρια την εποχή των γυρισμάτων, υπήρχε μια σκηνή όπου ο ίδιος μαζί με τον Christopher βρίσκουν τελικά τον Ρώσο έξω από ένα μπαρ και τον σκοτώνουν επιτόπου.
Η σκηνή αφαιρέθηκε τελικά μετά από επιθυμία του δημιουργού των Sopranos, David Chase. Σύμφωνα με τον Sirico, ο Chase ήθελε απλά να βασανίσει το κοινό και να κρατήσει την αγωνία τους στα ύψη. Σε δική του συνέντευξη ο Chase, λίγο μετά την αποκάλυψη του Sirico, υποστήριξε ότι απλά δεν του άρεσε η κατάληξη της υπόθεσης και πρότεινε επιτόπου ένα εναλλακτικό τέλος γι’αυτήν.
Σε κάποια φάση προσκοποι τον βρίσκουν και πάνω του έχει τον τηλεφωνικό αριθμό του Slava, του αφεντικού του και τον οποίο κάλεσαν. Ο Slava τον πήγε στο νοσοκομείο όπου και υποβλήθηκε σε χειρουργείο και στη συνέχεια τον έστειλε πίσω στη Ρωσία.
Από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες φαίνεται ότι ο Chase είχε μια δυσκολία στο να κλείνει υποθέσεις. Είτε μιλάμε για το απότομο τέλος του Ralph, είτε για το ακατανόητο τέλος της ίδιας της σειράς, ο Chase είναι σαν να θέλει να τραβάει την πλοκή όσο πάει και στο τέλος να την εγκαταλείπει για να πιάσει μια άλλη, νέα ιστορία. Αν είναι έτσι τότε θα θέλαμε να γίνουν οι Sopranos σαν την Τολμη και Γοητεία για να μην τελειώσουν ποτέ…
