Δεν θα λέγαμε ότι η 14η μέρα του Φεβρουαρίου είναι η αγαπημένη μας μέρα, κυρίως γιατί στον Έλληνα άντρα δεν αρέσει ο κόσμος να γίνεται ροζ και κόκκινος, γεμάτος καρδιές και έρωτες, αγαπούλες και φιλάκια, γλυκόλογα και γράμματα. Όσο και αν φροντίζουμε να «είμαστε single του Αγίου Βαλεντίνου» ή βροντοφωνάζουμε πως «οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα» έτσι απλά γιατί είμαστε τσίπηδες και δεν παίρνουμε κάποιο δώρο στο κορίτσι η συγκεκριμένη μέρα έχει αντίκτυπο σε κάθε άνθρωπο εκεί έξω, δεσμευμένο ή single. Όλοι τον σιχαινόμαστε, χωρίς να σημαίνει ότι δεν τον γιορτάζουμε. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στους άνδρες. Στις γυναίκες όμως;
Στείλαμε το Χρήστο Κάβουρα σε έξι γυναίκες δημοσιογράφους, οπλισμένο με δύο «κιτς» ερωτήσεις προκειμένου να ανακαλύψει τη γυναικεία οπτική για τον Άγιο Βαλεντίνο. Οι ερωτήσεις ήταν οι εξής:
-Γιορτάζεις τον Άγιο Βαλεντίνο;
-Έχεις κάποια ιστορία από τη συγκεκριμένη μέρα;
Η πρώτη ερώτηση είχε κοινή απάντηση, στη δεύτερη όμως υπήρξε αρκετό ζουμί. Το συμπέρασμα; Όλες θεωρούν τον Άγιο Βαλεντίνο ένα «χαζό» έθιμο, όλες όμως τον γιορτάζουν. Τουλάχιστον έχουν μία ανάμνηση που αξίζει να θυμούνται.
Άλκηστις Κοϊνάκη: Μόνο «άκυρα» και ρομαντικό dinner με παξιμάδια
Δεν γιορτάζω τον Άγιο Βαλεντίνο και πραγματικά εκνευρίζομαι ελαφρώς με τις αγαπησιάρικες διαφημίσεις που με σπαμάρουν τουλάχιστον ένα δεκαπενθήμερο πριν. Δεν είναι ότι δεν είμαι ρομαντική, ούτε θα πω το κλασικό: «γιατί φίλε μου να περιμένεις τον Άγιο Βαλεντίνο για να προσφέρεις ένα λουλούδι, μια σοκολάτα (όχι ντε και καλά Lacta), κάτι τελοσπάντων στην καλή σου;». Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε αυτή η μία 14η Φεβρουαρίου που έπαιξε καταλυτικό ρόλο για να αντιπαθήσω την Ημέρα των Ερωτευμένων. Όλα ξεκίνησαν με ένα κατακόκκινο μυρωδάτο τριαντάφυλλο πάνω στο τραπέζι μια μέρα που γύρισα σπίτι από τη σχολή. «Για σένα» μου λέει ο τότε φίλος μου. Προφανώς και χάρηκα, «έλιωσα» και όλα τα συναφή (όπως άλλωστε θα έκανα και οποιαδήποτε άλλη μέρα). «Θέλεις σήμερα να πάμε για φαγητό έξω;» ρωτάει. «Θέλω» απαντάω. Μέγα λάθος, όπως διαπιστώσαμε και οι δύο, ώρες αργότερα.
Πρώτη στάση, ένα μεξικάνικο στη Νέα Σμύρνη. «Συγγνώμη, είμαστε γεμάτοι» μας λέει μία κοπέλα πριν καλά-καλά προλάβουμε να μπούμε στο μαγαζί. Σε αυτό το σημείο να πω ότι δεν ήταν Σαββατοκύριακο, δεν ήταν καν Παρασκευή, οπότε επ’ ουδενί δεν είχε περάσει από το μυαλό μας ότι έπρεπε να κλείσουμε κάπου. Στάση δεύτερη, ένα εστιατόριο λίγο παρακάτω. Τραπέζι ούτε για δείγμα, αλλά «αν θέλετε μπορείτε να κάνετε κράτηση για να ξαναέρθετε σε κανένα δίωρο». Σκεφτήκαμε να περάσουμε από ένα μεζεδοπωλείο. «Εκεί θα βρούμε σίγουρα» αλλά προφανώς και αυτό ήταν γεμάτο. Δύο μαγαζιά και κάμποση ώρα αργότερα, το πήραμε πια απόφαση ότι δεν θα τρώγαμε ποτέ εκείνο το βράδυ. Η ρομαντική διάθεση είχε φύγει, είχαμε και οι δυο νεύρα από την πείνα, την κούραση και τα απανωτά «άκυρα» και σαν να μην έφτανε αυτό, επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο είδαμε ένα χαρτάκι με μία ωραιότατη κλήση κολλημένη στο παρμπρίζ. Σπίτι φτάσαμε κοντά στη μία. Ψυγείο άδειo, delivery δεν εξυπηρετούσαν τέτοια ώρα, οπότε τη βγάλαμε με παξιμάδια και ελιές. Το «ο έρωτας περνάει από το στομάχι» επιβεβαιώθηκε με έναν παράδοξο τρόπο και από όσο θυμάμαι, αυτή ήταν η τελευταία φορά που προσπάθησα να γιορτάσω την Ημέρα των Ερωτευμένων.
Χριστίνα Τσακιρίδου: Φέτος θα δει μπάλα και υπάρχει λόγος μετά τα περσινά
Η αλήθεια είναι πως παρά τα όσα λέμε δημοσίως, όλες οι γυναίκες αναζητούμε την συντροφικότητα. Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι αναμφίβολα μια άκρως εμπορική εορτή που ενισχύει την αγορά αφού οι επίδοξοι εραστές αγοράζουν λουλούδια, σοκολατάκια και αρκουδάκια στα wanna be κορίτσια τους. Όποια γυναίκα ωστόσο δηλώνει πως δεν της αρέσουν τα δώρα, πίστεψέ με ψεύδεται ασύστολα.
Προσωπικά έχω επιλέξει να μην γιορτάζω την συγκεκριμένη γιορτή φέτος όμως και να ήθελα φοβάμαι ότι το άκυρο αποτελεί μονόδρομο…Κορίτσια 14 Φλεβάρη έχει αγώνα μπάσκετ (Παναθηναϊκός- Ηρακλής) οπότε αν αφήσει το ματς για να σας δει, δώστε του μια ευκαιρία να σας γνωρίσει καλύτερα.
Σε περίπτωση που είσαι single και λυπάσαι γι’ αυτό επίτρεψέ μου να μοιραστώ μαζί σου την περσινή Valentine’s Day κατάντια μου.
«Αγάπη μου διάλεξε ό,τι θες, παρήγγειλε το και πες μου τι ποσό να σου δώσω». Για να μην σε αφήσω όμως με την απορία θα σου περιγράψω πώς γιόρτασα την ημέρα των ερωτευμένων. Εκείνος έπαιζε για ώρες poker στο pc όσο εγώ απολάμβανα το πιτόγυρό μου στο σαλόνι χωρίς καθόλου τύψεις για το bikini body που δεν θα αποκτήσω. Ο ιδανικός σύντροφος μπορεί να μην βρέθηκε -πλέον δεν λυπάμαι καθόλου που συγκαταλέγεται στη λίστα των πρώην- εντόπισα ωστόσο το καλύτερο σουβλάκι στα νότια πρόαστια. Ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας βρε παιδιά. Περιττό να σου πω ότι η γλυκιά αυτή εξόφληση έγινε μια εβδομάδα μετά την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου επειδή ήταν αρκετά τυπικός με τις γιορτές και τα συναφή.
Διονυσία Καλαποθαράκου: The one with the breakup
Πόσο meta είναι αν σε μία μέρα που πρέπει να υμνείς τον έρωτα, εσύ πας και χωρίζεις; Πολύ απαντάω εγώ και γυρνάω πίσω στο μακρινό 2010 που το metaverse δεν ήταν ούτε σκέψη στο μυαλό του Zuckerberg. Τώρα που μπορώ να το δω με μεγαλύτερη ωριμότητα και σίγουρα μεγαλύτερη νηφαλιότητα το ότι χώρισα την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου δεν ήταν κάποιο συμπαντικό μήνυμα πως δεν υπάρχει ρομαντισμός στις μέρες μας, ήταν απλά ο δικός μου τρόπος να αποφεύγω τις κακοτοπιές και να μην κάνω «τη συζήτηση» από τον Δεκέμβριο όταν και ο καλός μου έδειχνε μεγάλη απροθυμία να κάνουμε οτιδήποτε «ζευγαρίστικο» μέσα στις γιορτές.
Το «είναι φάση», έγινε «μία κακή περίοδος» και η μία κακή περίοδος έγινε «πρέπει να μιλήσουμε» την ημέρα που εγώ έψαχνα να βρω τραπέζι για δύο στη Ράτκα. Kακό το timing θα μου πεις, σίγουρα. Όχι όμως τόσο κακό όσο το να εθελοτυφλείς μήνες. Γιατί απλά κάποιες φορές πρέπει να ακούς όταν σου μιλάνε. Αλλά και όταν δεν σου μιλάνε. Από εκεί και μετά όλοι οι Φλεβάρηδες ήταν πιο ωραίοι.
Μάτα Λίτου: Μια ρομαντική κίνηση που εξελίχθηκε σε stalking
Δεν γιορτάζω τον Άγιο Βαλεντίνο γιατί αν μπω στη διαδικασία θα μου δημιουργηθούν προσδοκίες. Σε ψυχαναγκάζει να το γιορτάσεις για αυτό και το αποφεύγω. Άσε που μου θυμίζει μια παλιά ιστορία, όταν ήμουν στα τελειώματα με έναν πρώην μου. Είχα πάρει δώρα (εκείνος δεν γνωρίζω αν είχε πάρει) και είχα ετοιμάσει μια τέλεια βραδιά. Ήμουν σε φάση να το γιορτάσουμε για να σώσουμε τη σχέση, ακόμα και αν δεν το γιόρταζα. Παρόλα αυτά κατάλαβα ότι μου έκανε νερά και διάφορες ιδέες άρχισαν να κυκλοφορούν στο μυαλό μου. Τι έκανα; Άρχισα να παρακολουθώ λίγο πιο έντονα τα social media του. Η προσοχή μου λοιπόν έπεσε σε ένα προφίλ που επισκεπτόταν πολύ (ντρέπομαι λίγο) αλλά όποιος ψάχνει τελικά, βρίσκει.
Μπαίνω λοιπόν παραμονές Αγίου Βαλεντίνου στο συγκεκριμένο, γυναικείο προφίλ και βλέπω φωτογραφία του δικού και της τύπισσας που έχει ανέβει την ίδια μέρα. Παραμονή Αγίου Βαλεντίνου ρε φίλε. Παθαίνω εγκεφαλικό αλλά αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο δώρο στον εαυτό μου ανήμερα της ημέρας των ερωτευμένων. Xώρισα και ηρέμησα.
Ειρήνη Πολλάλη: Βαλεντίνος - Γυμναστήριο σημειώσατε 2
Είμαι από τις γυναίκες που σνομπάρω πάντα τον Άγιο Βαλεντίνο, μου έχει τύχει όμως να το γιορτάσω και να περάσω καλά. Το ζήτημα όμως είναι ότι ποτέ δεν επιδιώκω να το γιορτάσω και φέτος ειδικά αντιμετωπίζω ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Ο «καλός» μου βλέπεις, μου έχει ανακοινώσει εδώ και μια βδομάδα να βγούμε για να το γιορτάσουμε και ψάχνει τα πιο καλά εστιατόρια που έχουν ειδικό theme και εγώ από την άλλη του επιχειρώ να τον προσγειώσω (σ.σ. ξενερώσω) ότι είναι η μέρα του υπερκαταναλωτισμού. Όπως όλα δείχνουν δεν θα το γλιτώσω αλλά αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι που πρέπει να αλλάξω ολόκληρο το πρόγραμμά μου μετά τη δουλειά, να χάσω την προπόνησή μου για να γιορτάσω ένα έθιμο που για μένα δεν έχει καν βάση και ουσία.
Για την ώρα αποφεύγω να σκεφτώ πως έχω δώσει κάποια υπόσχεση ή έχω τάξει το οτιδήποτε και προσπαθώ να είμαι όσο πιο αθόρυβη γίνεται. Γνωρίζω καλά πως ακούγομαι μίζερη αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η ζωή. Γνωρίζοντας πάντως ότι είμαι «τραβάτε με και ας κλαίω», είναι αρκετά πιθανό να περάσω πολύ καλά και να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η γιορτή ίσως και να είναι μια τέλεια αφορμή για να βγει κανείς από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, δίνοντας σε μια συνηθισμένη Δευτέρα άλλο νόημα.
Ιωάννα Κατσίμπα: Πιο μίζερη και από την πιο μίζερη σοκολάτα
Ούτε εγώ τη γιορτάζω τη συγκεκριμένη μέρα, αλλά σε αντίθεση με τις παραπάνω μέχρι σήμερα δεν μου έχει τύχει κιόλας κάτι. Δεν είμαι από εκείνες που φροντίζουν να μην έχουν αγόρι ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, απλά δεν με τρελαίνει η όλη φάση. Αν ερχόταν για παράδειγμα το αγόρι μου με μια ανθοδέσμη ή κάτι άλλο, παίζει ειλικρινά μιλάω αντί για «αχ τι ωραίο», «αχ αγάπη μου» και άλλα αντίστοιχα γλυκόλογα, εγώ να τον τρόλαρα. Γενικά σκέφτομαι ότι δεν μου ταιριάζει και τόσο το σκηνικό, ο εξαναγκασμός να σου κάνει ένα δώρο εκείνη τη μέρα ή να το γιορτάσετε. Γιατί αυτή η μέρα και όχι άλλη;
Ίσως και να φταίει ότι δεν αντέχω τον τόσο ρομαντισμό, ενδεχομένως να με έχει στιγματίσει και το στα 18 μου, μου είχε κάνει δώρο το τότε αγόρι μου μία σοκολάτα Παυλίδης φράουλα. Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι δεν μου αρέσει καν η σοκολάτα. Έλεος.
