Τα Θεοφάνια είναι μια από τις κορυφαίες χριστιανικές γιορτές και με όρους κοσμικότητας το οριστικό αντίο στη ραστώνη και τη θαλπωρή της εορταστικής περιόδου. Αυτό σημαίνει ότι σύσσωμη η ελληνική κοινωνία ετοιμάζεται για τη βίαιη προσγείωση στην πραγματικότητα και την κανονικότητα, ό,τι κι αν σημαίνει πια αυτό στις μέρες μας. Η μαθητιώσα και η φοιτητιώσα νεολαία επιστρέφει στις αίθουσες, οι ενήλικες στους χώρους δουλειάς, ακόμα και για τους γηραιότερους σημαίνει η επιστροφή σε μια πιο μοναχική καθημερινότητα χωρίς επισκέψεις και τραπεζώματα. Σε αυτό το παρατεταμένο Sunday Blues υπάρχει ένα μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στην καταθλιπτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κάποιοι συνάνθρωποί μας έμπλεοι χριστιανικής αγάπης πλημμυρισμένοι από ενδορφίνες ετοιμάζονται για την αγαπημένη τους μέρα του χρόνου.
Φυσικά μιλάμε για όλους αυτούς που στριμώχνονται στην προκυμαία την ημέρα των Θεοφανίων. Τα ίδια τα Θεοφάνια ως γιορτή είναι μια από τις σημαντικότερες της Ορθοδοξίας και αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να έχεις πάει κατηχητικό για να το ξέρεις. Ένα κορυφαίο γεγονός που σχετίζεται με τη βάπτιση του ίδιου του Ιησού, τη Μετάνοια και την Εξομολόγηση είναι απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο να συγκεντρώνει κάθε χρόνο τους πιστούς όλης της χώρας που αναζητούν την ευλογία για τη νέα χρονιά που μόλις έχει ξεκινήσει, αλλά αυτοί με τα speedo Γενάρη μήνα ποιοι ακριβώς είναι;
Μην παρεξηγηθούμε, η πίστη είναι πολύ μεγάλο πράγμα και όχι μόνο απλά σεβαστό. Η έκφρασή της συνδέεται πολλές φορές με ακραίες συμπεριφορές στα μάτια των μη πιστών, ίσως και πιο ακραίες από τις σκηνές που βλέπουμε κάθε χρόνο σε θάλασσες, ποτάμια και λίμνες. Από τους Αναστενάρηδες της Αν. Θράκης μέχρι τους Φιλιππινέζους που πραγματοποιούν πιστή αναπαράσταση της Σταύρωσης, έχουμε πάμπολλα παραδείγματα ομολογίας πίστης που σχετίζονται με τον πόνο σε έναν ευθύ διάλογο με τα Πάθη του Ιησού, με μια ειδοποιό διαφορά.
Η πίστη κάποιου δεν μπαίνει σε κανέναν διαγωνισμό με του άλλου, κανείς δεν είναι πιο καλός Χριστιανός επειδή επέδειξε μεγαλύτερη φυσική ρώμη. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο ο Απόστολος Παύλος θα θεμελίωνε γυμναστήρια και όχι εκκλησίες. Δυστυχώς όμως οι βουτηχτές του Σταυρού δεν περιορίζονται εκεί. Ένα θαλάσσιο sprint, έτσι κι αλλιώς στα παγωμένα νερά μόνο sprint μπορείς να κάνεις για να τελειώνει το μαρτύριο μια ώρα αρχύτερα, είναι το ευγενές σενάριο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει σκηνές απείρου κάλλους πριν ακόμα ρίξει ο ιερωμένος τον Σταυρό στα προς αγίαση νερά. Προσέξτε, ο αυτοσκοπός της πρωτιάς ωθεί πολλούς όχι μόνο σε αψιμαχίες που θυμίζουν μικρή περιοχή σε εκτέλεση κόρνερ, αλλά κάποιοι «κλέβουν» βουτώντας στο νερό πριν τη ρίψη. Για αυτούς δεν έχει καμία σημασία ούτε το αν θα γίνει ο αγιασμός, όχι και πολύ χριστιανικό, ε;
Είναι τέτοια η ποδοσφαιρικότητα της σκηνής που ορισμένες φορές ο ιερές αναγκάζεται να «σφυρίξει» την επανάληψη και τους βγάζει όλους με το ζόρι και ξαναρίχνει τον Σταυρό, σαν διαιτητής που φτιάχνει το τείχος. Αλλά το πραγματικό show ξεκινάει ακόμα κι όταν όλα έχουν πάει καλά. Όσοι ξέρουν από υδατοσφαίριση ξέρουν γιατί πράγμα ακριβώς μιλάμε.
Το water polo έχει μια παραξενιά. Φαινομενικά είναι ένα ευγενές άθλημα, σχεδόν όσο το άλλο πόλο με τα άλογα. Πράγματι πάνω από την επιφάνεια του νερού βλέπουμε κάτι σαν κολύμπι με handball, αλλά κάτω από αυτή παίζεται το πιο βρώμικο ομαδικό παιχνίδι που κάνει το rugby να μοιάζει με μήλα. Ξύλο, πατητές, πνιγμοί, ξεβράκωμα και ό,τι άλλο βάλει ο νους του φιλοθεάμονος κοινού συμβαίνει για τον έλεγχο της μπάλας. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και για τον έλεγχο του Σταυρού.
Βασικά είναι πολύ χειρότερα από αγώνα πόλο. Αρχικά δεν υπάρχουν κανόνες και διαιτητής. Ούτε ο ιερέας δεν έχει πια εξουσία στο δρώμενο από τη στιγμή που φύγει από τα χέρια του ο Σταυρός. Από την άλλη στο πόλο μπορεί να χάσεις την μπάλα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να αποπειραθείς να την αποκτήσεις και πάλι. Στον Αγιασμό δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια, πρέπει να τον πιάσεις πρώτος. Γιατί όπως έχει πει και ο πατέρας του Ricky Bobby στο Talladega Nights, αν δεν είσαι ο πρώτος, τότε είσαι τελευταίος. Αν δεν είσαι αρκετά γρήγορος στο κολύμπι, τότε μια δυο αγκωνιές μπορούν να δώσουν το πολυπόθητο πλεονέκτημα. Βέβαια μπορείς να φας κι εσύ καμία, αλλά τι σημασία έχει ένα μαυρισμένο μάτι; Έτσι κι αλλιώς δεν είναι πολύ ευχάριστη η παραμονή στο παγωμένο νερό και ο στόχος της ευλογίας που εκπορεύεται από την πρωτιά και όχι από το Άγιο Πνεύμα, αγιάζει (sic) τα μέσα.
Όμως τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη θρησκεία της αγάπης, της συγχώρεσης, της ταπεινότητας και της ελεημοσύνης; Καμία απολύτως είναι η αβίαστη απάντηση και ούτε εδώ χρειάζονται υψηλές γνώσεις της Καινής Διαθήκης για να απαντήσουμε σε αυτό. Όλοι ξέρουμε ότι η αλαζονική επίδειξη πίστης είναι μια μορφή αμαρτίας, όταν μάλιστα αυτή συνοδεύεται και από ανέντιμη και ύπουλη εκδήλωση βίας. Το ερώτημα είναι γιατί συνεχίζεται όλο αυτό το πανηγύρι με αυτούς τους όρους.
Ο Αγιασμός των Υδάτων δεν είναι το πρώτο έθιμο που εκτροχιάζεται από την παράδοση και καταλήγει σε ανούσια επίδειξη εντυπωσιασμού. Οι κροτίδες την Ανάσταση είναι πολύ χαρακτηριστική περίπτωση, το προβληματικού συμβολισμού έθιμο του καψίματος του Ιούδα είναι ένα άλλο. Για να τελειώσουμε με μία ακόμα ποδοσφαιρική μεταφορά, η μπάλα είναι στα πόδια της Εκκλησίας.
Για κάποιους ιερείς όλο αυτό το show μπορεί να είναι μια σπάνια ευκαιρία και αφορμή προσέλκυσης των νέων. Ευγενής (;) άμιλλα και ομολογία πίστης, μια διοργάνωση δύο σε ένα, αλλά κανείς δεν μπορεί να στρέφει αλλού το βλέμμα του όταν εκτυλίσσονται ντροπιαστικά σκηνικά. Είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή για να αλλάξουν οι όροι του «παιχνιδιού» και ο Αγιασμός των Υδάτων να προσεγγίσει και πάλι τον μυστηριακό του χαρακτήρα.
