Υπήρχε μια εποχή που πηγαίναμε για σουβλάκια μετά το ποδόσφαιρο. Μετά τα ποτά. Πηγαίναμε στα Καλύβια και τσακίζαμε μπριζόλες επειδή ξυπνούσαμε πεινασμένοι. Πηγαίναμε στα Βλάχικα γιατί ο ένας ήθελε σούβλα, του αλλουνού του είχε μυρίσει κάπως το κοκορέτσι και ένας ακόμη ήθελε γάστρα. Κυρίως όμως, ήταν μία εποχή που ο ένας δεν κοιτούσε το πιάτο του άλλου. Κρεατικά, μια σαλάτα στη μέση, καμιά πατάτα και τζατζίκι. Και μετά; Ε μετά ήρθαν τα πιστεύω τους και κατέστρεψαν το γεύμα μου.
Ο ένας έχει γίνει vegan, ο άλλος τρώει μόνο ψάρι και ο τρίτος επειδή είναι γυμναστηριάκιας το πηγαίνει εναλλάξ, μία σολομό, μία γαλοπούλα, μία κοτόπουλο. Χοιρινό; Κανείς. Μοσχάρι; Ούτε συζήτηση. Αρνί ή προβατίνα; Μόνο στο Facebook τα βλέπουμε πλέον σαν παρέα, εμένα μου τρέχουν τα σάλια και οι άλλοι δύο κράζουν. Αυτή είναι η κατάληξη τεσσάρων αντρών που γνωρίστηκαν σε κοινή παρέα -και μάλιστα σε ταβέρνα- και τώρα δεν μπορούν να βγουν για φαγητό. Εγώ όμως τι φταίω ρε παιδιά που έγινε ξαφνικά το μαύρο πρόβατο; Εγώ δεν είπα σε κανέναν «γιατί σταμάτησες να τρως;». Ίσως λίγο στην αρχή. Μου είπαν, «κοίτα Αλέξη εμείς αυτά πιστεύουμε, αυτά γουστάρουμε, άμα θες να τρως εσύ». Και να πει κανείς ότι κρατούσαν το τρίτο το τελευταίο, όλα θα πήγαιναν καλά.
Πώς γίνεται κάθε φορά, ΜΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, που δαγκώνω μία μπριζόλα, ένα σουβλάκι, ένα κομμάτι καλαμάκι χοιρινό, να πρέπει να ακούω όλον αυτό τον φιλοσοφικό εξάψαλμο για το πόσο δολοφόνος είμαι, πόσο υποφέρουν τα ζώα και πόσο είμαι άντρας ξεχασμένης γενιάς. Αυτό το τελευταίο παρεξηγήσιμο. Επειδή δηλαδή δεν είμαι vegan δεν είμαι άντρας; Δηλαδή επειδή τρώω κρέας επειδή ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ σαν γεύση και το απολαμβάνω, πρέπει να νιώθω άσχημα; Ε λοιπόν δεν νιώθω. Και η ουσιαστική διαφορά με όλους αυτούς είναι πως ποτέ μου, όχι μόνο για το φαγητό αλλά για οποιονδήποτε λόγο, δεν έχω κάνει κήρυγμα σε κάποιον γιατί κάνει αυτά που κάνει. Ο βίγκαν μου έλεγε περίτρανα ότι ήταν σε μία παρέα μαζί με άλλους και ουσιαστικά τραμπούκισαν έναν τύπο που έτρωγε σουβλάκι στη Βουλής. Πέραν ότι του είπα ότι «είστε μαλάκες», σαν φίλος τον συμβούλεψα ότι ακόμη και να θες να πείσεις κάποιον να ασπαστεί τις απόψεις σου, το κάνεις με τον χειρότερο τρόπο.
Κι όμως φτάσαμε ως εδώ αδέρφια κρεατοφάγοι. Φτάσαμε στην εποχή που επειδή τρώμε αρνίσια παϊδάκια, πρέπει να νιώθουμε άσχημα. Ξέρω ότι οι περισσότεροι από εσάς θα πείτε «ας έρθουν να μου πάρουν το πιάτο και θα τους πω εγώ». Αλλά παιδιά η λύση δεν είναι αυτή. Είναι και από την μία πλευρά και από την άλλη να σέβεται ο καθένας τα γούστα του καθενός. Ε στην δική μου περίπτωση αυτό δεν συμβαίνει και επειδή έχω πραγματικά κουραστεί να πηγαίνω για φαγητό και να καταλήγω να κάνω φιλοσοφικοκοινωνικές συζητήσεις, απλά τους λέω «εγώ θα έχω φάει όταν θα έρθω να σας βρω». Ειλικρινά από αυτή την κατάσταση, που ο άλλος σε λέει δολοφόνο, πτωματοφάγο και δεν ξέρω εγώ τι, χίλιες φορές να κάτσω να παραγγείλω στο σπίτι μου και να τους βρω μετά για ποτό. Δεν γίνεται αυτή η κατάσταση. Ένας φίλος στη δουλειά τις προάλλες μας έλεγε ότι έφαγε κορυφαία προβατίνα σε ένα μαγαζί και ένας βίγκαν εργαζόμενος του είπε στα σοβαρά που τον άκουσε «εγώ στη θέση σου θα ντρεπόμουν». Ρε πάτε καλά; Τι ψεκασμό ρίχνουν στα χόρτα; Θα πιάσεις τον άλλο να του πεις ότι πρέπει να ντρέπεται που προτείνει ταβέρνα;
Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα έκαναν καβγά και θα έκοβαν αυτούς τους τσαμπουκάδες με το παραμικρό. Εμένα δεν μου πάει η καρδιά. Το βρίσκω ηλίθιο να χαλάνε οι αντροπαρέες από το τι θέλει το στομάχι του καθενός και πόσο μάλλον όταν δεν ενοχλεί κανέναν. Δηλαδή μέχρι και μπροστά τους σταμάτησα να τρώω, τι άλλο πρέπει να κάνω;
Αυτά τα βάσανα. Να τρως σουβλάκια σπίτι σου. Ας ρίξουν κάποιοι νερό στο κρασί τους γιατί δεν μας βλέπω καλά σαν κοινωνία.
