Δεν ξέρουμε πόσο καλός ήσουν στα παιχνίδια που παίζαμε μικροί, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως ποτέ -κανείς μας- δεν μπήκε στη διαδικασία να φανταστεί πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα μας φανούν χρήσιμα. Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτηκαν και οι πρωταγωνιστές του Squid Game, πριν μπλέξουν στην υπόθεση της βραβευμένης κορεατικής σειράς που κάνει πάταγο στο Netflix. Μόνο που κάποια παιχνίδια, όταν μεγαλώνουμε, σταματούν να είναι παιχνίδια.
Ο πρώτος λόγος στο τζόγο
Όλα εξελίσσονται γύρω από τον τζόγο στο Squid Game. Είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό σενάριο μιας και οι κορεάτες είναι από τους πρώτους λαούς που αρέσκονται τα τυχερά παιχνίδια, σε ποσά που υπερβαίνουν το ένα τρις γουάν ετησίως (ναι καλά διαβάζεις). Αυτή άλλωστε ήταν η κινητήριος ιδέα του σκηνοθέτη Hwang Dong-hyuk όταν έγραφε το σενάριο του Squid Game (να δεις οπωσδήποτε το My Father που γύρισε το 2007). O κεντρικός πρωταγωνιστής του βρίσκεται στο πρόσωπο του Lee Jung-jae που υποδύεται τον σωφέρ Seong Gi-hun, έναν τύπο με κλινικό πρόβλημα στον τζόγο, σε σημεία που παίζει στον ιππόδρομο και σε άλλα τυχερά παιχνίδι από τις καταθέσεις της μητέρας του, μέχρι τα χρήματα που έχει στην άκρη για να αγοράσει δώρο στην κόρη του. Αποτυχημένος επιχειρηματίας καντίνας και εστιατορίου, είναι αυτό που λέμε στην Ελλάδα χαραμοφάης και σου είναι συμπαθής από την πρώτη στιγμή. Παλεύει ωστόσο μέσα του για την ηθική του.
Το Παιχνίδι του Καλαμαριού
Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από ένα παιχνίδι που παίζουν τα μικρά παιδιά στην Κορέα. Ωστόσο φαίνεται πως για κάποιους, τα παιδικά παιχνίδια μπορούν να εξελιχθούν και σε εφιάλτη. Μέσα από μία αναπάντεχη γνωριμία του με έναν κοστουμάτο κύριο, ο Seong Gi-hun δέχεται μία πρόταση να συμμετάσχει σε ένα παιχνίδι, με την ευκαιρία να ξεχρεώσει τους πιστωτές του και να κερδίσει εκατομμύρια γουάν. Και φυσικά δεν είναι ο μόνος που δέχεται την πρόταση αυτή. Εκατοντάδες Κορεάτες έχουν δηλώσει συμμετοχή για να κερδίσουν το χρηματικό έπαθλο. Οι κανόνες είναι απλοί. Οι συμμετέχοντες παίζουν τα παιχνίδια, δεν έχουν το δικαίωμα να τα σταματήσουν και το παιχνίδι μπορεί να τελειώσει μόνο αν η πλειοψηφία των συμμετεχόντων συμφωνήσει πως δεν θέλουν να συνεχίσουν. Μέσα από μία άγρια αλλά και συνάμα δημοκρατική διαδικασία, μία τεράστια επιχείρηση με κουκουλοφόρους οικοδεσπότες και καταχρεωμένους συμμετέχοντες ξεκινάει, με τους τελευταίους να καταλήγουν να παίζουν τα πιο επικίνδυνα παιχνίδια της ζωής τους.
Γιατί μας άρεσε
Το Squid Game θύμισε κάτι από το Battle Royale του 2003 με τον Takeshi Kitano, παρότι το setting του είναι τελείως διαφορετικό. Έχει όμως αυτόν τον χαρακτήρα του ολοκληρωτισμού, των αναπάντεχων γεγονότων, την ξεκάθαρα ανατριχιαστική μουσική και, φυσικά, τον αστάθμητο ανθρώπινο παράγοντα. Είναι πολλά πράγματα που σκέφτεσαι ότι θα έκανες ή δεν θα έκανες για τα λεφτά, αλλά μόνο οι καταστάσεις όπου απειλείται η ίδια σου η ζωή θα δείξουν ποιος πραγματικά είσαι. Ο καθένας από τους πρωταγωνιστές που συμμετέχουν, βρίσκεται στο παιχνίδι για τον δικό του λόγο, αλλά στο τέλος θα πρέπει να διαλέξει ο καθένας την δική του οδό για να μπορέσει να τα καταφέρει. Της συνεργασίας, της απειλής, του ατομικισμού ή τέλος πάντων ό,τι θεωρεί ο καθένας προτιμέστερο. Σε κάθε περίπτωση είναι μία καλογραμμένη και καλοστημένη παραγωγή, που δεν φαίνεται σε καμία περίπτωση φτηνιάρικη και που, παρότι γίνεται ξεκάθαρο από την αρχή για το ποια θα είναι η υπόθεση, δεν είναι σε καμία περίπτωση βαρετή.
Μετά το Sex Education, είναι σίγουρα η επόμενη σειρά που πρέπει να εξερευνήσεις.
