Μεγάλη υπόθεση η ζωή στο αυτοκίνητο. Σε μια χώρα που, ως επί το πλείστον, το αμάξι είναι συνδεδεμένο με κίνηση, νεύρα, βρισιές και γενικά μπόλικη γκρίνια στους δρόμους, το τελευταίο που θέλεις είναι να συμβαίνει το ίδιο και στο διπλανό κάθισμα. Ή στα πίσω καθίσματα. Έχουμε φίλους που δεν οδηγούν, που δεν παίρνουν αυτοκίνητα, που δεν έχουν αυτοκίνητα. Έχουμε γονείς που σε βάζουν να τους μεταφέρεις σε κοντινές αποστάσεις και συναδέλφους που τους κάνεις τον οδηγό. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι τους εξυπηρετείς. Είναι πως όλοι έχουν μία γνώμη για τις αποφάσεις που παίρνεις στο τιμόνι.
Αν δεν είσαι κανένας τρελός που να στρίβει σε μονόδρομους, να περνάει με κόκκινα και να παραβιάζει προτεραιότητες, τότε γιατί αλήθεια πρέπει κάποιος να έχει κάτι να πει για τον τρόπο που οδηγούμε; Και εντάξει, πες ότι ο τρόπος που οδηγούμε είναι μία άποψη. Είσαι πολύ καλός, είσαι πολύ κακός, πας αργά, πας γρήγορα κ.ο.κ. Αν μέσα σου είσαι και λίγο Βούδας, ούτε που θα μπεις στη διαδικασία να αναλύσεις γιατί το τι λέει ο καθένας. Όμως το πρήξιμο είναι άλλη υπόθεση. Κάνει γενικά κακό και κυρίως όταν οδηγείς. Κάνει κακό είτε προέρχεται από τον κολλητό, είτε από την κοπέλα, είτε από τον πατέρα σου, τη μάνα σου, τον συνάδελφο που τον πηγαίνεις μέχρι το μετρό.
Μιλάω για όλες εκείνες τις εκνευριστικές ατάκες που συνήθως πρωτοστατούν. «Γιατί έστριψες εδώ;». «Μα από δω θα πάμε πιο γρήγορα». «Συγνώμη, εδώ θα παρκάρεις;». «Κάνε από δω δεξιά μην πας από ‘κει». Οδηγίες όλη την ώρα χωρίς λόγο. Λες και έχεις έρθει από το εξωτερικό πρώτη φορά και χρειάζεται να ρωτήσεις για να μάθεις που να πας. Μου έχει τύχει να παίρνω φίλο από την κεντρική πλατεία του Ελληνικού για να πάμε μαζί σπίτι μου και να μου κάνεις υποδείξεις όλη την ώρα. Προφανώς και ξέρω πως να πάω σπίτι μου χρόνια τώρα. Επίσης αν θέλω να κάνω κύκλο επειδή απλά μου αρέσει αυτός ο δρόμος περισσότερο από τον άλλο, απλά θα το κάνω και δεν θα ρωτήσω και κανένα. Μία κορυφαία άλλη περίπτωση, είναι όταν ψάχνετε να βρείτε κάτι μαζί (ένα μαγαζί, μια οδό, ένα ιατρείο), έχετε βάλει το GPS του κινητού και ο τύπος ΕΠΙΜΕΝΕΙ να ακολουθήσεις τις δικές του οδηγίες. Αφού ρε φίλε δεν ξέρεις που πάμε. Θα κάτσουμε να ψάχνουμε δεξιά-αριστερά επειδή «κάτι σου λέει πως είναι από δω;». Για κάτι τέτοια βγήκε η τεχνολογία.
Όπως και σε κάθε τι άλλο, το πρόβλημα είναι ο τρόπος. Είναι διαφορετικό να πεις σε κάποιον, «να ξέρεις σε περίπτωση που το θέλεις από δω θα πάμε πιο γρήγορα» και άλλο να του κάνεις συνεχώς υποδείξεις ή να απορείς γιατί δεν επέλεξε την διαδρομή που θα επέλεγες εσύ. Ο μόνος στον οποίο μπορείς να διαμαρτυρηθείς για κάτι τέτοιο, είναι ο οδηγός του ταξί που του μισθώνεις εκείνη την ώρα το όχημα. Επίσης, δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες. Ακόμη και αν τα κίνητρά σου είναι αγνά και θες να μας γλιτώσεις χρόνο και βενζίνη, το να κάθεσαι να γκρινιάζεις όταν ο άλλος δεν έχει κέφια και όρεξη να σε ακούει, μην απορήσεις αν θέλει να σε κατεβάσει κάτω για να πάρεις το λεωφορείο.
Να χαλαρώσουμε λίγο λοιπόν. Είναι τόσο σπαστικό όσο να σου λέει ο άλλος τι μουσική θα βάζεις στο αυτοκίνητο σου.
