«The mask is off». Η εποχή των μασκοφόρων «εκδικητών» της καθημερινότητας φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος της ύστερα από ανακοίνωση του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας, Νίκου Χαρδαλιά και ένα κύμα «ελευθερίας» έχει ήδη αρχίσει να απλώνεται στην ατμόσφαιρα. Η αγαπημένη μας ασπίδα προστασίας απέναντι στον κορονοϊό δεν χάνει μεν τη χρησιμότητά της, αλλά σταδιακά ξεκινάει να μπαίνει στο συρτάρι (ή στην τσέπη για να είμαστε πιο ακριβείς), πιάνοντας πλέον θέση αναπληρωματικού στην καθημερινότητά μας, όπου είχε κάνει κατάληψη την εποχή του κορονοϊού. Τουλάχιστον αυτό θα συμβαίνει στους ανοιχτούς χώρους όταν και εφόσον δεν θα επικρατεί συνωστισμός. Αυτό εξήγγειλε ο κύριος Χαρδαλιάς, στέλνοντάς μας ένα βήμα πιο κοντά στην κανονικότητα.
Τι θα γλιτώσουμε χωρίς τη μάσκα;
Όσο και αν τα μέτρα τόσο καιρό απαιτούσαν μάσκες σε όλους τους χώρους, έβλεπες συνεχώς συμπατριώτες που δεν ήθελαν να έχουν σχέση με τους υπόλοιπους «Watchmen» της χώρας, είτε επειδή αδιαφορούσαν για τους κανόνες, είτε γιατί τους έπεσε η μάσκα, ή απλά γιατί δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν.
Ο καθένας από εμάς ακολούθησε και εξακολουθεί να βαδίζει προς τον δικό του δρόμο της επιβίωσης κόντρα στον κορονοϊό, τηρώντας τα μέτρα ή αδιαφορώντας (βλ. κορονοπάρτι) με τον κίνδυνο της μόλυνσης αλλά και του προστίμου να ελλοχεύει, επιλέγοντας να εμβολιαστεί ή να περιμένει την ανοσία της αγέλης ως άλλος Boris Johnson, προτιμώντας την απομόνωση προκειμένου να προστατευτεί και να προστατεύσει τους γύρω ή βγαίνοντας έξω μην αντέχοντας άλλο τις στερήσεις. Κάθε πλευρά με τα δικά της δίκια και άδικα.
Το ότι θα περπατάμε στο δρόμο ωστόσο χωρίς να έχουμε τον μπούσουλα της μάσκας, προορίζοντάς τη για μπασκετικό «έκτο» παίκτη –για να σώσει δηλαδή την κατάσταση σε περίπτωση κοσμοσυρροής από το πουθενά ή κάποια επίσκεψή μας σε κλειστό χώρο – αποτελεί από μόνο του μία ψυχολογική ένεση για κάθε άνθρωπο που ετοιμάζεται να βγει έξω και να ζήσει. Μία αίσθηση πιο κοντά στην «ελευθερία» της ψυχής του κάθε ατόμου, που τόσο καιρό έβλεπες σαν τους «σκλάβους» στο Matrix, που ως υπόδουλοι μιας ανώτερης δύναμης έχοντας ως μόνο «όπλο» την την οποία δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άμεσα, παρά μόνο να προστατεύουν τους εαυτούς τους, το οποίο σήμαινε ότι παράλληλα το ίδιο έκαναν και για τους υπόλοιπους. Σίγουρα δεν τελείωσε τίποτα μετά από την ανακοίνωση Χαρδαλιά, αλλά είναι ένα βήμα προς το μεγαλύτερο τραύμα που έχει ανοίξει τόσο καιρό από τις στερήσεις. Την ψυχική μας υγεία.
Αυτή που βλέπουμε τόσο καιρό να κατρακυλάει, γεμάτη βιτριόλια, βιασμούς, δολοφονίες και ό,τι άλλο δεν θέλει να βάλει ο νους μας τα οποία «χρωματίζουν» (δυστυχώς) την καθημερινότητά μας.
Προσοχή όμως
Κάθε νικητήρια «μάχη» εκτός από δόξα και κατακτήσεις αφήνει και τον αρνητικό αντίκτυπό της στον κατακτητή, κάτι που ισχύει προφανώς και στον ταλαιπωρημένο κόσμο της Ελλάδας μετά από δύο καραντίνες και υπό το φόβο ενός ακόμα κύματος. Οι μάσκες μπορεί να μην είναι πλέον υποχρεωτικές, αλλά κανείς δεν θα σε υποχρεώσει να μην τις φοράς αν εσύ δεν νιώθεις άνετα.
Η μάσκα ήρθε για να μείνει, ειδικά όταν ένα αγαπημένο μας πρόσωπο δεν γνωρίζουμε εάν έχει τα απαραίτητα αντισώματα για να μην κινδυνέψει, ή δεν γνωρίζουμε αν ο διπλανός μας στη δουλειά περνάει τον καιρό του μετρημένα και χωρίς να «προκαλεί» την τύχη του.
Δεν έχει νόημα να ξαναλέμε ότι στο χέρι μας είναι να προστατευτούμε από ένα τρίτο κύμα στο μέλλον. Το ζήσαμε πέρσι και αν κάνουμε τα ίδια λάθη, το ίδιο «κλειστά» θα ζήσουμε και μετά το καλοκαίρι, μη γνωρίζοντας αν η οικονομία θα καταφέρει να τα βγάλει πέρα αυτή τη φορά.
Τα πάντα με μέτρο και ρέγουλα λοιπόν και να φροντίσουμε να ευχαριστηθούμε αυτή την άρση ενός μέτρου που εξελίχθηκε σε «σταυρό» στο δρόμο για τον καθημερινό μας Γολγοθά. Ακόμα και αν θεσπίστηκε για να μας προστατεύει.
