Έχουμε δικαίωμα σε διαφορετικό, «φρέσκο» φαγητό μεσημέρι και βράδυ; Έχουμε και οφείλουμε να το διεκδικούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας. Τέλος πια στην απάντηση - ξεπέτα «θα φας ό,τι περίσσεψε από το μεσημέρι», έτσι και τολμήσεις να ρωτήσεις «τι καλό θα φάμε το βράδυ;»
Διότι και στη φυλακή να είσαι, άλλο φαγητό θα σου σερβίρουν το μεσημέρι και άλλο το βράδυ. Δεν έχει σημασία πόσο νόστιμο είναι ή πόσο καλομαγειρεμένο, το θέμα είναι πως είναι διαφορετικό. Ή στο αμέσως επόμενο χειρότερο μέρος για να βρίσκεσαι, στο στρατό - επίσης διαφορετικό φαγητό θα σε τρατάρουν. Έχετε ακούσει ποτέ τον μάγειρα στη μονάδα να λέει «θα φάμε ό,τι έμεινε από το μεσημέρι»; Θα τον πάρει και θα τον σηκώσει αν πει τέτοιο πράγμα και φτάσει στα αυτιά του διοικητή του λόχου. Αλλά πού να ξέρετε εσείς; Σάμπως πήγατε στρατό; Μια φορά πήγατε κάμπινγκ και τη δεύτερη μέρα αρχίσατε να τρέχετε προς το κοντινότερο ξενοδοχείο σε έξαλλη κατάσταση!
Μας καλόμαθε η μανούλα μας; Πιθανόν. Η μανούλα, ειδικά τα χρόνια τα παλιά, που ο άντρας δούλευε και η γυναίκα μεγάλωνε τα παιδιά και φρόντιζε το σπίτι, μαγείρευε άλλο φαγητό το μεσημέρι και άλλο το βράδυ. Επίσης μπορεί να έφτιαχνε άλλο φαγητό για τον σύζυγο και άλλο για τα παιδιά - εμένα ο πατέρας μου είχε θέμα με το στομάχι του και ακολουθούσε συγκεκριμένη διατροφή, τρώγοντας ουσιαστικά 4-5 φαγητά σε όλη του τη ζωή, χωρίς σκόρδα, πιπέρια, κρεμμύδια κλπ. Θα πει κανείς (ή καμία) «τότε οι γυναίκες είχαν άπλετο χρόνο, οπότε μπορούσαν πιο εύκολα να μαγειρεύουν μεσημέρι και βράδυ». Σωστό είναι αυτό, δεν αντιλέγω. Αλλά είναι τόσο μεγάλος κόπος να φτιάξεις μια μακαρονάδα το βράδυ, που παίρνει συνολικά ένα τεταρτάκι; Ή να φτιάξεις μια ομελέτα; Ή να τηγανίσεις καμιά πατατούλα;
«Και γιατί δεν μπαίνεις ρε γάιδαρε στην κουζίνα να μαγειρέψεις εσύ»; Διότι ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ! Μου το έχεις καταστήσει σαφές σε όλους τους τόνους και όλες τις γλώσσες του κόσμου. Με βλέπεις να μπαίνω στην κουζίνα και να ανοίγω το ψυγείο και σε πιάνουν τα διαόλια σου λέγοντας κάτι ακατάληπτα του τύπου «όλα χάλια τα κάνεις» και «ούτε αυγό δεν μπορείς να βράσεις χωρίς να φέρεις την καταστροφή» και κάτι κουλά. Οπότε να μαγειρέψω, δεν θες. Να μου μαφειρέψεις δεν θες. Τι θα κάνουμε λοιπόν;
Θα κάνουμε ένα φαγάκι το μεσημέρι και ένα το βράδυ. Ένα «μέσης δυσκολίας» και ένα πιο εύκολο. Ή ένα εσύ κι ένα η μάνα σου - κι αν θες, περνάω να το πάρω εγώ το απόγευμα που θα γυρνάω από τη δουλειά. Ή ένα εσύ κι ένα το σουβλατζίδικο που θα φέρει το τσιτσί το βράδυ. Αλλά δυο στο σύνολο, διαφορετικά. Εξαιρούνται τα αγαπημένα μου φαγητά, που τρώγονται το ίδιο ευχάριστα και δυο και τρεις φορές τη μέρα - και την επόμενη μην σου πω: αν έχουμε π.χ. γεμιστά, δεν τίθεται θέμα. Το αυτό και με τον μουσακά. Το γεμιστά κολοκυθάκια και τέλος πάντων ό,τι αγαπάει ο καθένας. Αλλά προσοχή: αν το αγαπημένο μου φαγητό είναι μπριζόλα με πατάτες τηγανητές ή μπιφτέκια ή κάτι ανάλογο, δεν σημαίνει ότι θα το φάω το μεσημέρι και θα μου το πασάρεις και το βράδυ, αφού το ζεστάνεις λίγο για τα μάτια του κόσμου. Όταν ένα φαγητό λέγεται ΤΗΣ ΩΡΑΣ, λέγεται έτσι διότι το τρως ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ. Αλλιώς θα λεγόταν ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ή ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ή ΚΑΛΑ ΣΑΡΑΝΤΑ. Δηλαδή κυρία μου, αν εσύ πήγαινες ένα βραδάκι στην ταβέρνα, έβλεπες στον κατάλογο τα πιάτα «της ώρας», διάλεγες μπιφτεκάκι και σου φέρνανε ένα που περίσσεψε από το μεσημέρι «για να μην το πετάξουμε, αμαρτία...», θα έλεγες «αααα, εντάξει τότε»;
Μια τελευταία παράκληση: η επίκληση στο συναίσθημα, στην παγκόσμια πείνα ή στα παιδάκια στην Αφρική που δεν έχουν να φάνε, μπορεί να έπιανε όταν ήμασταν 8 χρονών, αλλά δεν πιάνει πια. Μεγαλώσαμε και καταλάβαμε ότι αν φάμε εμείς όλες τις φακές μας ή ένα πιάτο μπάμιες, δεν θα χορτάσει (δυστυχώς) ο πεινασμένος Αμπντούλ στο Μογκαντίσου της Σομαλίας. Επίσης παγερά αδιάφορους μας αφήνει η ατάκα «μα θα το πετάξουμε τόσο φαγητό;». Όχι βέβαια, φάτο εσύ για να μην το πετάξουμε κι εμένα κάνε μου πατάτες με αυγά - και σε τελική ανάλυση, συγκεκριμένοι άνθρωποι μένουμε εδώ, κάνε φαγητό για συγκεκριμένο αριθμό για να φάμε το μεσημέρι. Και αντίστοιχα άλλο τόσο το βράδυ.
Για να είναι το φαγάκι πάντα φρέσκο, λαχταριστό, νόστιμο και μαγειρεμένο εκείνη την ώρα. Για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, καλοταϊσμένοι και χαρούμενοι.
Για να μην γίνεται το φαγητό αγγαρεία και «υποχρέωση», ίσα - ίσα για να βάλουμε κάτι στο στομάχι μας, αλλά μια «ανάγκη» που συνδυάζεται με «απόλαυση» - δεν έχουν μείνει άλλωστε και πολλές απολαύσεις τη σήμερον ημέρα.
