«Μας αφήνουν» να κάνουμε ρεβεγιόν, αρκεί να είμαστε μέχρι 9 άτομα. Βέβαια εδώ υπάρχουν δυο λεπτομέρειες: και να μην μας άφηναν, εμείς πάλι θα κάναμε ρεβεγιόν με αυτούς που αγαπάμε, ακόμα κι αν έπρεπε να πασαλείψουμε τα μούτρα μας με φούμο και να πάμε έρπειν από τον Πειραιά μέχρι το Χαλάνδρι. Επίσης, αυτό το «μέχρι 9 άτομα» είναι μια έννοια σχετική. Δηλαδή σε ό,τι έχει να κάνει με το ρεβεγιόν, μπορεί να μπερδευτούμε λίγο στην αριθμητική και να το ρίξουμε στον πολλαπλασιασμό - σάμπως θα έρθει κανένας σπίτι μας να μετρήσει κεφάλια;
Ας πούμε ότι ο Νίκος ο Χαρδαλιάς επαφίεται στην αίσθηση ατομικής ευθύνης μας, το φιλότιμό μας (που είναι ελληνικό και δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο - έχετε ακούσει να υπάρχει «filotim»;), και στη σοβαρότητα (λέμε τώρα) των Ελλήνων πολιτών.
Κι όπως εκείνος πιστεύει ακράδαντα ότι θα μαζευτούμε παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς στα σπίτια σε μονοψήφιο αριθμό, έτσι κι εμείς θα τον βγάλουμε ασπροπρόσωπο και θα το τηρήσουμε. Λέμε τώρα, υπόθεση εργασίας κάνουμε, κουβέντα να γίνεται.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;
1. Ότι κάποιος θα πρέπει να αφήσει το έτερον ήμισυ πίσω. Θα αφήσει σπίτι η γιαγιά τον παππού; Θα στείλει ο μπαμπάς τη μαμά στη μάνα της να κάνει ρεβεγιόν; Θα κάνει χωριστά ρεβεγιόν η κορούλα με το αμόρε της; Όπως και να έχει, αν ο αριθμός είναι μονός, κάποιος θα είναι σόλο - εκτός αν κάποιος «έχασε» το άλλο του μισό, οπότε με χαρά τον καλωσορίζουμε στην οικογένεια, για να μην είναι μόνος τέτοια μέρα.
2. Θα έχουμε πρόβλημα στο χαρτί. Τι θα πει «δεν παίζουν όλοι χαρτί;» Όλοι οφείλουν να παίξουν μια «31», ένα «στούκι», ένα κατιτίς μέρα που είναι. Και πάντα έχει ενδιαφέρον το εγγόνι που θέλει να «αλαφρύνει» τον παππού από τη σύνταξη.
3. Περισσότερο φαϊ για όσους είναι εκεί. Ξεχάστε τα 15 και 20 άτομα, που πέφτουν σαν ακρίδες στα σπαρτά μόλις σερβίρεται το φαγητό και δεν μένει τίποτα μετά από 20 λεπτά. Τώρα το φαγητό θα φτάσει για όλους. Για να φας και να ξαναφάς. Για να τσιμπήσεις κάτι στις 5 το πρωί αν σε πιάσει λιγούρα. Για να βρεις φαγητό και το επόμενο μεσημέρι.
4. Δεν χρειάζεται να βρεις ψέματα και δικαιολογίες για να μην καλέσεις αυτούς που δεν γουστάρεις. Την τσιγγούνα νονά. Τη θεία με το μουστάκι που σου τσιμπάει τα μάγουλα. Τον ξάδελφο που κοιμάται σαν Βούδας στον καναπέ. Τον μπάρμπα που «θα καθίσει με τη νεολαία». Όλους αυτούς τους συγγενείς που κατσικώνονται στο σπίτι σου κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, τρώνε το φαγητό σου, πίνουν την κάβα σου, λένε βαρετές ιστορίες και τραγουδάνε παράφωνα.
5. Θα παρτάρουμε, «με την άδεια της Αστυνομίας» τουλάχιστον μέχρι τις 5 το πρωί - και δεν θα μπορεί κανείς να πει τίποτα. 10 με 5 απαγορεύεται η κυκλοφορία, σωστά; Σωστά. Άρα πώς θα μείνουμε ξύπνιοι μέχρι εκείνη την ώρα, ώστε να πάμε μετά σπίτια μας; Με χορούς, τραγούδια και πανηγύρια. Εκτός αν νομίζει κανείς ότι θα κοιμίσουμε όλον αυτόν τον κόσμο στο σπίτι μέχρι το μεσημέρι.
6. Θα διαλέξουμε πολύ προσεκτικά αυτόν που θα μας κάνει ποδαρικό. Φαντάζομαι όλοι μας έχουμε «μαρκάρει» αυτόν που μας έκανε ποδαρικό για το 2020 και σε περίπτωση που δεν του έχουμε κόψει το πόδι με το οποίο μπήκε στο σπίτι μας, έχουμε φροντίσει να μείνει μακριά από την ιερή αυτή διαδικασία. Περνάμε τους καλεσμένους από εξονυχιστικό έλεγχο, τσεκάρουμε το ιστορικό καλοτυχίας τους, βρίσκουμε αυτόν που έχει κερδίσει κάποτε ένα ΛΟΤΤΟ, ένα λαχείο, ένα ΤΖΟΚΕΡ, μια κληρονομιά και ποντάρουμε όλο το 2021 πάνω του.
7. Ο αριθμός των εννέα ατόμων, δημιουργεί ευελεξία: δυο μπορούν να την πέσουν στο Playstation, την ώρα που τέσσερις παίζουν χαρτιά και οι τρεις που απομένουν βλέπουν Ρέμο στην τηλεόραση - με έναν τρόπο είναι όλοι ευχαριστημένοι και κανείς δεν καταπιέζει κανέναν.
8. Δεν δημιουργείται μποτιλιάρισμα στο μπάνιο. Ούτε στην κουζίνα, που συνήθως μπουκάρουν 10 θειάδες μέσα για να υποδείξουν πώς πρέπει να μαγειρευτεί το ψητό, ούτε οι μπεκρήδες θείοι που θέλουν να ανοίξουν το έβδομο μπουκάλι κρασί. Δεν υπάρχει επίσης «τράφικ» στη διαδικασία μαζέματος των πιάτων από το γιορτινό τραπέζι, τα πλυσίματα και την τακτοποίηση.
9. Η παρουσία μέχρι 9 ατόμων, μας φέρνει πιο κοντά. Διότι άλλες χρονιές, που ο ένας ήταν πάνω στον άλλον, υπήρχαν άνθρωποι που έλεγαν ένα «γεια» και δυο τυπικές κουβέντες όλο το ρεβεγιόν. Τώρα, αν υποθέσουμε ότι καλεσμένοι είναι αυτοί που γουστάρεις να δεις και γουστάρουν να σε δουν, μπορείς να κάνεις ουσιαστικές συζητήσεις με αυτούς που αγαπάς, να περάσεις χρόνο μαζί τους, να καλύψεις τα κενά που έχει αφήσει σε όλους μας η καραντίνα, ο εγκλεισμός και η δυσκολία που έχουμε τόσο καιρό να δούμε ο ένας τον άλλον.
