Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που οι γονείς μου καβγάδιζαν. Δεν είναι κάτι καινούργιο, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Όλοι οι γονείς καβγαδίζουν. Άλλοι πολύ, άλλοι λιγότερο. Κάποιοι δεν αφήνουν τον θυμό να τους κατακτήσει και άλλοι παραδίδονται ολοκληρωτικά. Αυτό που κατάλαβα από μικρός, είναι πως όταν όλα αυτά γίνονται μπροστά σε παιδιά, τα πράγματα είναι πάντα πολύπλοκα. Ο πατέρας μου με την μάνα μου διαφωνούσαν, φώναζαν, μπορεί κάποιες συμπεριφορές τους να ξέφευγαν και να έλεγαν πράγματα που στη συνέχεια μετάνιωναν, αλλά τις περισσότερες φορές όλα τελείωναν με μία αγκαλιά και μία συγνώμη. Και ήταν εκεί που ξεκινούσα να αντιλαμβάνομαι την δύναμη της συγνώμης και ειδικά ανάμεσα σε δύο συντρόφους.
Ο πατέρας μου ωστόσο δεν χτύπησε ποτέ την μάνα μου. Και μόνο η ιδέα τον αηδίαζε. Δεν του άρεσε να βλέπει ακόμα και σκηνές από ταινίες που ένας άντρας χτυπούσε μία γυναίκα. «Είναι φτηνό» έλεγε, «δειλό και ανάξιο. Μόνο ένας δειλός μπορεί να χαίρεται με κάτι τέτοιο». Όχι μόνο δεν την χτύπησε αλλά δεν την έσπρωξε, δεν της επιτέθηκε λεκτικά, δεν την μείωσε, δεν την έκανε μπροστά σε φίλους να νιώσει κατώτερη ή να ικανοποιήσει κάποιο ηλίθιο «εγώ» του δείχνοντας ότι εκείνος, ως βαρύ και ασήκωτο αρσενικό, έχει το πάνω χέρι
Αυτό είναι ίσως ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μου έμαθε για το τι σημαίνει να είσαι αληθινός άντρας. Το να σηκώσεις το χέρι και να χτυπήσεις, να μειώσεις ή να προσβάλλεις, είναι εύκολο. Είναι τόσο γελοία εύκολο που μπορεί να το κάνει ο καθένας. Το δύσκολο και αυτό που θέλει τα αληθινά παντελόνια, είναι να μπορέσεις να κάνεις όλα τα αντίθετα. Να σηκώσεις το χέρι για να την προστατέψεις. Να την μάθεις να προστατεύει τον εαυτό της αν δεν γνωρίζει. Να την εξυψώνεις. Να τονίζεις όλες τις αρετές της στην παρέα σου και στην οικογένεια σου, όχι μόνο γιατί το αξίζει αλλά για να δείχνεις και εσύ πόσο υπεύθυνος είσαι για την επιλογή που έχεις κάνει.
«Γίνε αυτός ο άντρας» έλεγε ο πατέρας μου
«Που αν τον ρωτήσουν πως νιώθει που η γυναίκα του είναι πιο όμορφη από εκείνον, ή που βγάζει περισσότερα λεφτά από εκείνον ή που είναι πιο δημιουργική από εκείνον, δεν θα γεμίζει ζήλια αλλά θα τους απαντήσει ‘‘Είμαι περήφανος για εκείνη. Γιατί με εμπνέει και μπορεί να με κάνει καλύτερο’’». Αν κάθε άντρας μπορούσε να δει αυτή την πλευρά, οι σχέσεις θα γινόντουσαν πιο ουσιαστικές.
Το σίγουρο είναι πως στη ζωή της σύγχρονης γυναίκας, δεν υπάρχει χώρος για προϊστορικούς άντρες. Γιατί υπάρχουν αυτοί οι τύποι. Που πιστεύουν πως οι γυναίκες είναι κατώτερες σε όλους τους τομείς εκεί έξω. Από την εργασία μέχρι την οικογένεια μέχρι την ευφυΐα. Όμως η αλήθεια είναι πως αν θέλουμε να εξαλείψουμε οποιαδήποτε μορφή βίας προς τις γυναίκες, πρέπει πρώτα να εξαλείψουμε τους άντρες που σκέφτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Να τους διδάξουμε. Και αν αρνούνται να διδαχτούν τότε να τους περιορίσουμε. Αν προσπαθήσουν να συνεχίσουν να τις απειλούν, τότε να τους πολεμήσουμε.
Η σύγχρονη γυναίκα δεν έχει ανάγκη τον άντρα για να την υπερασπιστεί
Είναι πλέον ικανή να το κάνει και μόνη της. Όμως ο άντρας και για το πέρας της οικογένειας του αλλά και σαν ξεχωριστή οντότητα, οφείλει να είναι εκεί για να την υποστηρίξει αν τον χρειαστεί. Έτσι θα θεσπιστούν οι σωστές ελληνικές οικογένειες, γιατί πρέπει να υπάρχουν. Να μάθουμε με τη σειρά μας και εμείς τα παιδιά μας να σέβονται και να αγαπούν. Αυτή είναι η ουσιαστική δύναμη που μπορούμε να δώσουμε.
Σε αυτή λοιπόν την τόσο ξεχωριστή ημέρα, την Ημέρα Εξάλειψης Βίας κατά των Γυναικών, ας δώσουμε ένα μήνυμα στο ωραίο φύλο. Ότι υπάρχουν εκείνοι, αλλά υπάρχουμε και εμείς. Έτοιμοι να σταθούμε στο πλευρό σας, αν και εφόσον το θελήσετε.
Είμαστε εδώ. Είμαστε μαζί.
