Λένε πως στην αληθινή φιλανθρωπία, έννοιες όπως «δίνω», «δωρητής», «δώρο» δεν υπάρχουν. Κάπου αλλού πάλι έχει γραφτεί ότι μία τόσο σημαντική ενέργεια δεν πρέπει να γίνεται με τυμπανοκρουσίες γιατί αποτελεί πρόκληση στην ευπρέπεια.
Ο καθένας εν τέλει μπορεί να εκλαμβάνει τα πάντα όπως θέλει, ωστόσο σε καιρούς δύσκολους και μυστήριους όπως αυτοί που ζούμε, ακόμα και οι κατά τα λεγόμενα «προκλητικές τυμπανοκρουσίες» είναι από τα κύρια και κυρίως πολλά θετικά της υπόθεσης.
Είναι ο τρόπος μετάδοσης του μηνύματος, ο λόγος που μαθαίνει κανείς την σημαντική κίνηση που επιλέγει να περάσει ο εκάστοτε φιλάνθρωπος διοργανωτής. Αυτός που «πόνεσε» η καρδιά του, που μάζεψε χρήματα για άλλους και όχι για εκείνον, δίνοντας ταυτόχρονα αξία σε ένα ιδανικό την ώρα που οι υπόλοιποι απλώς κοιτάζουν αφήνοντας το πρόβλημα να διαιωνίζεται ή επειδή απλώς δεν γνωρίζουν απόλυτα τον αρνητικό του αντίκτυπο στην κοινωνία.
Είτε αυτό πραγματοποιείται μέσω ενός διαγωνισμού, ενός γκαλά ή ενός φιλανθρωπικού αγώνα, όπως καλή ώρα το Celebrity Basketball Game της W.I.N HELLAS το πρωινό της 9ης Μαρτίου στο γήπεδο Eurohoops Dome.
Φιλανθρωπικούς αγώνες έχω παρακολουθήσει άπειρους στη ζωή μου, ωστόσο δεν μου είχε τύχει ποτέ να συμμετέχω σε κάποιον εξ αυτών. Δεν είμαι δα και κάνας τύπος που τον ξέρουν παραπάνω άτομα από τους φίλους και γνωστούς του, ωστόσο από τη στιγμή που η Σαμάνθα Αποστολοπούλου (Project Manager) με ρώτησε αν μπορώ να συμμετέχω στον αγώνα κατά της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης των γυναικών, το «ΝΑΙ» βγήκε αυθόρμητα από στόμα μου. Μπορείς να αρνηθείς άλλωστε κάτι που είναι για καλό σκοπό;
Λένε πως την υπογραφή πρέπει να προσέχεις πού την βάζεις και εκείνη τη στιγμή ο λόγος μου σαν υπογραφή είχε χρησιμοποιηθεί. Μόνο που δεν είχα συνειδητοποιήσει σε τι είχα συμφωνήσει να συμμετέχω. Κάθε μέρα όμως που περνούσε, έβλεπα τη Σαμάνθα να τη ζει με τρομερή ένταση, να αγχώνεται για τη διοργάνωση και να αναζητεί συνεχώς τους κατάλληλους ανθρώπους που να ταιριάζουν στο προφίλ του event.
Το έβλεπες στο πρόσωπό της πως κάθε δυσκολία την «τρέλαινε», κάθε θετική εξέλιξη της άλλαζε τη διάθεση, δίνοντάς της ταυτόχρονα δύναμη για το κάτι παραπάνω, λες και μάχεται για ένα κοντινό της πρόσωπο. Σαν τη μητρική στοργή της μάνας που θα δώσει το κάτι παραπάνω για να είναι καλά το παιδί της.
Και βλέποντας τέτοιες κινήσεις δεν μπορεί παρά να μεγαλώνει το ιδεώδες το οποίο πρόκειται να εκπροσωπήσεις, ακόμα και αν δεν είχες ιδέα για το μέγεθός του.
Στις 9 του Μάρτη στην «περιοχή» Eurohoops Dome
Το θεώρησα περιττό να σκεφτώ ότι τα πάντα θα άγγιζαν την τελειότητα, όχι επειδή είμαι ντίβα αλλά γιατί με βάση τα όσα άκουγα και έβλεπα στις προετοιμασίες πριν τον αγώνα, μου έδιναν τη βεβαιότητα ότι δεν γινόταν αλλιώς. Αν σκεφτούμε μάλιστα το πόσο δύσκολο ήταν να πραγματοποιηθεί το συγκεκριμένο event σε μια περίοδο όπου ο κοροναϊός θερίζει τoν κόσμο και την καθημερινότητά μας, τότε οι διοργανωτές άξιζαν μετάλλιο από κάποια ανώτερη δύναμη.
Περιτριγυρισμένος από πολλά γνωστά πρόσωπα της τηλεόρασης και του αθλητισμού, φόρεσα φανέλα και σορτσάκι και μαζί με τον αγαπητό συνάδελφο Νίκο Συρίγο, μπήκαμε στον αγώνα αντιπροσωπεύοντας την DPG Digital Media και το Ratpack.gr. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν ένας από εκείνους που επελέγησαν να συμμετέχουν στον σκοπό, αλλά δεν με ξένιζε. Με άγχωνε. Τι έπρεπε να κάνω, πώς μπορούσα να δώσω παραπάνω φως σε ένα γεγονός που ούτως ή άλλως «έλαμπε»;
Η απάντηση τελικώς ήταν πολύ απλή. Ήταν ο λόγος άλλωστε που ήμασταν εκεί.
Τι είναι ένας αγώνας άλλωστε; Ένα παιχνίδι. Και στο παιχνίδι που κυριαρχεί η ευγενής άμιλλα κερδίζουν όλοι, αλλά ξεχωρίζει πάντα εκείνος που το χαίρεται παραπάνω.
Καθετί στο παρκέ του Eurohoops είχε τη δική του αξία. Από μια απλή ντρίμπλα, στο πάνω-κάτω τρέξιμο, ένα πιθανό airball ακόμα και από απόσταση που λες «δεν γίνεται», μέχρι και το κάρφωμα του Άλεξ Βουγιούκα στο φινάλε της αναμέτρησης.
Για την ιστορία, η ομάδα μου -οι «μπλε»- με Παπαλουκά να μοιράζει, Δημήτρη Παπαδόπουλο να «σπάει» συνεχώς το τεχνητό οφσάιντ και τον MVP, Τζον Καγιούλη να τιμά τη φανέλα με το «24» που φορούσαμε –λόγω Kobe Bryant- δεν είχαμε αντίπαλο, όσο και αν αυτό δεν άρεσε στον κύριο Πούμπουρα (αστειεύομαι προφανώς). Το σημαντικότερο όλων όμως ήταν στο τέλος του αγώνα πρυτάνευσε το χαμόγελο και η χαρά για κάτι που πετύχαμε.
Μπορεί σε έναν άνθρωπο που απλώς το παρακολουθεί να μην είναι ορατό, ωστόσο για έναν συμμετέχοντα το συναίσθημα για αυτό που προσέφερε δεν συγκρίνεται. Σε μυστήριους καιρούς τους οποίους ζούμε άλλωστε, που οι ανθρώπινες αξίες και η ταυτότητα αρχίζουν να ξεθωριάζουν, έχουμε ανάγκη από events που ενεργοποιούν την ανθρωπιά που κρύβεται μέσα μας.
Events «αυτόφωτα» που δεν χρειάζονται καν θεατές στις εξέδρες προκειμένου να δυναμώσουν, παρά μόνο παθιασμένους συντελεστές που θα μεταλαμπαδεύσουν τη «λάμψη» των ιδεών τους. Είτε επειδή την αντανακλούν, είτε επειδή ξέρουν πώς να την προκαλούν.
* Ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα ακόμα μεγαλύτερο μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες -παίκτες-χορηγούς- και κυρίως διοργανωτές του συγκεκριμένου event. Και του χρόνου ακόμα καλύτερα.
