Η υπερκατανάλωση στις μέρες μας είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Διάφορες φωνές από την οθόνη του κινητού σου, του υπολογιστή σου και της τηλεόρασής σου, σε προστάζουν να αγοράσεις όσα περισσότερα υλικά αγαθά μπορείς και αντέχει η τσέπη σου. Είναι φορές, βέβαια, που ούτε αυτή αντέχει τις επιθυμίες σου και μένει άδεια, προσφέροντάς σου μόνο μικροσκοπικές μπαλίτσες χνουδιού στο άνοιγμα της παλάμης σου.
Αυτή η συνήθεια της υπερκατανάλωσης, η οποία μπορεί να μετατραπεί πολύ εύκολα σε εξάρτηση, είναι μάλλον μια συνήθεια δυτική, από αυτές που λατρεύουμε να υιοθετούμε, προσθέτοντας και το δικό μας στοιχείο, αυτό του κέρδους από το ήδη εξασφαλισμένο κέρδος. Υπεραξίες πληρώνουμε όλοι μας, απλά η Black Friday και οι εκπτώσεις που τη συνοδεύουν, ηχούν ωραία στα αφτιά μας. Έχουμε δει και Black Thursday στη χώρα μας, έτσι, για να πρωτοτυπήσουμε (;) και να δημιουργήσουμε διπλές ουρές στα καταστήματα. Όσο πονηρός είναι αυτός ο λαός, άλλο τόσο αθώος μπορεί να γίνει.
Αλλά, πιστέψτε με φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι καταναλωτές, αυτά που βλέπουν τα μάτια μας σε διαφημίσεις και ύστερα στα καταστήματα της χώρα μας, δεν είναι τίποτα μπροστά στην αμερικανική, αυθεντική και βάρβαρη Black Friday. Η δική μας, είναι για τα Παιδιά του Ονείρου μία απλή Τρίτη, όταν καταλήγουν στο συμπέρασμα πως το ψυγείο άδειασε επειδή τελείωσε η μαγιονέζα. Ύστερα γυρίζουν σπίτι με τις σακούλες του σούπερ μαρκετ μισοσκισμένες από το βάρος. Πήραν και τη μαγιονέζα που τους έλειπε. Ευτυχώς, οι περισσότεροι Αμερικανοί έχουν δύο ψυγεία για παν ενδεχόμενο και έτσι τίποτα δεν πάει χαμένο.
Προσπαθώ να θυμηθώ πόσες Black Friday έχω ζήσει στην Αμερική. Είναι σίγουρα αρκετές, όμως θυμάμαι δύο από αυτές, καθώς τις υπόλοιπες αποφάσιζα να μην βγαίνω από το σπίτι μου. Για την ακρίβεια, δεν άνοιγα ούτε τις κουρτίνες. Όχι πως είχε ήλιο, αφού όλο χιονίζει στο New Hampshire, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, η γρίπη της υπερκατανάλωσης κυκλοφορούσε παντού. Έπρεπε, όμως, κάποτε να προσβληθώ και εγώ από αυτό το μικρόβιο και έτσι πήγα σε ένα εμπορικό κέντρο. Είμαι από αυτούς που έζησαν για να πουν την ιστορία.
Το πάρκινγκ ήταν γεμάτο και οι τσέπες μου άδειες. Δεν είχα σκοπό να αγοράσω τίποτα. Το «απλά κοιτάζω» ήταν η πρώτη πρόταση που έβγαινε από το στόμα μου ακόμα και όταν με ρωτούσαν φίλοι και γνωστοί αν είμαι καλά. «Πώς είσαι ξάδερφε;» με ρωτούσαν. «Απλά κοιτάζω» απαντούσα. Η συζήτηση δεν έβγαζε κανένα νόημα. Στην Αμερική τίποτα δεν βγάζει νόημα.
Το πρόγραμμα την Black Friday έχει ως εξής: Το πρωί ξεκινά μια μίνι προετοιμασία με την λειτουργία του καταστήματος να μην επηρεάζεται. Το μεσημέρι οι εργαζόμενοι κλειδώνουν για λίγες ώρες τις πόρτες, συνεχίζουν την προετοιμασία που έκαναν το πρωί παράλληλα με την κανονική τους δουλειά και όταν είναι όλοι έτοιμοι, οι πόρτες ανοίγουν.
Όλη αυτή την ώρα, το μόνο που έκαναν, είναι να στήνουν extra τηλεοράσεις, λάπτοπ, τσάντες και ρούχα και να προετοιμάζονται ψυχολογικά. Οι περισσότεροι αναλαμβάνουν και τον ρόλο του διαιτητή όταν πέφτουν οι πρώτες μπουνιές για το ποια κυρία πρόλαβε την ΜΚ τσάντα.
Οι ουρές που στήνονται έξω από τα μαγαζιά είναι πραγματικά τεράστιες και το παράδειγμα που χρησιμοποίησα παραπάνω για την MK τσάντα δεν είναι τυχαίο. Αμέτρητες γυναίκες στήνονται από νωρίς σε δυάδες και λυγίζουν τα γόνατά τους για να ξεπιαστούν. Το πιο ενδιαφέρον που είδα, ήταν οι Ασιάτες με τις μεγάλες σακούλες σκουπιδιών. Τις γέμιζαν με παπούτσια, ρούχα, καπέλα, γυαλιά και γούνες χωρίς να τους ενδιαφέρει το νούμερο ή το χρώμα. Όπως πληροφορήθηκα αργότερα, τα πουλούν μετέπειτα σε μεγαλύτερη τιμή και βγαίνουν κερδισμένοι.
Η πίεση όπως και η κίνηση στους διαδρόμους είναι αυξημένη. Πρέπει να είσαι γρήγορος και έξυπνος. Για παράδειγμα, πρέπει να γνωρίζεις ποιον διάδρομο πρέπει να ακολουθήσεις για να φτάσεις πρώτος στην κονσόλα που έχει έκπτωση 80%. Μία λάθος κίνηση και γενειοφόρος με τη βερμούδα στους -15 θα φτάσει πρώτος. Δεν το θες αυτό. Οι τηλεοράσεις εξαφανίζονταν και οι εργαζόμενοι τις αντικαθιστούσαν με άλλες.
Η όλη κατάσταση έμοιαζε με ένα ασταμάτητο κυνηγητό. Είδα ανθρώπους να τρέχουν από μαγαζί σε μαγαζί. Υπήρχαν παντού σκισμένες ετικέτες, αποδείξεις και άδεια κουτιά. Στο τέλος κάποιοι είναι χαρούμενοι και κάποιοι άλλοι λυπημένοι. Εγώ ήμουν απλά ένας σαστισμένος νέος και ήλπιζα να μην πάρει κάποιος σβάρνα. Οι άνθρωποι γίνονται επικίνδυνοι την Black Friday. Πάντα είναι, απλά εκείνη τη μέρα είναι λίγο παραπάνω. Δεν αξίζει να χάσεις τη ζωής σου για μια τσάντα.
