Έχεις δει πώς τρέχουν τα ποντίκια όταν δουν κάποιον να πλησιάζει κοντά τους; Έτσι έμοιαζαν και οι κατηγορούμενοι ναζιστές μέσα στο δικαστικό μέγαρο της Δικαιοσύνης στη Νυρεμβέργη. Η βασική τους διαφορά με τα ποντίκια, είναι πως εκείνα τις περισσότερες φορές ξεφεύγουν. Τα ποντίκια, επίσης, δεν έχουν μιλιά, δεν μπορούν να μιλήσουν και να απολογηθούν ή να ξεστομίσουν δικαιολογίες. Από μια αίθουσα δικαστηρίου, όμως, ειδικά αν είσαι άνθρωπος, δεν ξεφεύγεις τόσο εύκολα και το μόνο που μπορείε να κάνεις, είναι να αρνηθείε τις κατηγορίες, να ρίξειε το φταίξιμο αλλού και να υποστηρίξειε πως δεν γνώριζεε τίποτα. Τα ποντίκια, επίσης, παραμένουν ποντίκια ενώ ο άνθρωπος, από την άλλη, μπορεί να γίνει πολλά πράγματα.
Στις 20 Νοεμβρίου του 1945, στο «Μέλαθρον της Δικαιοσύνης», βρέθηκαν ναζιστές πολιτικοί και στρατιωτικοί. Απέναντί τους βρίσκονταν 4 δικαστές από την Σοβιετική Ένωση, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Μ. Βρετανία και την Γαλλία. Στο ίδιο δικαστικό μέγαρο, γίνονταν κάποτε και οι συγκεντρώσεις του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Ήταν, λοιπόν, κάτι παραπάνω από συμβολικός ο τόπος εκδίκασης. Οι υπόδικοι, είχαν να αντιμετωπίσουν 4 βασικές κατηγορίες. Αυτές ήταν: Συνωμοσία, Εγκλήματα κατά της Ειρήνης, Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και φυσικά, Εγκλήματα Πολέμου.
Κατηγορούμενες ήταν επίσης και 6 οργανώσεις, όπως η ηγεσία του Ναζιστικού Κόμματος, τα SS, η Gestapo, τα Τάγματα Εφόδου, η υπηρεσία Ασφάλειας και η Ανώτατη Διοίκηση των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων.Το αποτέλεσμα; Μετά από 216 συνεδριάσεις, το δικαστήριο αποφάσισε: 12 καταδικάστηκαν σε θάνατο, 3 σε ισόβια κάθειρξη, 4 σε φυλάκιση από 10 έως 20 χρόνια ενώ όσοι τελικά δεν τιμωρήθηκαν, παρακολούθησαν ένα πρόγραμμα που θα εξαφάνιζε από το μυαλό και το αίμα τους οτιδήποτε είχε να κάνει με σβάστικες και άριες φυλές. Δεν θα ήταν πια αρνητές του Ολοκαυτώματος.
Ποιοι ήταν οι βασικοί κατηγορούμενοι και ποιες ήταν οι τιμωρίες τους
Πρώτος και χειρότερος, ο Hermann Wilhelm Göring, ο οποίος υπήρξε διοικητής της γερμανικής αεροπορίας, ίδρυσε την Γκεστάπο αλλά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Επίσης, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αρπαγή της περιουσίας των εβραίων. Καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Μια ημέρα πριν την εκτέλεσή του, αυτοκτόνησε με υδροκυάνιο το κελί του.
Ο Hans Michael Frank ήταν ο «Χασάπης της Κρακοβίας» και ήταν εκείνος ο υπεύθυνος των κατεχόμενων εδαφών στην Πολωνία. Αρχικά αρνήθηκε κάθε κατηγορία εναντίον του όμως όταν τα προσωπικά του ημερολόγια χρησιμοποιήθηκαν στη δίκη, ζήτησε συγχώρεση. Καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού.
Όταν η Γερμανία εισέβαλλε στην Πολωνία, ο Rudolf Hess, σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι στον Hitler και τον Görin, θα αναλάμβανε να συνεχίσει το έργο τους. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και αυτοκτόνησε (;) 41 χρόνια αργότερα στα 93 του χρόνια στις φυλακές του Σπαντάου. Στη Δίκη της Νυρεμβέργης υποστήριξε πως δεν μετανιώνει για καμία από τις πράξεις του.
Από το 1942, έγινε ο επικεφαλής των SS αλλά και της Αστυνομίας. Ο Ernst Kaltenbrunner, είχε επίσης τον έλεγχο στο τρόπο λειτουργίας των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Ο Wilhelm Keitel, ο οποίος ήταν μέρος στους πολεμικούς σχεδιασμούς της ναζιστικής Γερμανίας, ακολούθησε τον ίδιο δρόμο.
Οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι ήταν οι: Martin Bormann (ήταν ήδη νεκρός), Karl Doenitz, Wilhelm Frick, Hans Fritzsche, Walter Funk, Alfred Jodl, Gustav Krupp von Bohlen und Halbach, Robert Ley, Baron Konstantin von Neurath, Franz von Papen, Erich Raeder, Joachim von Ribbentrop, Alfred Rosenberg, Fritz Sauckel, Dr. Hjalmar Schacht, Baldur von Schirach, Arthur Seyss-Inquart, Albert Speer, Julius Streicher.
