Τα χρόνια στην πλάτη κάποιου, λένε, προσδίδουν σταδιακά σοφία. Ο Leonard Cohen, ανήκει στους ανθρώπους που γεννήθηκαν γέροι, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Η φωνή του στην αρχή της καριέρας του ήταν απλά αρκετά λεπτή για να τον πάρουν στα σοβαρά. Όταν ο χρόνος άρχισε να ζαρώνει το δέρμα του και να αλλάζει τη φωνή του, κατάλαβαν αρκετοί πως ανάμεσά μας, ζούσε ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους της σύγχρονης Ιστορίας.
Έχεις ακούσει τον δίσκο «You want it Darker»; Είναι η αποδοχή του αναπόφευκτου, η ολίσθηση στο άγνωστο, μια ωδή στο οριστικό κλείσιμο των ματιών, η αδυναμία της ανθρώπινης ύπαρξης να τα βάλει με τον Θάνατο. Αυτό απαιτεί τεράστια ωριμότητα που λίγοι μπορούν να επιδείξουν. Σε συνέντευξή του στο New Yorker, είχε δηλώσει έτοιμος να πεθάνει, ελπίζοντας απλά να μην νιώσει άβολα όταν αυτό συμβεί. Αυτός ήταν ο τελευταίος δίσκος του Leonard Cohen ενώ βρισκόταν εν ζωή. Του πρώτα ποιητή και μετά μουσικού, Leonard Cohen.
Κυκλοφόρησε στις 21 Οκτωβρίου του 2016 και μετά από λίγες ημέρες, αποφάσισε να εγκαταλείψει το τραπέζι. Πέθανε μια μέρα όπως η σημερινή, στις 7 Νοεμβρίου. Για καλή μας τύχη, είχε αφήσει πίσω του αρκετά τραγούδια τα οποία θα ακούσουμε σύντομα στο «Thanks for the Dance». Πόσο ευγενικός και όμορφος τίτλος για έναν μεταθανάτιο δίσκο;
Η βραχνή και γέρικη φωνή του, το μικρό σε διάρκεια γέλιο του, το μυαλό του, η επιθυμία του να μπαινοβγαίνει σε άγνωστους κόσμους, ο τρόπος που γυρνούσε πίσω από εκεί σώος, ήταν αξιοθαύμαστος. Μπορούσε να κατανοήσει την σκοτεινή πλευρά των ανθρώπινων σχέσεων και ύστερα να τις ξεκοκκαλίζει με αστείο, σχεδόν ειρωνικό τρόπο. Έτσι δημιουργούσε τα τραγούδια του.
Ήταν πάντα ο άντρας που οι γυναίκες ήθελαν στο πλάι τους. Εμείς, ως ανταγωνιστές του σε αυτό το κομμάτι, το γνωρίζουμε πολύ καλά. Πώς στο καλό το κατάφερνε αυτό, ίσως δεν το μάθουμε ποτέ. Τον έχουμε ζηλέψει, δεν είναι μυστικό. Όλοι οι άνθρωποι είναι γοητευτικοί κατά κάποιο τρόπο, εκείνος, όμως, το παράκανε. Η μικρή ιστορία που ακολουθεί, είναι ενδεικτική της σχέσης του με το γυναικείο φύλο.
O Leonard γνώρισε τη Marianne στην αγαπημένη του Ύδρα, τα αθώα χρόνια των 60’s. Έγινε πρώτα η μούσα του και ύστερα η σύντροφός του. Οι μεγάλοι ποιητές, συνήθως καταλαβαίνουν αμέσως τη φλόγα μιας άλλης ανθρώπινης ψυχής και αν αυτή είναι ικανή να ανάψει και τη δική τους, θέλουν το συντομότερο δυνατό να την εγκλωβίσουν και να την εκμεταλλευτούν. Αυτό έκανε και εκείνος. Δεν ήταν εγωιστική πράξη, ήταν απλά θέμα επιβίωσης. Και οι ποιητές, στην τελική, άνθρωποι είναι, απλά ο Leonard Cohen έτυχε να είναι και μουσικός.
Είχε γράψει και δύο κομμάτια για εκείνη, το «So Long, Marianne» και το «Bird on the Wire». Οι δυο τους χώρισαν. Συμβαίνει αυτό στη ζωή. Όταν Cohen έμαθε πως η μούσα του έφτανε κοντά στον θάνατο, στα 81 της χρόνια πια, της έγραψε ένα γράμμα. Δύο μέρες μετά, εκείνη θα κλείσει για τελευταία φορά τα μάτια της. Πριν την τελική και αναπόφευκτη πράξη της τελευταίας αναπνοής, ένας κοντινός της φίλος, της διάβασε αυτές τις γραμμές:
Λοιπόν, Marianne, φτάσαμε σε αυτό το σημείο όπου είμαστε αρκετά γέροι και τα σώματά μας καταρρέουν και πιστεύω πως σύντομα, θα σε ακολουθήσω και εγώ.
Είμαι τόσο κοντά σου, που αν απλώσεις το χέρι σου προς τα πίσω, νομίζω θα ακουμπήσεις το δικό μου.
Το ξέρεις πως σε αγάπησα για την ομορφιά σου και τη σοφία σου, αλλά δεν χρειάζεται να πω περισσότερα γιατί τα ξέρεις ήδη όλα αυτά.
Αλλά τώρα, θέλω απλά να σου ευχηθώ ένα πολύ καλό ταξίδι.
Γεια σου παλιά μου φίλη.
Ατελείωτή μου αγάπη, θα τα πούμε στο τέλος του δρόμου.
Τακτοποίησε τους λογαριασμούς με την ψυχή του, έβγαλε το καπέλο του και υποκλίθηκε στο κοινό του. Τα φώτα έσβησαν. Σκοτάδι. Τήρησε την υπόσχεσή του και συνάντησε την Marriane στο τέλος του δρόμου. Όπως ο ίδιος έγραψε, υπάρχει μια ρωγμή στα πάντα και από εκεί, εισέρχεται το φως. Ίσως να υπήρχε μία ρωγμή και στο δικό του σκοτάδι, ποιος ξέρει.
Ευχαριστούμε για το χορό, Leonard.
