Καταρχάς, να ξεκινήσουμε από τα απαραίτητα: ο Κίφερ Σάντερλαντ, ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ο Τζακ Μπάουερ του «24». Όποιον ρόλο και να παίξει στη ζωή του, σε τηλεόραση, σινεμά, θέατρο ή κουκλοθέατρο, θα είναι πάντα ο Τζακ Μπάουερ. Ο άνθρωπος που μέσα σε ένα 24ωρο σώζει τον κόσμο και μετά από λίγο καιρό πάλι μέσα σε ένα 24ωρο τον ξανασώζει και πάει λέγοντας, μέχρι που βαριέται το 24ωρο και αποφασίζει να τον σώσει σε ένα 12ωρο.
Συνεχίζουμε με τα επίσης απαραίτητα: ο Κίφερ Σάντερλαντ, είναι ο γιος του σπουδαίου Ντόναλντ Σάντερλαντ. Κι όπως συνήθως συμβαίνει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είτε μιλάμε για μεγάλους ηθοποιούς, είτε για τραγουδιστές, είτε για ποδοσφαιριστές, τα παιδιά σπάνια ξεπερνούν τον πατέρα. Ο Κίφερ μπορεί να ξεπέρασε τον πατέρα του σε αναγνωρισιμότητα, φήμη, λεφτά ή δόξα, αλλά σε ταλέντο δεν γινόταν να τον ξεπεράσει - ο Ντόναλντ ήταν ηθοποιάρα, μορφάρα κι έχει παίξει σε μερικές ταινίες που έχουν γράψει ιστορία με χρυσά γράμματα. Για την ακρίβεια ο Κίφερ, έχει μια ελαχιστότατη υποκριτική γκάμα, που περιορίζεται σε 4-5 πράγματα: ψευδίζει ελαφρώς όταν μιλάει με απαλή, βραχνή φωνή. Γέρνει κάπως το κεφάλι όταν βρίσκεται σε αμηχανία ή σε γλυκούλικη διάθεση. Κουνάει νευρικά το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά όταν συγχύζεται. Και γουρλώνει τα μάτια του όταν τσαντίζεται και φωνάζει. Αυτά είναι όλα κι όλα, με αυτά βγάζει το τίμιο ψωμί του τόσα χρόνια και κάνει καριέρα, είτε στον κινηματογράφο, είτε στην τηλεόραση.
Πάμε παρακάτω: ο Κίφερ Σάντερλαντ, πρωταγωνιστεί στη σειρά «Designated Survivor» ή «Επιζών της επόμενης μέρας», που προβάλλεται στο Netflix. Είναι ο Τομ Κέρκμαν, ένας «ασήμαντος» Υπουργός, που ωστόσο είναι ο μόνος που επιζεί μετά από μια έκρηξη που σκοτώνει τους πάντες και τα πάντα στο Καπιτώλιο, απλά και μόνο διότι πάντα στις ΗΠΑ αφήνουν έναν σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος, ώστε σε περίπτωση τρομοκρατικού χτυπήματος ή απόλυτης καταστροφής, να υπάρχει τουλάχιστον ένας πολιτικός ζωντανός, ώστε να συνεχίσει να λειτουργεί η χώρα. Ήταν απόλυτα λογικό να μείνει αυτός ζωντανός, ως ο άνθρωπος με προϋπηρεσία «Τζακ Μπάουερ». Και παρότι πλέον παριστάνει τον Τομ Κέρκμαν, ουσιαστικά είναι ένας Τζακ Μπάουερ με κοστούμι και γραβάτα, ένας Πλανητάρχης που αντιμετωπίζει κάθε πιθανή και απίθανη καταστροφή, κίνδυνο, συνωμοσία και φυσικό φαινόμενο, με τη διαφορά ότι δεν «καθαρίζει» αυτός με τα χεράκια του, αλλά παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις και δίνει τις εντολές. Σε τρεις σεζόν (η τρίτη βγήκε το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου) έχει αντιμετωπίσει με ΑΠΟΛΥΤΗ επιτυχία: πολιτικές συνωμοσίες. Τρομοκρατικές απειλές. Σεισμούς - λιμούς - καταποντισμούς. Απειλή πυρηνικού πολέμου. Απειλή βιοχημικού χτυπήματος. Νεοναζί. Απόπειρα δολοφονίας. Διπλούς πράκτορες. Κατασκόπους. Απεργίες. Αδίστακτους πολιτικούς αντιπάλους. Εκβιασμούς. Fake news. Φίλους που έγιναν εχθροί. Και άλλα διάφορα που δεν τα θυμάμαι - βασικά ό,τι και να σκεφτείτε, το έχει αντιμετωπίσει.
Τελείωσα λοιπόν τον τρίτο κύκλο, τον οποίον περίμενα με αρκετό ενδιαφέρον, μια που οι δυο πρώτοι ήταν αρκετά καλοί, σφιχτοί και με μπόλικο «ζουμί». Και τελειώνοντας και το δέκατο επεισόδιο του τρίτου κύκλου, προσπάθησα να κάνω μια σούμα σε όλο αυτό που είδα. Τι είδα; Ένα «Μάθημα Αμερικανικής Ιστορίας», ένα μάθημα γενικώς, ένα δάχτυλο που έκανε υποδείξεις για το τι είναι το σωστό και τι το λάθος. Κορεκτίλα μέχρι τα μπούνια, καθωσπρεπισμός, όλα τα κλισέ που μπορεί να συναντήσει κανείς στην αμερικανική κουλτούρα και επικαιρότητα, συμπυκλωμένα σε δέκα επεισόδια. Το μενού είχε και διεμφυλικούς (είναι η αδελφή της γυναίκας του που είχε γεννηθεί άντρας). Είχε την καταπίεση των μαύρων. Είχε το μεταναστευτικό πρόβλημα και τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι Λατίνοι. Είχε ομοφυλόφιλο οροθετικό, που παίρνει τα φάρμακά του και είναι υγιής και παίρνει προφυλάξεις και το πώς τον αντιμετωπίζουν οι ερωτικοί του σύντροφοι. Είχε την κατάσταση σε γκέτο. Είχε υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Είχε αυτόν που δώρισε κάποτε το σπέρμα του και 21 χρόνια μετά γνώρισε το παιδί του. Είχε ηθικά διλήμματα. Είχε πολιτικές σκευωρίες. Είχε χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και μια υπεύθυνη καμπάνιας για εκλογή Προέδρου χωρίς ηθικούς φραγμούς. Είχε σεξισμό. Είχε τη Λατίνα που δεν την παίρνουν στα σοβαρά για τη δουλειά αλλά μόνο επειδή είναι η σύντροφος του υποψήφιου Αντιπροέδρου. Είχε τις φαρμακευτικές εταιρείες που εθίζουν τον κόσμο με οπιούχα προϊόντα και τα κέντρα αποτοξίνωσης που δεν μπορούν να πληρώσουν οι οικονομικά ασθενέστεροι. Είχε κυριολεκτικά τα πάντα - δεν πρέπει να υπάρχει κανένα άλλο θέμα, πρόβλημα ή αντικείμενο συζήτησης που δεν έπιασε η σειρά.
Τι σου μένει λοιπόν στο τέλος; Μασημένη τροφή. «Αυτό είναι το σωστό, αυτό είναι το λάθος», τόσο νιανιά που δεν χρειάζεται να σκεφτείς και να αποφασίσεις, το έχουν κάνει οι σεναριογράφοι πριν από σένα, για σένα. Εύλογοι οι προβληματισμοί, ανοιχτά και υπαρκτά όλα τα παραπάνω ζητήματα, και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη και εδώ στα μέρη μας, καμία αντίρρηση. Αλλά τόσο δασκαλίκι; Τόσο politically correct βρε αδελφέ; Φτάνει το «μάθημα», το εμπεδώσαμε. Καλοκαίρι είναι, τα σχολεία έκλεισαν, ώρα να πάμε διακοπές. Κι εμείς και ο λατρεμένος Κίφερ και οι υπόλοιποι ηθοποιοί και συντελεστές της σειράς. Κι αν δεν βρουν κάτι πραγματικά φρέσκο, ας μην βιαστούν να γυρίσουν.
