Ο Αντώνης Ρέμος έχει πει ένα μεγάλο ψέμα. Πολύ μεγάλο. Ότι είναι τραγουδιστής. Δεν είναι. Είναι γιατρός. Ψυχολόγος. Ο καλύτερος στο είδος του.
Το καταλαβαίνεις πηγαίνοντας έστω για ένα βράδυ εκεί που (λέει ότι) τραγουδάει. Δεν τραγουδάει. Κάνει πολλές-πολλές μικρές συνεδρίες. Κάθε τραγούδι και μία συνεδρία. Ξεσπάσματα. Χαράς και λύπης. Και έρωτα. Άλλοι θα το πουν καψούρα. Κι εδώ συμφωνώ με τον Γιάννη Πάριο. Η καψούρα είναι χυδαία λέξη για να αναφερθείς στον έρωτα. Αλήθεια είναι.
Ο Ρέμος σε παίρνει από την στιγμή που ανεβαίνει στην σκηνή, μαζί του και δεν σε αφήνει μέχρι το ξημέρωμα. Μέχρι τελικής πτώσης. Μέχρι να βγάλεις όσα έχεις μέσα σου. Γι’αυτό και κάθε φορά που πηγαίνουμε με φίλους στον Αντώνη, έχω πάντα το ίδιο απορημένο βλέμμα όταν σηκώνονται να φύγουν, πριν πει το τελευταίο τραγούδι, εκεί γύρω στις 6 το πρωί… Άντε 5:30 πμ.
Μα φεύγεις ποτέ από τον ψυχολόγο πριν τελειώσει η συνεδρία; Ποτέ… Κι ας έχεις πάει κι άλλες φορές την ίδια σεζόν. Πολλές. Άλλο κι αυτό. Να μην βγάζει «διαρκείας» ο Αντώνης… Τίποτα δεν έμαθε από τον Ηρακλή… Μόνο να πληρώνει. Και μάλιστα «κερατιάτικα». Χρέη που δεν ήταν δικά του. Χαλάλι…
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, κόσμος και κοσμάκης ασχολείται με τα «σχήματα». Ποιος θα είναι με ποιον το χειμώνα. Προσωπικά το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η ημερομηνία. Πότε θα ανοίξει το «ιατρείο» ο Αντώνης. Ούτε με ποιον, ούτε το που με απασχολεί. Μόνο το πότε. Και μέχρι πότε. Για να ξέρουμε πόσα από τα ψυχολογικά μας θα θεραπεύσουμε. Ο Αντώνης που μάς έμαθε να τραγουδάμε όχι με την φωνή αλλά με την ψυχή. Που μάς έμαθε να λέμε ψέματα. Δύο. Ένα πως δεν σ’αγαπάω και ένα πως σε ξέχασα. Που μάς έμαθε να σπάμε τη νύχτα δυο κομμάτια. Εκατό φορές… Ο Αντώνης που σήμερα γίνεται 49 χρονών. Γεννημένος στις 19 του Ιούνη του 1970 στο Ντίσελντορφ. Παιδί μεταναστών που άφησε τα ξένα και επέστρεψε στην πατρίδα για να κυνηγήσει το όνειρο του… Και 40 χρόνια μετά από αυτή την επιστροφή έχει κάνει πολλά, μαζεμένα όνειρα πραγματικότητα. Από το να τραγουδήσει Μίκη Θεοδωράκη και Νίκο Γκάτσο, μέχρι να μπει στα… παπούτσια του Στέλιου Καζαντζίδη στο πλευρό της Μαρινέλλας… Ο Αντώνης Ρέμος που διαλέγει τα τραγούδια σαν να είναι τα τελευταία που θα πει. Ή τα πρώτα. Κι αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της τεράστια επιτυχίας του. Γιατί το φανερό είναι αυτή η φωνή. Κάποιοι είπαν ότι ο Αντώνης Ρέμος είναι ο Φρανκ Σινάτρα της Ελλάδος. Αγαπώ τον Σινάτρα αλλά (βρίστε άφοβα) θαρρώ πως η χροιά του Αντώνη, είναι συγκλονιστική.
Ο Αντώνης είναι για μένα κάθε λέξη αυτού που έγραψε ο Κοέλιο. Ναι αυτό με το σύμπαν που συνωμοτεί. Εκτός και αν θεωρείτε… καθημερινότητα, να μοιράζεσαι το ίδιο στούντιο με τον… ψυχολόγο σου. Χρόνια Πολλά, γιατρέ.
