Όσα χρόνια και αν περάσουν όλοι μας θυμόμαστε τις ημέρες εκείνες των γιορτών που αναμέναμε την ώρα για να ανοίξουμε τα δώρα. Κοιτούσαμε το περιτύλιγμα και αρχίζαμε να κάνουμε σενάρια για το τι κρύβεται από πίσω. Εάν ήταν μεγάλο περίμενες ένα επιτραπέζιο, μια υπερηρωική φιγούρα ή έστω ένα συναρμολογούμενο από Lego ή Playmobile, αν πάλι όμως ήταν μικρό και ορθογώνιο δεν είχες καμία αγωνία. Ήξερες πολύ καλά τι βρίσκεται κάτω από αυτό. Και συνήθως αν δεν ήσουν nerd όπως η Hermione Granger στα Harry Potter, μάλλον απογοητευόσουν.
Τα χρόνια πέρασαν και ακόμα και αν δεν ήσουν ποτέ διαβαστερός, κατάφερες πλέον να εκτιμήσεις την ποιότητα και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που σου προσφέρει ένα ωραίο βιβλίο. Όσα χρόνια όμως και αν περάσουν, αυτό δεν σημαίνει ότι ακόμα δεν σου έρχονται στο μυαλό οι στιγμές εκείνες της παιδικής σου ηλικίας που δεν ήθελες καν να σκεφτείς ότι πρόκειται για το δώρο που τόσο πολύ περιμένεις, εκτός βέβαια και αν όντως σου άρεσε να περνάς χρόνο ανάμεσα στα γράμματα και τις σελίδες.
Το διαβαστερό ντουέτο του Ratpack.gr, Βασίλης Κουρουμιχάκης και Στέλιος Παπαγρηγορίου ρίχνουν μια ματιά στο χρονοντούλαπο και αποφασίζουν αν όντως το βιβλίο ήταν ό,τι καλύτερο ή αντιστοίχως ό,τι χειρότερο ως Χριστουγεννιάτικο Δώρο. Διάβασε την ιστορία τους και στο τέλος ψήφισε με ποιον συμφωνείς.
Για τον Βασίλη Κουρουμιχάκη περισσότερο χρήσιμο ήταν το τασάκι για μοτοσικλέτα
Τι θέλει ένα παιδί για τα Χριστούγεννα; Παιχνίδι, κι ετυμολογικά να το πάμε το παιδί έχει ανάγκη από παιχνίδι. Η συγκυρία άλλωστε είναι ιδανική, μετά από ένα ζόρικο και σχεδόν απάνθρωπο τρίμηνο με ορθογραφία, προπαίδεια και διάφορα άλλα τα οποία κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύονται από τις Συμβάσεις της Γενεύης, όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη από ένα δεκαπενθήμερο γεμάτο παιχνίδι. Αυτή τη συγκυρία εκμεταλλεύονται διάφοροι σαδιστές που δεν θέλουν να βλέπουν το χαμόγελο στο πρόσωπο των παιδιών και πάνε και τους κάνουν δώρο βιβλίο.
Mόνο οι παρακάτω θα ήταν χαρούμενοι με βιβλία για δώρο:
Είναι χρήσιμο λένε και διδακτικό. Και ένας λογιστής είναι χρήσιμος, αλλά δεν είδα κανέναν να κάνει δώρο γενεθλίων σε κάποιο ενήλικα μια δωροεπιταγή με την ετήσια συμπλήρωση του Ε1. Για να μην παρεξηγηθώ, τα βιβλία μου αρέσουν πολύ, διάβασα πάρα πολλά ως παιδί και ίσως αυτά να ευθύνονται για την επαγγελματική μου κλίση, απλά δεν θα ήθελα τα Χριστούγεννα. Ένα βιβλίο είναι ωραίο για ένα βραδύ καθημερινής πριν τον ύπνο, ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα. Στις διακοπές των Χριστουγέννων δεν υπάρχει καμία τέτοια ανάγκη απόδρασης.
Για 15 περίπου μέρες τα παιδιά πρέπει μόνο να παίζουν και να γεμίζουν τα πάντα με ζάχαρη άχνη από τους κουραμπιέδες. Και τι καλύτερο από ένα νέο παιχνίδι, ακόμα καλύτερα αν είναι πολλά νέα παιχνίδια, σε περίπτωση που έχει εξανλτηθεί το ενδιαφέρον στα ήδη υπάρχοντα. Ακόμα και στην περίπτωση που δεν σας ενδιαφέρει η ευτυχία των παιδιών και απολαμβάνετε το απλόχερο μοίρασμα μιζέριας, σκεφτείται τους γονείς αυτών των παιδιών. Ένα παιχνίδι θα επωμιστεί ένα σημαντικό κομμάτι από τη γκρίνια που διαχότευαν στους γονείς τους και ταυτόχρονα θα ήταν μια ελάφρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού, γιατί κακά τα ψέμματα, το παιχνίδι ένα παιδί θα το πάρει σίγουρα, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Αφήστε λοιπόν το αυτάρεσκο και διδακτικό ύφος και προσφέρετε παιχνίδια στα παιδιά. Αν επιμένετε ακόμα, τουλάχιστον πάρτε τους δώρο ΚΑΙ ένα βιβλίο, όχι μόνο βιβλίο.
Για τον Στέλιο Παπαγρηγορίου το βιβλίο ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό παιδικό δώρο
Από την άλλη όμως έχουμε και μία διαφορετική οπτική γωνία. Είναι τα παιδιά που πραγματικά τους αρέσουν τα δώρα να είναι βιβλία. Ακούγεται απίστευτο; Ναι, εγώ από πάντα ήθελα να μου κάνουν δώρο βιβλία όταν ήμουν μικρός. Αυτό είναι αλήθεια. Βέβαια δυσκολευόμουν να τους πίσω πως αντί για το κλασικό παραμύθι εγώ ήθελα να διαβάσω μία πιο ενήλικη ιστορία. Εκεί κάπου ήταν τα δύσκολα.
Έτσι έπιανα παράμερα τη νονά μου και της έλεγα ακριβώς τι ήθελα. Τη μία χρονιά μπορεί να ήταν το Μoby Dick και την άλλη το Οι Άθλιοι, σίγουρα όμως προσπαθούσα να τους πείσω να μου πάρουν την αυθεντική ιστορία και όχι κάποια ανόητη απλοποίηση τους για παιδιά.
Τα βιβλία πάντα μου άρεσαν γιατί θεωρούσα πως έδειχνα και λίγο πιο μεγάλος στα μάτια των κανονικών μεγάλων αλλά και των φίλων μου, από την άλλη όμως μετά τα συνήθισα και μου άρεσαν πραγματικά, μου φαινόταν πλέον πολύ ανούσιο να μου κάνουν δώρο κάποιο παιχνίδι, σαν να με πήγαινε πίσω ηλικιακά. Βέβαια αυτό ήταν κάπως περίεργο μιας και ήμουν ακόμη 11 χρονών.
Η νονά μου όμως ποτέ δεν αρνήθηκε να μου πάρει βιβλίο μιας και η ίδια τα λάτρευε. Η αλήθεια είναι πως αυτή ήταν που με είχε κολλήσει με τα βιβλία, την πρώτη φορά που είχα πάει στο σπίτι της πολύ μικρός, είχα μάλιστα ζητήσει να μου δανείσει ένα βιβλίο της (το οποίο ποτέ δεν επέστρεψα).
Πλέον κοιτάω πίσω στο χρόνο και σκέφτομαι πως ίσως δεν ήταν φυσιολογικό ακριβώς αυτό που έκανα, να διαβάζω βιβλία που δεν ήταν της ηλικίας μου ακριβώς, σίγουρα όμως είχα επιβληθεί σε όλους περνώντας κανονικό veto και τελικά είχα καταλήξει να παίρνω μόνο βιβλία για δώρο τα Χριστούγεννα και γενικά τις γιορτές. Κάπως έτσι όμως τελικά έμαθα και τον Charles Bukowski, την πρώτη μου πραγματική αγάπη στη λογοτεχνία, μιας και μου το είχε φέρει για δώρο Χριστουγέννων ο θείος μου.
Οπότε λοιπόν αν το παιδί σας ζητάει να του πάρετε βιβλίο για δώρο τότε να μην σας πιάσει άγχος, απλά το παιδί είναι λίγο διαφορετικό από τα άλλα.
