Αυτοξεφτίλισμα mode on: Στα 28 μου έμαθα τι είναι ούπα και καμιά τριετία αργότερα έμαθα ότι η ούπα δεν έχει πληθυντικό. Το έμαθα άσχημα και μπαμπέσικα όταν γύρισα και είπα στο παλικάρι που σένιαρε την βάση της τηλεόρασης «μόρτη, θες να σου πιάσω τις ούπες». Γύρισε, με κοίταξε με βλέμμα υποτιμητικό και όταν του είπα «πλακίτσα ρε» δεν γέλασε καθόλου. Προφανώς γιατί κάτι μάστορες σαν την αφεντιά του δεν μπορούν να καταλάβουν ότι εκεί έξω ζούμε κι εμείς, οι απόκληροι της εργατιάς, οι άθρωποι του πνεύματος πληκτρολογίου που δεν (θέλουμε να) έχουμε καμία, μα καμία επαφή με τα περιεχόμενα μιας εργαλειοθήκης.
Από εκεί και πέρα και για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, γνωρίζω τα βασικά. Ότι, για παράδειγμα, αυτό το λεπτό ατσαλένιο πράγμα που αστράφτει λέγεται «πρόκα» και το κρατάμε με το αριστερό μας χέρι, ενώ εκείνο το ξύλο με τη σιδερένια άκρη στο δεξί ονομάζεται «σφυρί». Τα βασικά τα γνωρίζουμε, κύριοι. Άσχετα που προτιμάμε να κολλάμε στον τοίχο ακόμα και τρίκιλο πίνακα με σελοτέιπ αντί να ματώνουμε τα δάχτυλά μας από το ατίθασο σφυρί που αλλού το κεντράρουμε και αλλού πάει.
Τέσπα. Τέτοιος είμαι και δεν το κρύβω. Κι αν έχεις τα κότσια απόδειξέ μου ότι η αμπαλίασή μου δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, αλλά ο κανόνας που αναδεικνύει τη γενιά μας στην πλέον εργαλειοφοβική που έχει γνωρίσει τούτος εδώ ο τόπος.
