Όπως όλα δείχνουν και τις γιορτές των Χριστουγέννων θα τις περάσουμε σπίτι μας όπως συνέβη και το Πάσχα. Με τα κρούσματα να μην μειώνονται σε δραματικό βαθμό, τον κορονοϊό να παραμονεύει και τα SMS για «ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ 6» να έχουν γίνει πάλι οι «αγαπημένες» μας λέξεις, θα συνεχίσουμε να δοκιμαζόμαστε ενάντια στην πανδημία, περιμένοντας με λαχτάρα να ακούσουμε ένα διάγγελμα-σωτηρία που θα σημάνει την άρση των μέτρων.
Ακόμα και αν δεν επανέλθουμε στην κανονικότητα, αυτό το συναίσθημα τις ελευθερίας κάποιων κινήσεων θα είναι μια κατάσταση –δίχως καμία υπερβολή- προσωρινής ηδονής για το δοκιμασμένο πνεύμα του Έλληνα, που για μία ακόμα φορά μέσα στο 2020 κλείστηκε στο σπίτι του προκειμένου να αντέξει το δεύτερο κύμα της πανδημίας του COVID 19.
Βλέποντας τη Μεγάλη Βρετανία να βγαίνει από τη δεύτερη καραντίνα, η αλήθεια είναι ότι ζηλέψαμε λίγο παρά το γεγονός ότι η εστίαση θα παραμείνει κλειστή, όπως και τα εμπορικά κέντρα. Οι Άγγλοι μην έχοντας πολλές επιλογές, έδωσαν σημείο συνάντησης στα γυμναστήρια.
Αν υποθέσουμε πως στην Ελλάδα μετά και το δεύτερο lockdown θα ήταν ανοιχτή η εστίαση, δεν θα υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 12 τα μεσάνυχτα και ελευθερία στις μετακινήσεις, ποια θα ήταν η πρώτη σου επιθυμία; Στο Ratpack έχουμε ήδη αποφασίσει ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε μόλις «ελευθερωθούμε», ακόμα και αν δεν είναι αυτό που θα επιθυμήσαμε περισσότερο.
Αν έχεις την ίδια ιδέα με κάποιον από εμάς, μπορείς να συμφωνήσεις μαζί στο Poll που βρίσκεται στο τέλος του κειμένου. Αν πάλι διαφωνείς, σου έχουμε και άλλες επιλογές να διαλέξεις.
Ο Στέλιος Παπαγρηγορίου θέλει να κάτσει ξανά στα ντραμς ενός υπογείου
Ναι άντε να έρθει εκείνη η Άγια ώρα να ξεπορτίσουμε ξανά. Βέβαια μόλις ξεπορτίσουμε εγώ μόνο να ξαναμπώ μέσα θέλω και για την ακρίβεια, μέσα και κάτω, κάτω σε κάποιο υπόγειο στούντιο και να ξαναπαίξω πάλι τα τύμπανα μου που τόσο μου έχουνε λείψει με την καραντίνα. Σχεδόν έχω λησμονήσει το ρυθμό. Λες; Μη μου λες τέτοια! Μπα δεν νομίζω, τα ντραμς είναι σαν το ποδήλατο και το σεξ.
Να κανονίσω μερικές ώρες στο στούντιο ενός αγαπημένου φίλου και να αρχίσω το κοπάνημα χωρίς αύριο. Να τα βγάλω όλα εκεί. Νεύρα, σπαστικά, απωθημένα, βία και κόλαση. Ναι είμαι τόσο μπαϊλντισμένος με το μέσα, μέσα που δεν ξέρω αν οι μεμβράνες των τυμπάνων θ' αντέξουν το σφυροκόπημα μου. Ντραμς και ποτό καπάκι στο στούντιο και μετά ξανά ντραμς μέχρι να μας κλείσουνε πάλι. Φυσικά όλα αυτά με μάσκα και τηρώντας όλες τις προφυλάξεις.
Ο Βασίλης Κουρουμιχάκης θέλει να ξεφορτωθεί τις τρίχες του
Σε συνθήκες κοινωνικής απομόνωσης το μυαλό έχει την τάση να αναζητά πράγματα που μέχρι τότε δεν τους έδινες ιδιαίτερη αξία. Ρουτινιάρικα πράγματα που μόνο όταν σταματήσεις να τα κάνεις καταλαβαίνεις την αξία τους. Η πιο αυστηρή μου δέσμευση τα τελευταία 15 χρόνια είναι το ραντεβού με τον κουρέα μου. Έχω την τύχη και τα γονίδια (ευχαριστώ πατέρα) να έχω πυκνά μαλλιά που μεγαλώνουν σχετικά γρήγορα. Ακόμα και στις 2-3 αλλαγές στο στυλ μου δεν ανέβαλα ποτέ τη συνάντησή μου με την πολυθρόνα του κουρείου. Κάποιος θα πει: «πήγαινε παιδί μου να λύσεις τον ψυχαναγκασμό σου σε κάνα ψυχολόγο» ή ότι απλά πρόκειται για τη στερεοτυπική σχέση του άντρα που βλέπει το μπαρμπέρικο ως μια πριβέ ανδρική λέσχη.
Μπορεί να ισχύει κάτι από τα δύο, μπορεί και τα δύο, αλλά αυτή η μία φορά τον μήνα είναι αυτή η μία ώρα για τον εαυτό μου. Δεν είναι μόνο το grooming και η αναγκαιότητα για περιποίηση. Δεν είναι μόνο η ένεση αυτοπεποίθησης που παίρνεις φροντίζοντας τον εαυτό σου. Είναι και αυτό το αναγκαίο διάλειμμα «αναλογικότητας» για μία ώρα αφήνω κάτω το κινητό στο αθόρυβο. Αποκόβομαι τελείως από το αέναο scrolling και chatting για επαγγελματικούς και ψυχαγωγικούς λόγους. Είναι μία ώρα για τον εαυτό μου που έχω χάσει και θα είναι το πρώτο πράγμα που θα αναπληρώσω μόλις τελειώσει όλο αυτό, ίσως κάνω κι ένα ξύρισμα με ζεστή πετσέτα αυτή τη φορά.
Ο Μάριος Βλαβιανός θα πάει για βόλεϊ και για ποπ κορν στα σινεμά (εφόσον γίνει το θαύμα και ανοίξουν)
Τι εννοείς τελειώνει το lockdown; Δεν έχει άλλα μηνύματα; Κρίμα… Ας είναι. Και τι να πρωτοκάνεις. Ή μάλλον τι θα μπορείς να πρωτοκάνεις. Ναι, μάλλον το καθήκον ως «αθλητής» με καλεί και θα πρέπει να ξεκινήσω άμεσα προπονήσεις βόλεϊ, διότι χάθηκε κάθε είδος επαφής με τη μπάλα.
Θα ψαχτώ φουλ για οποιαδήποτε νέα ταινία στο σινεμά. Έχω ξεχάσει αυτή την αίσθηση, του να μπαίνω στη V-Max παρέα με μια 2λιτρη Coca-Cola και ένα γιγάντιο κουτί με ποπ κορν. Δεν με νοιάζει η ταινία, με νοιάζει απλά να πάρω μια τζούρα σινεματίλας, διάολε.
Θα εκτιμήσω ξανά την έννοια του καλού φαγητού. Τόσο καιρό σε lockdown, έχω άπειρες «to do list», όσον αφορά το φαγητό, οπότε ήρθε η ώρα να εξερευνήσω τις αρκετές ευκαιρίες που υπάρχουν στην αττική. Food trip in Attica.
Μπυρα. Ναι, καλά διαβάσατε. Μπύρα στο καταχείμωνο μαζί με φιλαράκια. Τι κι αν έχει 3 βαθμούς έξω, αγαπώ και θα συνεχίσω να το κάνω την μπύρα. Και όχι σε παγκάκια της πλατείας στη Νέα Σμύρνη, αλλά σε μαγάζι. Όπως μας αξίζει.
Άντε και καλή λευτεριά.
Ο Δημήτρης Δρίζος ετοιμάζεται για το γυμναστήριο αλλά κυρίως για το «πρόσωπο» από κοντά
Με ρώτησαν εδώ τα παιδιά τι θα κάνω όταν αρθεί με το καλό το lockdown. Ένιωσα όλους τους μύες στο σώμα μου να συσπώνται. Ρίγη συγκίνησης να με διαπερνούν. Τον μεταλλικό ήχο της μπάρας μετά από 180 κιλά άρσεις θανάτου, να ηχεί στα αυτιά μου. Ναι, θα πάω γυμναστήριο. Αλλά δεν είναι αυτό το πρώτο μέλημα.
Όταν τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, θα μπω στην πιο σφιχτή αγκαλιά του κόσμου, θα δω ξανά τα ομορφότερα μάτια του γαλαξία και εκείνο το χαμόγελο που είναι ομορφότερο και από Χριστουγεννιάτικο πρωινό. Ναι, αυτό μου στέρησε το lockdown και μόλις τελειώσει, θα είναι το πρώτο μέλημά μου.
Εξάλλου, οι μπάρες και τα βάρη εκεί θα είναι. Αλλά σαν αυτή την αγκαλιά, δεν υπάρχει τίποτα που να συγκριθεί και ειδικά όταν την ονειρευόσουν από τότε που ακόμη δεν είχες βγάλει φρονιμίτες. Μπορεί και να είχα βγάλει, δεν θυμάμαι... Αλλά η αξία είναι ανεκτίμητη!
Ο Χρήστος Κάβουρας θέλει να οδηγήσει εκτός Αττικής
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το πω αλλά μου έχει λείψει να πηγαίνω μέχρι το βενζινάδικο. Με το δεύτερο lockdown μάλιστα ομολογώ πως έχω κλείσει ήδη μήνα που δεν έχω βάλει καύσιμο στο αμάξι και με βάση το κοντέρ που δεν κοντεύει καν στο μισό του μισού, τότε παίζει να ανεφοδιαστώ από τη νέα χρονιά. Σίγουρα άμα γινόταν αύριο η άρση των μέτρων είναι πολλά τα πράγματα που θα ήθελα να κάνω, όπως το να παίξω μπάσκετ, να πάω για ένα καφέ με φίλους που δεν μένουν κοντά ή να πιω ένα ποτό σαν άνθρωπος, αλλά αν έπρεπε να καταλήξω σε κάτι, αυτό θα ήταν σίγουρα να πάρω το αυτοκίνητο και να φύγω για μονοήμερη εκτός Αττικής.
Εκείνη η αίσθηση ότι μπορείς να πάρεις το αυτοκίνητο, να δεις λίγο θάλασσα ή βουνό και δεν μιλάω προφανώς για την Πάρνηθα ή τη θάλασσα στα νότια προάστια που είναι δίπλα μας. Οι στιγμές που θα μπεις άφοβα σε κάποια Εθνική Οδό, θα ακούς τη μουσική, θα απολαύσεις την κουβέντα με το ταίρι ή τους φίλους την ώρα που θα εμπνέεσαι από τα τοπία που κάνουν στιγμιαία την εμφάνισή τους δεξιά και αριστερά από τα μάτια σου, είναι κάτι που μου έχει κοστίσει πολύ σε αυτή την καραντίνα. Σε τέτοιο βαθμό που έχει λείψει να πληρώσω διόδια, έτσι απλά για να θυμηθώ πώς μοιάζουν.
Ο Κώστας Χρήστου θέλει να κάνει (τρομάρα του) κουνγκ φου
Δεν καταλαβαίνω γιατί οι υπόλοιποι γελάνε ακόμα. Δεν μπορεί δηλαδή ένας 36χρονος να κυνηγήσει το όνειρο του στο να γίνει Μπρους Λι; Δεν μπορεί να πλακωθεί μαζί με τους υπόλοιπους και να ανταλλάξει ιδρώτα; Να κοπανήσει χέρια πάνω στην ξύλινη κούκλα του Wing Chun, να κάνει λάβες, να φάει «αδέσποτες» που ποτέ δεν τις είδε να έρχονται;
Πέρα από την πλάκα, εμείς των πολεμικών τεχνών επειδή έχουμε να κάνουμε με contact sport, ήμασταν από εκείνους που έφαγαν το άκυρο από την πρώτη στιγμή που έκανε ο κορωνοϊός. Και δεν είναι πως μπορείς να ικανοποιήσεις όλο το ασκησιολόγιο μόνος σου. Πέρα από αυτό έχω φίλους εκεί και ανθρώπους που μου έχουν λείψει πολύ να δω. Όμως ποτέ δεν περίμενα πως μία προπόνηση θα έκρυβε κίνδυνο για πανδημία. Αυτό είναι το ανησυχητικό στην όλη υπόθεση και κάτι μου λέει ότι αυτό το συναίσθημα ανασφάλειας θα αργήσει πολύ να φύγει.
