Ο Bradley Cooper πήρε τη μαμά του (για μια ακόμη φορά) και την Irina Shayk στα Όσκαρ. Κι αντί να ασχολούμαστε με την εξαιρετική εκτέλεση του “Shallow” που έκανε ο τύπος με την Lady Gaga, ασχολούμαστε με το αν ο Κούπερ είναι «μαμάκιας».
Κι ασχολούμαστε τόσο άγαρμπα, άκομψα, χοντρά που σε λίγο αν αγαπάς τη μάνα σου και θεωρείς ότι την τιμάς με το να σε συνοδεύει, παρέα με το κορίτσι σου σε μια εκδήλωση (από τα Όσκαρ μέχρι έναν… γάμο), είναι αμάρτημα. Να φοβάσαι δηλαδή μην σε πουν «μαμάκια»... Γιατί ο άντρας ο σωστός, πρέπει τη μάνα του να την κρύβει. Να τη «θάβει». Ή να τη θυμάται άμα έχει… θαφτεί. Μόνο τότε. Ή έστω λίγο πριν. Για να μην τον πουν «μαμάκια».
Για να το ξεκαθαρίσουμε
Ότι προέρχεται από τη λέξη μαμά ή ακόμη καλύτερα μάνα, για μένα είναι ιερό. Ιερό. Και γιατί ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο από αυτή τη γυναίκα, τη μάνα μας αλλά και διότι η μάνα αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί εις τους αιώνες των αιώνων, τη μοναδική σχέση της ζωής μας με γυναίκα όπου η λέξη «συμφέρον» δεν υπάρχει πουθενά. Από την στιγμή του πόνου της στη γέννα μέχρι τη στιγμή του πόνου σου στον χαμό της, αν δεν χαλάσει φυσικά η σειρά. Τόσο απλά.
Κι επειδή το σύγχρονο lifestyle, θεωρεί τα περί μάνας, πατέρα, αδελφού, οικογένειας passé, όσοι επιμένουμε ακόμη έστω και με την ταμπέλα του «ξεπερασμένου», του οπισθοδρομικού κ.ο.κ να κρατήσουμε αυτές τις αξίες αν όχι ψηλά, τουλάχιστον όμως «ζωντανές», οφείλουμε να υποκλιθούμε στον Bradley Cooper και στον κάθε Cooper για την επιλογή του.
Την επιλογή να έχει από τη μία τη μάνα του και από την άλλη το κορίτσι του σε μια τόσο σημαντική βραδιά της ζωής του. Να έχει δηλαδή από τη μία πλευρά τη γυναίκα που τον έφερε στον κόσμο και από την άλλη αυτή που κάνει αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του, πιο όμορφο και ίσως ευτυχισμένο. Πολλώ δε μάλλον όταν η μία με την άλλη, δεν τραβάνε και κανένα ζόρι για αυτή την επιλογή… Άσε που και να τραβάνε δεν μας πέφτει λόγος.
