Είσαι άντρας. Άντρας κανονικός κι όχι κανένας ντιντής που περνάει 3 ώρες μπροστά από τον καθρέφτη για να πάει για καφέ. Όχι απ’ αυτούς που ντροπιάζουν το αντρικό είδος, οι οποίοι περνάνε κρέμες με τη σπάτουλα στα μπουτάκια «για να μαλακώσει το δερματάκι», βάζουν αντιγηραντικές με τις χούφτες και αποτριχώνουν το σώμα τους ακόμα και εκεί που δεν φτάνει το φως του ήλιου ακόμα κι αν κάτσουν μπρούμυτα. Άντρας λέμε κανονικός, καθαρός, που περιποιείσαι τον εαυτό σου τόσο – όσο, που επιμελείσαι τα μαλλιά και το ντύσιμό σου τόσο – όσο, που σε ενδιαφέρει η εικόνα και η εμφάνισή σου χωρίς να νιώθεις ότι πρωταγωνιστείς στο «My Style Rocks» κάθε φορά που ανοίγεις τη ντουλάπα σου.
Ως τέτοιος άντρας, προφανώς όταν έχεις να πας «κάπου καλά», θα προετοιμαστείς ανάλογα. Σε γάμο ας πούμε ή στο ρεβεγιόν ή σε ένα event που δεν σε παίρνει να πας με σκισμένο τζιν και Stan Smith. Αν θες κούρεμα, θα κουρευτείς. Αν έχεις μούσι και μοιάζεις με το Ροβινσώνα Κρούσο (και δεν είσαι ο Σέρχιο Ροντρίγκες) θα το τριμάρεις, θα το κοντύνεις, κάπως θα το περιποιηθείς. Θα πλυθείς, θα βάλεις τα αποσμητικά σου, τα αρώματά σου, θα διαλέξεις τα κατάλληλα ρούχα για την περίσταση, θα πάρεις τα απαραίτητα (πορτοφόλι, κλειδιά, κινητό, τσιγάρα, δίπλωμα) και έτοιμος. Κουφέτο. Μπιζουδάκι. Μια ομορφιά, σε dt. Διότι είσαι άντρας. Διότι αυτοί είμαστε στην τελική.
Μη σου τύχει
Απέναντί σου, στέκεται η γυναίκα. Όχι οποιαδήποτε γυναίκα που –κλασσικά– θα κάνει κανένα δίωρο να ετοιμαστεί αλλά τέλος πάντων ένα δίωρο αντέχεται και παλεύεται, αλλά η γυναίκα-λατέρνα. Αυτή που θεωρεί ότι για να πάει στο ρεβεγιόν, πρέπει να ντυθεί Μιμή Ντενίση στη «Θεοδώρα». Που πάει σε γάμο και νομίζει ότι πρέπει να είναι πιο εντυπωσιακή από τη νύφη. Που πάει σε πάρτι με ύφος, attitude και ώρες προετοιμασίας της κλίμακας «Κέιτ Μίντλετον». Η γυναίκα-λατέρνα, αυτή η μάστιγα.
Θα φάει τα νιάτα της στο κομμωτήριο. Κούρεμα ίσως, λούσιμο δεν το συζητάμε καν, ίσιωμα οπωσδήποτε. Με τις ώρες. Με κουτσομπολιό. Με κατινάζ ανελέητο. Και δώστου πιστολάκι και δώστου ίσιωμα και ξανά-μανά χτένισμα και «μια κούκλα είσαι βρε!» και γελάει ο κόσμος μόλις γυρίσει την πλάτη της. Και 200 ευρώ επίσης. Και το μαλλί; Μαυσωλείο του Λένιν: μην το λούσεις, μην κοιμηθείς και το πλακώσεις, μη φυσήξει και στο χαλάσει, μην κάνεις απότομες κινήσεις, σαν να κουβαλάει στο κεφάλι πλουτώνιο σε τάπερ και δεν πρέπει να χυθεί, διότι θα αιματοκυλήσει την ανθρωπότητα.
Κι ας πούμε ότι το μαλλί επιζεί, ότι δεν χαλάει, ότι η ανθρωπότητα τη γλιτώνει παρά τρίχα κι όλα βαίνουν καλώς. Έρχεται η ώρα η δύσκολη, η επίπονη, η «γαμώ-την-τύχη-μου» του μέικ-απ, αμέσως μετά τις ώρες που έχει περάσει στη μπανιέρα, φαντάζομαι ως άλλη Κλεοπάτρα με γάλα γαϊδούρας, το οποίο άρμεγε εκείνη τη στιγμή, εξ’ ου και οι δυο ώρες στο μπάνιο. Μέικ-απ λοιπόν και οι μύστες των ειδικών εφέ, οι make-up-artists του «Walking Dead», μοιάζουν με γατάκια που πουρπουράνε μπροστά στη μετάλλαξη που συντελείται. Ένας άνθρωπος μπαίνει άβαφτος στο μπάνιο, ένας άλλος άνθρωπος(;) βγαίνει απ’ αυτό. Με τριπλάσια χείλη. Με μάτια σαν του Πεδουλάκη όταν του έδιναν τεχνική ποινή. Με ζυγωματικά. Με σκιές. Με καπνούς. Με ντισκομπάλα και στρόμπο. Αν έχει πετύχει, τότε τουλάχιστον μπορεί να είναι μια ψευτιά, αλλά τουλάχιστον είναι μια εντυπωσιακή ψευτιά, που θα κρατήσει όσο κρατήσει η βραδιά και θα ξαναγίνει κολοκύθα όταν χτυπήσει το ρολόι δώδεκα φορές. Αν δεν πετύχει όμως, αν νομίζει ότι ξέρει να βαφτεί αλλά το νομίζει μόνο η ίδια, τότε η συνομοταξία των κλόουν μόλις απέκτησε ένα καινούργιο, εξέχον μέλος. Κυρίες και κύριοι, καλωσορίστε τον Μπόζοοοοο!
Δεν τελείωσα
Και τελειώνει κάποιες ώρες μετά το μέικ-απ και βγαίνει από το μπάνιο και έχει ρίξει πάνω της μισό μπουκάλι άρωμα. Και λες «οκ, ψιλοκοντεύουμε, πόσο να κάνει ακόμα; Αφού ξέρει πάνω-κάτω τι θα φορέσει». Αμ, δε… Αμέτρητες διαφορετικές εναλλακτικές ντυσίματος κείτονται στο κρεβάτι. Το μαύρο φόρεμα. Το κόκκινο φόρεμα. Το ξώπλατο. Το κοντό. Το μακρύ. Με το σκίσιμο. Το συντηρητικό. Το προκλητικό. Με τις ανάλογες αμέτρητες επιλογές παπουτσιών. Και τις ερωτήσεις τις οποίες καλείσαι να απαντήσεις: - «Μου πάει αυτό;» - «Ναι, μια χαρά είσαι αγάπη μου». – «Μπα, έτσι το λες, δεν το πιστεύεις». Πάμε στην ερώτηση παγίδα: «Μήπως με παχαίνει αυτό;» Προς Θεού, μην απαντήσεις! Κινδυνεύεις να σε πάρει ο διάολος. Ή η ανώφελη ερώτηση: «να το βάλω αυτό το φόρεμα με αυτές τις γόβες ή τις άλλες;», λες και είσαι η Κάρι Μπράντσο και ξέρεις από καλές γόβες. Ή «με το ξώπλατο καλύτερα να μη βάλω σουτιέν; Ή να βάλω αυτό από σιλικόνη να μην φαίνεται από πίσω;», σε μια ερώτηση όπου μόνο η λέξη «σιλικόνη» χτυπάει ευχάριστα στ’ αυτιά σου…
Οι ερωτήσεις συνεχίζονται για ώρες. Οι συνδυασμοί το ίδιο, όλα τα πιθανά φορέματα με όλα τα απίθανα παπούτσια. Η γυναίκα-λατέρνα είναι ακούραστη, αδίστακτη και δεν θα σταματήσει μέχρι να σε εξοντώσει. Θα ρωτάει ξανά και ξανά, λες και έχει καμία αξία η άποψή σου και στο τέλος θα κάνει αυτό που γουστάρει, αδιαφορώντας για τη γνώμη σου. Κι αν στο μεταξύ τολμήσεις να δείξεις το ρολόι σου ή να ψελλίσεις «μωρό μου, θ’ αργή…» τότε η οργή του Τουταγχαμών θα ξεσπάσει πάνω σου. Χωρίς έλεος. Και κάποια στιγμή έρχεται η ευλογημένη ώρα να διαβείτε το κατώφλι της πόρτας. Τα νεύρα σου, τσατάλια. Η αντοχή της, στο μάξιμουμ – όπως και η γκρίνια. «Βρέχει! Θα λερώσω τις γόβες μου!». «Φυσάει! Θα χαλάσει το μαλλί!». «Πόσο μακριά έχεις παρκάρει πια!!;;». «Πολλή κίνηση έχει από εδώ, έπρεπε να πας απ’ αλλού».
Και η αποκορύφωση: «Βιάσου. Αργήσαμε!». Δεν είσαι απλά άντρας. Είσαι άντρας και ήρωας μαζί. Που συνοδεύει τη γυναίκα-λατέρνα. Βοήθειά μας…
