Το οξύμωρο εδώ είναι το πως μπορεί κανείς να χαθεί μέσα σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο όσο είναι ένας Σταθμός Εξυπηρέτησης Αυτοκινήτων. Ο σκοπός ήταν να περάσω όλο το τριήμερο μέσα σε έναν τέτοιο σταθμό και να καταφέρω να επιβιώσω, κυρίως ψυχολογικά. Τελικά όμως ανακάλυψα πράγματα που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να ανακαλύψω αν έκανα ένα φυσιολογικό τριήμερο σε κάποιο σπίτι ή εξοχικό.
Ένας Σταθμός Εξυπηρέτησης Αυτοκινήτων μπορεί να σου προσφέρει μια παρηγοριά πολύ σύντομη, όλοι σταματάνε εκεί για να πάνε για κατούρημα, να πάρουν νερό, να βγουν λίγο και να ξεμουδιάσουν. Τι γίνεται όμως αν κάποιος καθόταν εκεί για περισσότερη ώρα; Τι συναισθήματα θα δημιουργούνταν μέσα του; Ένα τέτοιο μέρος μοιάζει πολύ με μία ιατρική αίθουσα αναμονής, τόποι όπου περιμένουμε να περάσουμε από «κάτι» σε «κάτι άλλο», οι ΣΕΑ είναι περιοχές in limbo, μέρη ενδιάμεσα, μικρά, με περιορισμένα όρια. Είναι σχεδιασμένα για περάσματα και όχι για διαμονές.
Η ιερή πόλη και οι 24ωροι γωνιακοί Σταυροφόροι
Ένα ΣΕΑ (το κάνουμε ουδέτερο για περισσότερη ευκολία, άλλωστε τα ουδέτερα όντα αλλά και οι λέξεις είναι πάντα πιο εύχρηστες) περιέχει μέσα του σίγουρα ένα εστιατόριο αλυσίδα που προσφέρει πολύ γρήγορο φαγητό και ακόμα πιο μέτριο φαγητό, μία τουαλέτα με όλα τα κομφόρ που συνήθως οι καθαρίστριες δεν προλαβαίνουν να καθαρίσουν επαρκώς με την κίνηση των ημερών, μερικά παιχνίδια που βρίσκει κανείς σε λούνα παρκ για τα παιδιά, και τώρα τελευταία ακόμη και βιβλιοπωλείο με τις τελευταίες κυκλοφορίες των μεγάλων εκδοτικών οίκων. Ένα ΣΕΑ έχει σχεδόν τα πάντα. Έχει πολλά τραπέζια, τα οποία συνήθως είναι άδεια, οπότε και μπορείς να κάτσεις όπου σου κάνει κέφι. Τα ΣΕΑ είναι μία αποχρωματισμένη παραβολή της σύγχρονης μέτα-κοινωνίας μέσα στην οποία το πρόσφατο βίτσιο της επικοινωνίας είναι τόσο διαστρεβλομένο που όλα τελικά καταντούν να είναι μία απόλαυση η οποία όμως διαρκεί όσο το ανιογοκλείσιμο των βλεφάρων, καθώς οι στιγμιαίοι εαυτοί μας βρίσκονται σε μία διαρκής φλεγόμενη πορεία προς την επόμενη απόλαυση.
Όταν κάποιος σπάει αυτή την παράδοση τότε τα πράγματα αρχίζουν και δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο. Οι υπάλληλοι αρχίζουν και σε κοιτάνε κάπως περίεργα μιας και συνειδητοποιούν πως ήδη έχεις περάσει πάνω από μια ώρα σε αυτόν τον ενδιάμεσο τόπο τους. Ναι, κάτι δεν πάει καλά με σένα. Έχεις ήδη πιει τρεις καφέδες, έχεις καπνίσει μισό πακέτο και ακόμη κάθεσαι και κοιτάς τα εξώφυλλα των βιβλίων ή ενδεχομένως το κενό ή ακόμη και τη θέα έξω από το παράθυρο. Φυσικά, έχεις επισκεφτεί την τουαλέτα πάνω από τρεις φορές. Από τη μία κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να φύγεις αλλά από την άλλη όλοι σε κοιτάνε σαν να είσαι ο τρελός του χωριού. Και κάπου εδώ έρχεται η ώρα να επισκεφτείς το επόμενο ΣΕΑ, καμιά 50ριά χιλιόμετρα πιο κάτω στην Εθνική Οδό.
Πεζόδρομων παίγνια: Ο έγκλειστος ένοικος και τα απανωτά εξάρια
Από ΣΕΑ σε ΣΕΑ η ζωή μοιάζει πολύ απλή, σχεδόν ασκητική, μπαίνεις, κάνεις τις ίδιες κινήσεις, παραγγέλνεις φαγητό, κάθεσαι σε ένα τραπέζι, καφές, τσιγάρο, τουαλέτα, παρατηρείς τον κόσμο που έρχεται και μετά από λίγο φεύγει, το ίδιο σκηνικό επαναλαμβανόμενο πολλές φορές μέχρι που η νύχτα πέφτει και τελικά αναγκάζεσαι να βρεις κατάλυμα μέσα στο αυτοκίνητο σου. Την επόμενη μοιάζει να είσαι λιγάκι πιο πιασμένος από πριν, αλλά όμως ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Λίγο πιο κάτω θα βρεις ένα άλλο ΣΕΑ, μέχρι που τελικά συνειδητοποιείς πως το τριήμερο έχει ήδη περάσει κι εσύ άκουγες τους ήχους των ανθρώπων από μακριά, τρώγοντας ένα πολύ κακό σάντουιτς ή μιλώντας με κάποια καθαρίστρια μέσα στην τουαλέτα.
