Κάποτε θυμάμαι κυκλοφορούσες άνετα στους δρόμους των Εξαρχείων. Πλέον αυτό έχει αλλάξει. Γιατί; Δεν έχουμε ιδέα πραγματικά...Είναι η εξαθλίωση των φτωχότερων στρωμάτων; Είναι η παράνοια που ζούμε καθημερινά; Τι είναι; Πραγματικά αναρωτιόμαστε.
Το μόνο σίγουρο είναι ένα, πως στα Εξάρχεια πλέον είναι κάπως περίεργα να κυκλοφορείς τη νύχτα σε ορισμένους δρόμους.
Για παράδειγμα στην οδό Ιουστινιανού τώρα και κάμποσο καιρό έχουν καταγραφεί περιστατικά βιασμών γυναικών και ληστειών από αγνώστους. Κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι αυτοί; Πολύ κάνουν λόγο για ανθρώπους του περιθωρίου αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο. Πολλοί λένε πως είναι φτωχοί και απελπισμένοι άνθρωποι. Δεν γνωρίζουμε για να πούμε.
Τι κάνει όμως η αστυνομία; Σίγουρα υπάρχουν περιπολίες στην περιοχή από τις μηχανοκίνητες ομάδες της αστυνομίας. Που είναι όμως το αποτέλεσμα; Ο κόσμος φοβάται να κυκλοφορήσει πλέον στο κέντρο. Δεν είναι δυνατόν να φοβόμαστε να βγούμε από τα σπίτια μας μόλις πέσει ο ήλιος. Απαράδεχτο.
Όσοι έχουν πάει στην αστυνομία κι έχουν πει για τα περιστατικά, οι αρχές απλά αδιαφορούν, τουλάχιστον έτσι αναφέρουν πολλές πηγές.
Τι πρέπει όμως να κάνουμε σαν πολίτες; Να ξεκινήσουμε τις περιπολίες εμείς και οι γείτονες μας; Δεν ξέρω. Είμαστε απογοητευμένοι και φοβισμένοι, κι όμως η πολιτεία δεν κάνει τίποτα. Αφήνει τις γυναίκες μόνες τους, να υπερασπίζονται τον εαυτό τους μέσα στα δρομάκια των Εξαρχείων.
Δηλαδή τι πρέπει να γίνει; Να κουβαλάμε μαζί μας ρόπαλα; Μέσα στην τσάντα; Δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι η λύση. Βλέπουμε μικρές αφίσες στην περιοχή της Καλλιδρομίου που μιλάνε για τους βιασμούς και τις επιθέσεις από αγνώστους σε γυναίκες και πιάνεται η καρδιά μας. Κοιτάμε περίεργα γύρω μας καθώς περπατάμε. Γινόμαστε παρανοϊκοί.
Εγώ προσωπικά πλέον κοιτάζω πίσω μου για να δω αν κάποιος με ακολουθεί, έξω από το σπίτι μου. Που είναι η αστυνομία; Δεν ξέρουμε.
