Την πρώτη φορά που συνάντησα την Κατερινά Βρανά, ήταν σε μία παράσταση όπου έκανε με επιτυχία αυτό ακριβώς που εξηγούσε χθες στον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Τον αυτοσαρκασμό. Είχε κάνει μάλιστα και στο τέλος της παράστασης ένα πετυχημένο σχόλιο για τα κοινωνικά της εποχής μας, που αποκάλυπτε σε όσους την γνώριζαν εκείνη την βραδιά πως εκτός από χιούμορ, πρόκειται και για μία γυναίκα με πανέμορφο μυαλό και εξαιρετικό δείκτη νοημοσύνης.
Να πούμε όμως κάτι για την Κατερίνα; Όλο αυτό που της συμβαίνει, θα μπορούσε να το έχει πάρει πολύ διαφορετικά. Και θα είχε και όλο το δικαίωμα να το κάνει. Όπως σχολίασε και η ίδια, αντί να κολλάμε στις λέξεις και να κωλώσουμε να πούμε ότι ένας άνθρωπος έχει αναπηρία (τα ποσοστά άλλωστε τα βγάζει το ίδιο το κράτος), καλύτερα να μπαίνουμε στη διαδικασία να δημιουργήσουμε ένα φιλικό περιβάλλον προς τους ανθρώπους αυτούς. Δεν γίνεται όμως να μην θαυμάσεις την θετική ενέργεια της Κατερίνας. Το πόσο στοχευμένο είναι το κάθε της σχόλιο και το πώς, ακόμη και όταν πιάνει ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό θέμα, πατάει στο λαιμό τους κομπλεξισμούς και τις μικροπολιτικές και αναφέρεται στο πρόβλημα ως αυτό έχει. Και το πρόβλημα είναι πως σε αυτή τη χώρα, είμαστε ακόμα πολύ πίσω στις υπηρεσίες που προσφέρουμε σαν κράτος στους ανθρώπους με οποιαδήποτε αναπηρία.
Από τότε, έχουν συμβεί πράγματα στην Κατερίνα πολύ άσχημα. Πράγματα που δοκιμάζεται το σθένος και η ψυχή του ανθρώπου και που η Κατερίνα κατάφερε και τα έβγαλε πέρα. Και για όσα κάποιοι θέλουν να κρύψουν πίσω από τα δόντια τους και να μην αναφερθούν σε αυτά -λες και είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεται ή να νιώθει περίεργα- η Κατερίνα Βρανά έβαλε τα πράγματα (και τους ανθρώπους που σκέφτονται έτσι) στη θέση τους, σχολιάζοντας την αναπηρία της στον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Ναι, την αναπηρία της. Ούτε την «κατάστασή» της, ούτε τις «ειδικές ανάγκες της». Γιατί η Κατερίνα από τότε που την θυμόμαστε όσοι την παρακολουθούμε, ήξερε να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Και μάλιστα δεν αισθάνεται και καθόλου περίεργα για αυτά.
Αν λοιπόν αξίζει ένα τεράστιο μπράβο στην Κατερίνα, δεν είναι μόνο για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις παθήσεις της, αλλά κυρίως, τον τρόπο που επιλέγει να μιλήσει για αυτή την κατάσταση, χωρίς να θέλει να κρυφτεί πίσω από καθωσπρεπισμούς. Όπως είπε άλλωστε και η ίδια, χίλιες φορές να μπορούσε η Πολιτεία να κάνει παραπάνω πράγματα για τους ανθρώπους με αναπηρία, παρά να κολλάμε όλοι στις λέξεις.
Αυτή είναι η Κατερίνα που αγαπάμε και θαυμάζουμε. Ένα υπέροχο μυαλό. Και τα υπέροχα μυαλά δεν κολλάνε σε λέξεις.
