Η δίκη της Ιωάννας Παλιοσπύρου τελείωσε, η Έφη Κακαράντζουλα καταδικάστηκε και η ζωή συνεχίζεται. Πολύ απλά διότι οι προβολείς σβήνουν σιγά – σιγά και το ενδιαφέρον μας θα στραφεί σε άλλα πράγματα, άλλοτε χαρούμενα κι άλλοτε δυσάρεστα. Έτσι «πρέπει» να κάνουμε: να προχωράμε μπροστά. Ακόμα κι η ίδια η Ιωάννα αυτό θα προσπαθήσει να κάνει, ηθικά δικαιωμένη πλέον αλλά ισόβια «στιγματισμένη», γεμάτη ουλές και σημάδια στην ψυχή και στο σώμα που θα της θυμίζουν για πάντα πόσο στα άκρα μπορεί να φτάσει η εμμονή, η ζήλια, η εκδικητικότητα. Θα προσπαθήσει να συνεχίσει τη ζωή της, να επουλώσει τις πληγές της, να αρχίσει να βγαίνει με τις φίλες της, περιμένοντας την ευλογημένη εκείνη στιγμή, που οι γιατροί θα της επιτρέψουν να βγάλει τη μάσκα…
Υπάρχει και άλλες υποθέσεις
Η υπόθεση της Καρολάιν (και των υπόλοιπων γυναικών που έχουν χάσει τη ζωή τους τους τελευταίους μήνες) διαλευκάνθηκε. Ο δολοφόνος της είναι στη φυλακή, η Αστυνομία έκανε σωστά τη δουλειά της, το παιδάκι της μεγαλώνει με τους παππούδες, η «τάξη αποκαταστάθηκε». Και σ’ αυτή την περίπτωση η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται (δύσκολα πάντα) για όλους αυτούς που έχασαν το αγαπημένο τους πρόσωπο και μένουν με ένα τεράστιο «γιατί» στο μυαλό. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί σε μας; Γιατί έτσι; Γιατί τώρα;
Να προχωρήσουμε, ναι. Να ξεχάσουμε όμως, όχι. Για να μην υπάρξουν άλλες «Ιωάννες» και άλλες «Καρολάιν».
Η Δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της όταν έχει αδιάσειστα στοιχεία, δικάζει και καταδικάζει τους ενόχους, αλλά ούτε να γυρίσει το χρόνο πίσω μπορεί, ούτε να αναστήσει τους νεκρούς, ούτε να σβήσει τα σημάδια και τις ουλές. Και το μπαλάκι πέφτει πια στον Νομοθέτη, ο οποίος πρέπει να δει με διαφορετική ματιά τις ανώτατες ποινές, πολύ πιο αυστηρά, μπας και αποτρέψει μελλοντικά κάποιον εμμονικό άνθρωπο από το να επαναλάβει μια «επίθεση με βιτριόλι» ή έναν γυναικοκτόνο που θα επικαλεστεί ότι «θόλωσε εκείνη τη στιγμή και δεν ήξερε τι έκανε» ή μπας και ο θύτης δεν μείνει στη φυλακή για 5 ή 6 χρόνια αλλά για 20 – κι αυτό μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά για κάποιο άρρωστο μυαλό: ο φόβος ότι δεν θα μείνει λίγα χρόνια στη φυλακή αλλά θα γεράσει πίσω από τα κάγκελα. Ούτως ή άλλως, η έκβαση κάποιων συγκεκριμένων υποθέσεων μπορεί να λειτουργήσει σαν «μπούσουλας» ή δεδικασμένο για παρόμοιες υποθέσεις στο μέλλον – ο ιερέας που επιτέθηκε με βιτριόλι στους Μητροπολίτες στη Μονή Πετράκη, είναι πιθανόν να δικαστεί με την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας και όχι της βαριάς σκοπούμενης βλάβης.
Το πραγματικό έγκλημα θα είναι ένα
Να μην ξεχάσουμε, διότι η κοινωνία μας δυστυχώς ούτε ξεχνάει, ούτε παραδειγματίζεται, ούτε σωφρονίζεται, ούτε «θεραπεύεται» - η νέα γυναικοκτονία στην Ιεράπετρα, όπου ο δράστης μαχαίρωσε μέχρι θανάτου την πρώην σύζυγό του, το επιβεβαιώνει αυτό με τον πιο τραγικό τρόπο. Να προχωράμε αλλά να μην ξεχνάμε ότι άνθρωποι δίπλα μας, γύρω μας, κοντά μας βρίσκονται σε κίνδυνο, διότι άνθρωποι δίπλα μας, γύρω μας, κοντά μας είναι εμμονικοί, ζηλιάρηδες, βίαιοι, κακοποιητικοί, νταήδες και τραμπούκοι. Να προχωράμε με το βλέμμα εμπρός, αλλά να ρίχνουμε και καμιά ματιά δεξιά κι αριστερά, να είμαστε σε επαγρύπνηση για όλους αυτούς που είναι μόνοι, αδύναμοι, χωρίς δυνατή φωνή, χωρίς διέξοδο, χωρίς την ευχέρεια να σηκωθούν και να τρέξουν μακριά.
Διότι αυτοί οι άνθρωποι, οι αδύναμοι και οι χωρίς διέξοδο, θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μας, παγιδευμένα σε μια άρρωστη σχέση, κάπου μακριά από εμάς, περνώντας ένα μαρτύριο για το οποίο δεν μας μίλησαν ποτέ, από ντροπή ή φόβο. Θα μπορούσαν να είναι η αδελφή μας ή ο γιος μας, φίλοι μας ή συγγενείς μας. Οποιοσδήποτε από εμάς, σε μια φάση της ζωής μας που μοιάζει σαν να έχεις πέσει σε ένα βαθύ πηγάδι που όσο κι αν φωνάζεις δεν σε ακούει κανείς. Ή σαν εκείνους τους εφιάλτες, που έχουμε δει σχεδόν όλοι, που προσπαθείς να ουρλιάξεις και η φωνή σου δεν βγαίνει.
