Θυμάστε μια εποχή που εκατοντάδες συμπολίτες μας σταματούσαν στα μπλόκα της τροχαίας σε Ελευσίνα και Κιούρκα και έλεγαν όλοι μαζί με μία φωνή και μια προσποιητή απόγνωση, ότι έσπασε ο θερμοσίφωνας στο χωριό και πρέπει να πάνε να τον φτιάξουν Μεγάλη Πέμπτη απόγευμα; Υπάρχει μια πολύ μεγάλη πιθανότητα να μην είχαν κανένα πρόβλημα οι θερμοσίφωνές τους και όλο αυτό να ήταν απλά ένα ένα ψέμα τύπου «μου έφαγε ένα ρακούν το τετράδιο και γι’αυτό δεν έχω την εργασία σήμερα». Αλλά τι τα θέλετε, αυτές οι μικρές χαριτωμενιές είναι που κάνουν το έθνος μας ξεχωριστό και αξιοζήλευτο. Χαριτωμενιές που κάνουν ακόμα και τα πιο απλά έθιμα, θεσμούς μιας κοινωνίας που μπορεί και αντιστέκεται σε κάθε είδους μοντερνισμού, προβάλλοντας μια δική της μεταμοντερνικότητα σαν αντίβαρο.
Από τη στιγμή που μιλάμε για το Πάσχα, ο κορυφαίος αυτός θεσμός, δεν έχει μόνο τους θεσμικούς του παράγοντες, τον ψήστη, τον θείο που κάθεται με τη νεολαία κλπ. Έχει και τους μεταμοντέρνους παράγοντες, αυτούς που μέσα από κόντρα ρόλους δίνουν ένα αλατοπίπερο στον θεσμό και τον επικαιροποιούν για να μπορέσει να κληρονομηθεί και στις επόμενες γενιές. Υπάρχει μια κατηγορία τέτοιων συνανθρώπων μας που περιμένει το Πάσχα σαν το σκασμένο από τον αυγουστιάτικο ήλιο χωράφι που προσμένει το πρωτοβρόχι του Σεπτέμβρη. Όχι, δεν είναι οι γιαγιάδες και οι παππούδες στο χωριό που περιμένουν πώς και πώς τα εγγόνια τους που εχουν να δουν μήνες, μπορεί και πάνω από χρόνο. Δεν είναι ούτε οι κουτσομπόλες που περιμένουν να μετρήσουν πόσοι δεν έχουν παντρευτεί, πόσοι έκαναν τατουάζ και ποιοι δεν έχουν πάρει ακόμα πτυχία, όλοι αυτοί οι προαναφερθέντες είναι άλλωστε θεσμικότατοι.
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, ίσως δεν τους έχεις προσέξει γιατί είναι αθόρυβοι και δεν ενοχλούν κανέναν. Είναι η κατηγορία των συνανθρώπων μας που επιτέλους θα ζήσει ένα ωραίο old school Πάσχα, ακόμα κι αν δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την κατανυκτική ατμόσφαιρα των ημερών, αυτή των πασχαλινών freeloaders. Αν έχετε κάνει έστω και μια φορά πατροπαράδοτο Πάσχα των Ελλήνων, Πάσχα τον έχετε δει, πιθανότατα δεν συστηθήκατε ποτέ, όπως μυστηριωδώς εμφανίστηκε στο τραπέζι, εξίσου μυστηριωδώς εξαφανίστηκε.
O freeloader είναι slacker, δεν είναι τσιγκούνης. Δεν θα διαλέξει τυχαία τον συγγενή/φίλο/συνάδελφο που θα πάει να φορτωθεί, θα πάει εκεί που είναι το καλό πράμα και θα πάει κι ένα 12+ ετών ουίσκι δώρο για να εξιλεωθεί. Η προετοιμασία του ξεκινάει πολύ πριν από την Κυριακή του Πάσχα, για την ακρίβεια με το που ψάλλουν ολόκληρο τον Ακάθιστο Ύμνο και ολοκληρωθούν οι Ε’ Χαιρετισμοί, ο ήρωάς μας ξέρει που θα φάει. Το προηγούμενο διάστημα ρωτάει δήθεν διερευνητικά στη δουλειά ή στην παρέα τι θα κάνουν το Πάσχα και όταν κληθεί να ανταπαντήσει λέει: «δεν έχουμε κανονίσει τίποτα, αργήσαμε να οργανωθούμε κιόλας, έτρεχα με ένα πρότζεκτ στη δουλειά ή πρόβλημα υγείας μυθικού συγγενικού προσώπου» οριακά κάνει puppy eyes, αλλά όχι πολύ έντονα. Δεν θέλει και να τον λυπηθούν, έχει την αγέρωχη πληγωμένη αλλά περήφανη στάση του Γιακουμή, μια ρωμέικη καρδιά με τον Νίκο Ξανθόπουλο. Το χοντρό σκουλήκι έχει μπει στο αγκίστρι και περιμένει το ακόμα πιο χοντρό θύμα να τσιμπήσει.
«Ελάτε σε εμάς ρε, θα μαζευτούμε τα σόγια θα είμαστε 20 νοματαίοι ας έρθουν κι άλλοι 3-4, θα έχουμε πολύ φαΐ» Δεν θέλει να φανεί λιγούρης και δεν λέει αμέσως το ναι, υπόσχεται ότι θα το σκεφτεί, θα το συζητήσει με τη γυναίκα του και θα του απαντήσει. Ζυγίζει τις προτάσεις που έχει μαζέψει εντός 3 ημερών και αποφασίζει. Τα κριτήρια με τα οποία αποφασίζει για τη βέλτιστη πρόταση είναι τα εξής:
1) Η ποιότητα του φαγητού, αν ο ψήστης είναι Αρβανίτης σταματάει κάθε άλλη εξέταση πρότασης και κλειδώνει εκεί.
2) Αναλογία συγγενών/συναδέλφων στο τραπέζι, το σωστό κατσίκωμα απαιτεί χαμηλή περιεκτικότητα στις ανωτέρω ομάδες. Πολλοί στενοί συγγενείς και συνάδελφοι θα τον αναγκάσουν να έχει ενεργό ρόλο στις διαδικασίες, θα πρέπει να κάτσει περισσότερο, να συμμετέχει στην ψυχαναγκαστική χαρά, θαλπωρή, συγκίνηση και να χορέψει κλαρίνα. Ιδανικά είναι καλεσμένος σε συγγενή εξ αγχιστείας, πχ στα πεθερικά της αδερφής του ή εναλλακτικά σε συγγενή συναδέλφου. Κανείς δεν θα έχει απαιτήσεις διαχυτικότητας και θα μπορέσει να απολαύσει το φαΐ του με την ησυχία του, να έρθει ότι ώρα θέλει και να φύγει ότι ώρα θέλει (ιδανικά όταν φουντώσει το γλέντι και παίξει το «Μ´έκαψες γειτόνισσα, μ’έκαψε η φούστα σου») χωρίς εξηγήσεις.
3) Η απόσταση που γίνεται το happening, αν η πρόταση είναι για τραπέζι στο Κληματάκι Γρεβενών θα πρέπει να αρνηθεί ευγενικά. Η μέγιστη απόσταση θα πρέπει να είναι γύρω στα 120χλμ ώστε να γίνεται εύκολα αυθημερόν. Αν φας ένα μπούτι αρνί ο ύπνος στο τιμόνι είναι πιο θανατηφόρος κι από μετωπική στο αντίθετο ρεύμα με 40τονο επικαθήμενο τριαξονικό. Αν είναι μακριά πάντα μπορεί να παίξει το ενδεχόμενο πρότασης για διανυκτέρευση που είναι εφιαλτικό σενάριο. Επίσης η επιστροφή αυθημερόν προσφέρει τη φοβερή δικαιολογία για πρόωρη αποχώρηση από το γλέντι. Ιδανικές τοποθεσίες είναι η Χαλκίδα, η Θήβα, ο Αργοσαρωνικός, Κορίνθια, Λιβαδειά και το υπόλοιπο Αττικής.
Τώρα που ξέρει που θα φάει ξεκινάει το «μασάζ» στον οικοδεσπότη. Ρωτάει αν θέλουν σε κάτι βοήθεια, φυσικά δεν το εννοεί απλά ψαρεύει πληροφορίες για το πότε θα είναι έτοιμη η πρώτη πέτσα. Τότε θα εμφανιστεί στο event, θα πει ένα γενικό χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη στον αέρα χωρίς πολλά πολλά με τους συνδαιτυμόνες, θα κάνει μια μικρή εξαίρεση για τον ψηστη και θα του ευχηθεί προσωπικά. Θα καβατζώσει με το μπουφάν του την καλή θέση στο τραπέζι και θα περιμένει το σερβίρισμα. Σε ένα μακρόστενο τραπέζι η καλή θέση είναι η εξής: φανταστείτε ένα τραπέζι τριών μέτρων. Μετράμε από το σημείο που είναι πιο κοντά στη σούβλα και εκεί που τελειώνει το πρώτο μέτρο του τραπεζιού είναι το καλό σποτ. Εκεί τοποθετούνται αρχικά οι πιατέλες και μετά μοιράζονται, έτσι μπορεί να επιλέξει πρώτος τα κομμάτια που θέλει. Τρώει ήσυχα ήσυχα χωρίς μεγάλη συμμετοχή στις συζητήσεις γύρω του, οι συζητήσεις μπορεί να δημιουργήσουν bonding και να χρειαστεί να κάτσει περισσότερο. Έχει έρθει για το αρνί όχι για να συζητήσει για το αν ο Τσίπρας πρόδωσε ή ηττήθηκε στη 17ωρη διαπραγμάτευση ούτε για το αν ο Μητσοτάκης τους κορόιδεψε με τη συμφωνία των Πρεσπών ή ήταν ρεαλιστής και τελοσπάντων αυτές οι κουβέντες μετά από μιάμιση ώρα καταλήγουν στο μηδενικό χρέος που άφησε η χούντα και ο φίλος μας θα ήθελε να βρίσκεται ήδη στον δρόμο της επιστροφής εκείνη τη μαύρη ώρα.
Όταν φτάσει η ώρα για φυγή με ελαφρά πηδηματάκια τον λόγο παίρνει η γυναίκα του freeloader για γλιτώσει ο φίλος μας την ψυχολογική πίεση να κάτσει άλλες τρεις ώρες να ακούει κλαρίνα. «Πάμε σιγά-σιγά εμείς γιατί έχουμε δρόμο και ο Νίκος θέλει να προλάβουμε να φτάσουμε στην Αθήνα πριν νυχτώσει» Παλαιάς κοπής ατάκα από εκείνα τα χρόνια που δεν υπήρχε φωτισμός στους δρόμους, η εθνική οδός δεν είχε στηθαίο και τα αυτοκίνητα ήταν 1100 κυβικά με 55 άλογα, πλατοκάθισμα με ξύλινες μπίλιες και μπορούσες να φας ένα ολόκληρο ανάμεικτο κρουασάν από το Ciao κατά τη διάρκεια μιας προσπέρασης. Σε κανέναν σε αυτά τα τραπέζια δεν φαίνεται γελοία αυτή η δικαιολογία, αντιθέτως κάνει στα μάτια τους τον οδηγό πιο υπεύθυνο κι από τον Φώτη Κουβέλη. Βέβαια όλοι αυτοί οδηγούν μεθυσμένοι μετά, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Χρόνια Πολλα σε όλους τους Έλληνες, απολάυστε το φετινό Πάσχα τώρα που μπορείτε και του χρόνου βλέπουμε.
