H ενστικτώδης αναγούλα που της προκάλεσε ήταν πιθανά ο τρόπος που ‘χε η φύση για να υποδείξει στην Αϊσερλέι να μην τρώει παρά μονάχα ό,τι ήξερε.*
Συνήθως ετούτα τα δυαδικά στίφη γκρεμοτσακίζονται καθέτως προς τα κάτω καθώς γυρνάς τον τροχό στο δεξί σου χέρι.
Ίσως τα αθύρματα που ανεβοκατεβαίνουν ωσάν σε πρωτόφαντη παρέλαση στον ύαλο της φωτεινής σου επιφάνειας να ‘ναι μόνο τροφή που δεν σε θρέφουν πραγματικά, μόνο ξεγελάνε την πείνα σου για κάτι εγγύτερο ή ουσιαστικότερο.
Κάποιος χάραξε στον τοίχο μίας τουαλέτας: Kilroy Was Here. Κάπου εντός του δυσοίωνου και κρυφίβουλου 1940.
Η ιερή πόλη και οι 24ωροι γωνιακοί Σταυροφόροι
Χρόνια μετά την έννοια την καλιμπράρισε δεξιοτεχνικά ο R. Dawkins. Πήρε τα μιμίδια και τα έντυσε, τα πότισε, τα έθρεψε, τα «σπούδασε» και τα έστειλε έξω στον κόσμο. Τώρα υπάρχουν παντού γύρω απ' την φωτεινή σου επιφάνεια ωσάν λαξευμένη ανεμοβλογιά. Ενασμενίζεσαι την ασθένεια που πρέπει να περάσεις αγόγγυστα ίσως και μ’ ένα καλοκαθισμένο μειδίαμα στο στόμα.
Συνήθως ετούτα τα αθύρματα ανεβαίνουν και προς τα πάνω καθώς σέρνεις αντίστροφα τον καλά πεπαιδευμένο αντίχειρα σου.
Τα μιμίδια συνήθως δεν επαρκούν, μένουν στο να σου τραβήξουν ελαφρώς τις παρειές σου, σαν ένας γλυκανάλατος θείος που λίγο πολύ τον συμπαθείς αλλά ελαφρώς τον αντιπαθείς κιόλας διότι σε παρενοχλεί συστηματικά.
Το εσφαλμένο πάντοτε ασκούσε μία γοητεία πάνω σου, όπως και το ερείπιο. Τα μιμίδια στα ειδικά κατασκευασμένα μάτια σου τελούν χρέη παράταιρων δυαδικών ερειπίων που συνεχώς μεταμορφώνονται εντός του διαδικτυακού συμφύρματος. Τα μιμίδια είναι έξυπνα μα κακομαθημένα παιδιά.
Η μεταμόρφωση αυτού του τέκνου είναι ραγδαία κι ο νους του επηρεάζεται απ’ τον πάσα ένα αργόσχολο αυτόκλητο δάσκαλο διαρκώς. Οποιοσδήποτε μπορεί να το πάρει παράμερα και να το νουθετήσει, να του εναποθέσει μία ωραιότατη καραμέλα στην παλάμη του, να χρησιμοποιήσει το σώμα του και να εξαπολύσει πάλι πίσω στην οθόνη, ανανεωμένο και ελαφρώς πιο έξυπνο.
Η μεταμόρφωση του μιμιδίου εμπεριέχει πάντοτε ένα άφατο σφάλμα εκ γενετής και τούτο είναι πως δεν διαθέτει ψυχή.
Αυτό το πεπερασμένο γεγονός το μετατρέπει σ’ ένα ερείπιο ενός ψηφιακού γονιδίου.
Αντιμέτωπος με τα αρχεία του παλιού σκληρού δίσκου
Εσύ όμως ανέλπιστα περιμένεις να δεις αν κάποιος θα κατασκευάσει ένα μιμίδιο που τελικά θα έχει κάτι πραγματικά να πει για τον βίο σου όπως εσύ τον αντιλαμβάνεσαι. Η ζωή δεν είναι ένα αστείο ακριβώς κι ούτε χαριτωμένη είσαι ικανός να την χαρακτηρίσεις. Ένα μιμίδιο αναφέρεται αποκλειστικά προς ένα βίωμα επί του υάλου, μία εμπειρία που δεν είναι σε θέση να δραπετεύσει εκτός του δυαδικού, ψηφιακού χώρου, κι όταν το κάνει, μετατρέπεται μόνο σε μία κάπως νευρωτική περιγραφή μίας περισφιγμένης ελλιπούς χειρονομίας που μένει διαρκώς μετεωριζόμενη.
Ένα μιμίδιο στην ουσία δεν μεταφράζει ουδεμία σκηνή της υπερβολικά περίπλοκης ημέρας σου. Το πράττει μόνο φαινομενικά κι άκρως συμπιεσμένα, όπως όταν τελικά τα βάσανα ενός ανθρώπου απλά μετατρέπονται με τον καιρό σε τραγέλαφο.
«Όταν η αγοραφοβία μου (ξανά)χτύπησε την πόρτα»
Την ίδια στιγμή αυτό είναι που κάνει ένα μιμίδιο ξεχωριστό. Το εσφαλμένο που εμπεριέχει η έλλειψη ψυχής, το μετατρέπει σ’ ένα αγαπητό και γρήγορο ερείπιο που πολλοί εργολάβοι έχουν αναλάβει την ανακαίνιση κι ανανέωση του, κανείς όμως και μάλλον λόγω μιμιδιακής παράδοσης, δεν καταφέρνει να το αναστήσει υπαρξιακά και ουσιωδώς.
Ένα μιμίδιο είναι ένα εφήμερο χάλασμα ομπρός μας, σαν ένα απαρχαιωμένο μήνυμα το οποίο λόγω της διαρκούς του μετάλλαξης να έχει καταφέρει να επιβιώσει λάθρα εντός των αιώνων. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως τα μιμίδια υπάρχουν από πάντα. Προσομοιάζοντας τις αποσυνάγωγες αστεακές υπογραφές κατά πολύ.
Άλλος ουρεί ή αφοδεύει σε κάποια γωνία ή αφήνει το παλιό του παντελόνι δίπλα από ένα κάδο απορριμμάτων, κάποιος άλλος μεταλλάσσει ή εφευρίσκει ένα μιμίδιο.
Ήταν παράξενο, όμως έμοιαζε να μην αντιλαμβάνεται ποτέ πως πεινούσε μέχρι που έφτανε πια να πεθαίνει της πείνας κι ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει.**
Ποιος όμως μπορεί να ζήσει με τροφή που τυχαιά πέφτει απ’ το τραπέζι του;
Τα μιμίδια ωσάν αφεντικά μας συμπεριφέρονται ακριβώς έτσι. Αποφάγια κι αναμασημένα αποξεράσματα τρίτων που εμείς πρέπει μ' αυτά να διαρρήξουμε τον ατσάλινο παρθενικό υμένα της ημέρας μας.
Δεν θα τελούσες υπό της κατάληψης ενός υπόρρητου ξαφνιάσματος αν κάποιος σου έλεγε πως το μιμίδιο είναι Ένα. Ένα μίμίδιο, ένα μήνυμα, μία μορφή και μία διάθεση η οποία διαρκώς παραποιεί τις λέξεις και τις προτάσεις, τις εικόνες και τις αρχιτεκτονίες του έτσι ώστε να νομίζεις πως σου λέει κάτι το διαφορετικό.
Ετούτο φυσικά το παραποιητικό του στοιχείο είναι που το κάνει και μοναδικό εντός του πραγματικού χρόνου. Ένα μιμίδιο είναι ικανό να πάρει όποια μορφή επιθυμεί και την ίδια στιγμή να συνεχίσει να κρατάει την θεμελιακή του αρχή άθικτη, όχι λόγω περιεχομένου αλλά λόγω σύστασης.
Όπως ακριβώς μία ανοίκεια μα πανέμορφη Αϊσερλέι, μιας πέρα από ετούτης της γης δολοφόνου.
Συνειδητοποιείς πως διαρκώς γοητεύεσαι από ένα έλασσον σφάλμα που μεταμφιέζεται ομπρός των ομμάτων σου, προσποιούμενο πως σου διδάσκει κατιτίς σημαντικό ενώ την ίδια στιγμή αυτό που κάνει είναι να επαναλαμβάνει την θρησκεία της μορφής του εντός των οφθαλμών σου για να επιβιώσει.
Η ασύγκριτη ευλογία του να έχεις καλούς γείτονες
Η αδήριτη θρησκεία του μιμιδίου είναι η έλλειψη ουσίας και τούτο το σφάλμα είναι και η σωστική του λέμβος καθώς η φωτεινή επιφάνεια της οθόνης σου κατακλύζεται από την ακίνδυνη ασθένεια που κουβαλάει.
Ποιος τελικά μπορεί να θυμώσει με ένα μιμίδιο; Ουδείς. Όπως κανείς δεν θυμώνει μ’ ένα χαριτωμένο παιδί, όσο βάναυσο κι αν είναι.
Εσύ ελπίζεις πως κάποιος ίσως βρεθεί που να εμφυσήσει εντός του σφάλματος των μιμιδίων μία ανανεωτική πνοή ενηλικίωσης, μία ελάσσονα ψυχή. Για να πάψει να ακυρώνει τον ίδιο του τον εαυτό διαρκώς μόνο και μόνο για να υπάρχει. Έτσι το ίδιο το μιμίδιο θα ξεκινήσει να καταδεικνύει ένα βάθος εγγύτερο σου που προς στιγμήν είναι μόνο ένα τυφλό σημείο εντός του μηνύματος του.
Με λίγα λόγια. Θα ήθελες να δεις ένα μιμιδιακό σφάλμα να σου λέει κάτι σημαντικότερο για τον βίο σου, πέρα από μία ρηχή αστειοποίηση της ήδη πανταχού παρούσας πεζότητας.
Σκέφτεσαι σοβαρά να ξεκινήσεις να το κάνεις εσύ, μιας κι αγαπάς ασυναίσθητα όλα τα εγγενή παραποιήματα. Κάτι όμως σου αναγιγνώσκει πως μάλλον ο κόσμος δεν είναι έτοιμος ακόμη για ένα τόσο σημαντικό σφάλμα.
*, ** Μισέλ Φέιμπερ, Κάτω από το δέρμα, μτφρ. Μ. Μακρόπουλος, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 174, 175.
