OPINIONS | 29/03/2017

Με ΜΠΛΟΚΑΚΙ δεν έζησε ποτέ κανείς

Ένας συντάκτης θυμάται με τρόμο τα έργα και τις ημέρες του ως ελεύθερος επαγγελματίας.

Τις τελευταίες ημέρες λιβανίζεται στα μέσα ένα τροπάριο που έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες –αν όχι χρόνια, αν όχι από την αρχή των μνημονίων ή ακόμη πιο παλιά. Τι θα γίνει με τα μπλοκάκια; Τι εισφορές θα πρέπει να πληρώνουν οι ήρωες που τα κρατούν ακόμη ανοιχτά; Τι γίνεται αν έχεις παραπάνω από δύο εργοδότες; Ποια είναι τα φορολογικά όρια; Θα αλλάξουν; Τι θα αλλάξει τελικά; Τι είναι η ζωή τι είναι ο θάνατος;

ΣΤΟΠ! Ας σταματήσει αυτή η τρέλα. Δυσκολεύομαι και να την παρακολουθήσω και κυρίως όμως μου ξυπνάει μνήμες τρομερές και δυσάρεστες. Εδώ τις περισσότερες φορές δε μπορούσαν να βγάλουν άκρη ούτε οι λογιστές, εμείς θα βγάζαμε του ΜΠΛΟΚΑΚΙΟΥ οι πεσόντες;

ordeal gif

Γιατί, δεν ξέρω τι λέτε εσείς, όσοι δηλαδή καβαλάτε ακόμα αυτό το τρενάκι του τρόμου που λέγεται ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ. Όμως εγώ είπα κάποια στιγμή στη ζωή μου «ως εδώ, φτάνει, δε θα πάω εγώ στο ψυχιατρείο». Έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι πως αν μου γίνει ακόμη μια στραβή, αυτό ήταν, πάει. Πυροβολώ το γόνατό μου από κοντινή απόσταση και με αφήνω να πεθάνω.

Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε για ποιες στραβές μιλάω. Αρχίζουν περίπου από τότε που πας να το ανοίξεις. Που σου ζητάνε στην εφορία τη μάνα σου και τον πατέρα σου από χαρτιά. Που σε στέλνουν από το ένα γραφείο στο άλλο λες και είσαι μπαλάκι του πινγκ-πονγκ. Που βλέπεις τον εαυτό σου σαν άλλο Αστερίξ που πήγε να τρελαθεί με το πιστοποιητικό Α38. Χαμένος στην Οδύσσεια του Δημοσίου.

Να ψάχνεις να βρεις μια άκρη και άκρη να μη βρίσκεται. Να αναζητάς έγγραφα λες και είναι το Άγιο Δισκοπότηρο. Τα ίδια και χειρότερα στον ΟΑΕΕ –μια γραφειοκρατία που μπορεί να σου διαλύσει τη ψυχή.

Και μετά ξεκινάς τη ζωή σου με το μπλοκάκι και λες: «Δεν Ελπίζω Tίποτα, Φοβάμαι τους Πάντες και τα Πάντα, Είμαι Ελεύθερος;». Αρχίζεις να κυνηγάς τα λεφτά σου λες και είναι πέρδικες. Φυλάς καραούλι για να βρεις την κατάλληλη στιγμή να σου πληρωθούν τα δεδουλευμένα σου. «Πάρτε ξανά σε πέντε μήνες», «Έχουμε δυσκολίες πληρωμής», «Σας δώσαμε ευκαιρία να αναδειχθείτε και μας πιέζετε; Αν είναι δυνατόν!». Και χίλιες άλλες ατάκες που σιγά σιγά σου χαλάνε το μυαλό. Λες ή εγώ είμαι τρελός ή κάτι δεν καταλαβαίνω καλά. Μάλλον ΚΑΠΟΙΟΙ νομίζουν πως χάρη μου κάνουν.

Γιατί όταν ΚΑΠΟΙΟΙ δεν πληρώνουν ούτε τους μισθωτούς τους, σίγα μη τηρήσουν τη συμφωνία μαζί σου. Εσύ είσαι μια πολυτέλεια (που νομίζουν ότι της κάνουν τη χάρη). Είσαι αναλώσιμος, σαν τους φαντάρους της πρώτης γραμμής που θα φάνε πρώτοι τη σφαίρα. Το φέσι με άλλα λόγια στην περίπτωση μας.

Και όλα αυτά τα αφηγούμαι για εποχές λιγάκι πιο ανθηρές, πριν περαστούν και οι τελευταίες αλλαγές. Τώρα τα κοιτάς, αυτά που σου ζητάνε να πληρώσεις, και γελάς υστερικά. Μα το πιο φοβερό από όλα είναι πως πολλοί άνθρωποι εκεί έξω είναι αναγκασμένοι να τα υπομένουν όλα αυτά για χρόνια ολόκληρα. Σε έναν τύπο εργασίας που θα έπρεπε να συμβολίζει την ελευθερία αλλά στην Ελλάδα καταντάει (εύκολα) μαύρη σκλαβιά.