Σε περίπτωση που κάποιος δεν το έχει καταλάβει και θέλει μία μικρή επεξήγηση, χαρά μας να το τονίσουμε. Η άφιξη του κορωνοϊού δεν αλλάζει μόνο το κομμάτι της υγείας και της περίθαλψης στις ζωές μας. Αλλάζει τον κόσμο όπως τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Καλούμαστε όχι μόνο να είμαστε προσεχτικοί και σχολαστικοί όπως επιτάσσουν οι διαφημίσεις της κυβέρνησης στην τηλεόραση, αλλά να αντιμετωπίσουμε μία σωρεία πραγμάτων με άλλη αντίληψη και άλλους κανόνες. Που αν θέλουμε να επιβιώσουμε, πρέπει να τους τηρήσουμε.
Πάρε για παράδειγμα την αλφαβήτα που ήδη έχουμε όσον αφορά τις συναθροίσεις και τα μέτρα ασφαλείας. Ακούγεται εύκολο να τηρήσεις τους κανόνες, αλλά πόσο εύκολο είναι πραγματικά; Μία σημείωση μόνο πριν συνεχίσουμε: Αυτό το κείμενο δεν είναι κάποια γκρίνια, αλλά παρατήρηση των γεγονότων προς σκέψη και προβληματισμό. Τι έχουμε λοιπόν; Αρχικά ένα ζευγάρι γάντια και μάσκα μαζί μας. Μονίμως. Όπου και αν βρεθούμε. Είτε βρισκόμαστε στο σούπερ μάρκετ, είτε σε ένα κατάστημα για να φτιάξουμε το κινητό μας που χάλασε, είτε...σε ένα γάμο; Ναι, σε ένα γάμο. Όπως έκαναν χρόνια τώρα στα μεγάλα αστικά κέντρα της Κίνας που το καυσαέριο σκότωνε πνευμόνια σε κλάσματα δευτερολέπτων. Όλα αυτά, πλην του γάμου, μέσα σε τεράστιες ουρές που ήδη δημιουργούνται.
Είναι λίγο αστείο βασικά. Στην Ελλάδα παρακαλούσαμε να τελειώσουν οι ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες και λέγαμε πως ποτέ δεν θα γίνουμε μία σοβαρή Ευρωπαϊκή χώρα αν δεν υπάρξει πάταξη της γραφειοκρατίας. Τώρα που οι περισσότερες υπηρεσίες του δημοσίου γίνονται ηλεκτρονικά, μάλλον θα μας λείψουν οι ουρές της εφορίας όσο pleasure for punishment και αν ακούγεται αυτό. Έχουμε ουρές στα αρτοποιεία. Στα καταστήματα. Στα καφέ. Θα έχουμε σίγουρα στα εστιατόρια και στα μπαρ όταν θα ανοίξουν, σε σημείο που αν κάποτε περιμέναμε ούτως ή άλλως για ένα τραπέζι σε καλό μπριζολάδικο, θα γίνουμε τόσο Άγγλοι που θα κλείνουμε τραπέζι δύο ημέρες πριν σε συγκεκριμένη ζώνη ώρας. Παλιοζωή ε; Ξαφνικά οι Έλληνες του «έλα μωρέ, ας περάσουμε απ’ έξω να δούμε τι παίζει», θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα πως θα περιπλανιούνται σαν τις άδικες κατάρες επειδή δεν θα βρίσκουν να κάτσουν. Ή απλά θα συνωστίζονται έξω από ένα μαγαζί περιμένοντας την σειρά τους – λες και αυτός ο συνωστισμός δεν είναι αρκετά επικίνδυνος.
Όλα αυτά έρχονται και δένουν με κάτι το οποίο έτρεξε ήδη πολύ τον περασμένο μήνα και κάθεται λουκούμι στην κυβέρνηση για την μείωση της φοροδιαφυγής και στον κόσμο για το αφορολόγητο. Τις online αγορές. Κάρτα παντού δηλαδή, σε σημείο που αν υποθέσουμε πως αυτή η μάστιγα δεν φύγει για τα επόμενα πέντε χρόνια, είναι πολύ πιθανό το νόμισμα σαν έννοια να καταστεί τελείως άχρηστο. Η μείωση των διαπροσωπικών επαφών δεν θα βοηθάει, αφού ήδη αρκετές επιχειρήσεις δέχονται μόνο κάρτες εξαιτίας του κορωνοϊού. Αυτό θα φέρει και μία άλλη σειρά από δυνητικούς παράγοντες όπως η μείωση του ανθρώπινου δυναμικού σε μαγαζιά εστίασης και καταστήματα. Λιγότερος κόσμος λόγω κορωνοϊού αλλά και ουράς που θα δημιουργείται, σημαίνει μικρότερος αριθμός υπαλλήλων για εξυπηρέτηση. Ένα μεγάλο μέρος λοιπόν από χρήμα που κινούταν στην αγορά από αυτούτς τους ανθρώπους, θα χαθεί γιατί θα χαθούν και οι θέσεις εργασίας.
Όμως πέρα από την μαυρίλα αυτή που φαίνεται στον ορίζοντα, η ούρα πλέον αλλάζει ταυτότητα. Δεν θα θυμίζει πλέον την ανικανότητα των κυβερνήσεων για πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά ένα σύντομο «περίμενε» που δημιουργήθηκε από μία πανδημία που κανείς δεν την είδε να έρχεται και που μαζί με θανάτους, οικονομικές καταστροφές και προγράμματα στήριξης, φέρνει και γκρίνια στο μέσο άνθρωπο που δεν θα θέλει να περιμένει – καθότι θα έχει φάει ώρες κολλημένος στην κίνηση από την αύξηση των αυτοκινήτων στο δρόμο.Αν τελικά το online μας βολέψει, στην πλειοψηφία πλέον, μιλάμε για ολική στροφή. Και η ουρά; Θα μείνει ένα σιχαμένο κατάλοιπο, να θυμίζει τις ΜΕΘ που γέμιζαν σε όλο τον κόσμο και την μετακίνηση 6 ως μοναδικό μέσο σωτηρίας. Το μόνο σίγουρο είναι ένα.
Από μία ουρά δεν είδε ποτέ κανείς προκοπή. Ούτε περιμένοντας σε συναυλία.
