Αν δηλώνεις σινεφίλ και πιστός τηλεθεατής των βραβείων της Ακαδημίας, τότε η νίκη του Parasite θα σε αφήνει πέρα για πέρα ικανοποιημένο. Όχι μόνο επειδή τα έβαλε με μεγαθήρια -γιατί ο φετινός ανταγωνισμός ήταν ζόρικός- αλλά και επειδή εκπλήρωσε το όνειρο του Bong Joon Ho να δει μία ξενόγλωσση ταινία να παίρνει το ομώνυμο Όσκαρ. Αν μη τι άλλο, η νίκη αυτή συμβολίζει την πίστη της Ακαδημίας στις ξένες παραγωγές και στο γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιο σενάριο συνομωσίας που βάζει πάντα μπροστά την Αμερική. Αντιθέτως, οι καλές παραγωγές ξεχωρίζουν από όπου και αν προέρχονται.
Διάβασε εδώ για τους μεγάλους νικητές των Όσκαρ.
Όμως το Parasite ανήκει σε αυτές τις ταινίες που περιμένεις να δεις στη λίστα με τις ετήσιες υποψηφιότητες. Είναι από τις παραγωγές που τόσο το στόρι όσο και η φωτογραφία τους, ανήκουν σε εκείνη την άτυπη ομάδα των ταινιών που κάνει τον κόσμο να λέει στον εαυτό του «αυτό λογικά θα το πάνε για Όσκαρ». Με το Joker δεν συνέβη αυτό. Το Joker του Todd Philipps κορόιδεψε το κοινό. Έκανε τους σχετικούς με το genre να πιστέψουν πως πρόκειται για μία anti-hero ταινία και παγίδευσε όλους τους υπόλοιπους που έκαναν το λάθος να το αφορίσουν από το πρώτο trailer. Οι πραγματικά σινεφίλ, το αληθινά πιστό κοινό που έδωσε βάση στην κινηματογραφική αυθεντία, ήταν εκείνο που ακριβώς επειδή γνώριζε τις δουλειές του Joaquin Phoenix, ήξερε πως δεν θα συμμετείχε ποτέ σε κάτι που δεν τον εξέφραζε ή που δεν θα μπορούσε ο ίδιος να βγάλει. Και αυτό ήταν αρκετά καλό σχέδιο για σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή και αποδείχθηκε με το Α’ Ανδρικού Ρόλου.
Το Joker ήταν μία αστική ιστορία. Θα μπορούσε να ήταν και ένα αφήγημα του Philip Roth όσο και αν αυτό φαίνεται δύσκολο στους βιβλιόφιλους. Για να γίνω ακόμα πιο συγκεκριμένος, ο κουρασμένος ψυχολογικά και απογοητευμένος από την κοινωνία Arthur Fleck θα είχε καταγοητεύσει τον Philip Roth, σε σημείο που θα είχε ζηλέψει το γεγονός ότι δεν γέννησε ο ίδιος τον χαρακτήρα. Ήταν μία μικρή απόδειξη πως η ζωή δεν έχει απαραίτητα ήρωες, αλλά ανθρώπους που χάνουν καθημερινά την μάχη με τον ίδιο τους τον εαυτό, βυθίζοντας ολοένα την ψυχή τους μέσα στο σκοτάδι. Δεν είναι αποκύημα επιστημονικής φαντασίας. Είναι καταστάσεις που προκύπτουν από την χρόνια κατάθλιψη, από την ψυχοπαθολογία, από χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ο Arthur Fleck άγγιξε το κοινό γιατί θα μπορούσε να είναι ο προβληματικός γείτονας του επάνω διαμερίσματος. Ο αγαπημένος ξάδερφος που παλεύει στις ψυχαναλύσεις. Θα μπορούσες να ήσουν εσύ. Το γεγονός πως αυτό το στόρι θα γεννούσε τον εχθρό του Batman είναι κάτι που -για πρώτη φορά- δεν απασχόλησε κανέναν. Ο Arthur Fleck έγινε μεγαλύτερος σταρ από τον Joker.
Όλα αυτά όμως χάρη στο πρόσωπο του Joaquin. Που αν κάποιος μέχρι τώρα δεν τον γνώριζε, δεν τον είχε μελετήσει, δεν είχε δει αρκετές ταινίες του, που τον είχε αφήσει ως Κόμμοδο στον «Μονομάχο» και αφού έξυσε την μύτη του έκανε το κλασσικό ελληναράδικο σχόλιο «έλα μωρέ που τον θυμήθηκαν αυτό», θα κάνει καλό στην ψυχή του να τον ακούσει. Όσο περισσότερο μπορεί. Η φωνή του Joaquin Phoenix είναι από αυτές που πρέπει να ακούγονται. Η στάση ζωής που κρατά απέναντι στην κατευθυνόμενη πολιτική, την ανθρώπινη εκμετάλλευση όπου και αν αυτή παρατηρείται και στην αδυσώπητη οικολογική καταστροφή, είναι αυτά που όλοι θα έπρεπε να υπολογίζουμε είτε κρατάμε ένα χρυσό αγαλματάκι είτε όχι. Επειδή ωστόσο οι celebrities έχουν αυτό το βήμα και έχουν το κοινό, θέλεις από αυτούς ένα μονάχα πράγμα. Να ασχολούνται. Να δείξουν πως οι βραβεύσεις είναι το τελευταίο που τους απασχολεί και πως υπάρχει χρόνος και χώρος για ένα παγκόσμιο ανθρωπιστικό μήνυμα ανεξαρτήτως της κατάστασης. Ο Joaquin το έκανε αυτό και θα συνεχίσει να το κάνει. Γιατί έτσι είναι.
Όσο για τον Joker; Δεν ξέρω αν θα υπάρξει τριλογία, αλλά σίγουρα εξυπηρέτησε τον σκοπό του. Προβλημάτισε το κοινό ένα κλικ περισσότερο από ότι προβληματίζονται και αυτό είναι το αληθινό νόημα μίας καλής ταινίας, του καλού σινεμά. Είτε αυτό γίνεται με make up, είτε από το βήμα μίας σκηνής που αποδέχεσαι ένα Όσκαρ.
Και κανείς δεν γελάει τώρα. Ούτε ο Joker.
