Το πρώτο «διάσημο spoil» που έμαθα, ήταν πριν πολλά χρόνια όταν παιζόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «Συνήθεις Ύποπτοι»: άνθρωπος που βγήκε από την πρώτη προβολή της ταινίας, περνώντας ανάμεσα απ' αυτούς που περίμεναν να μπουν στην αίθουσα, φώναξε «ο Κάιζερ Σόζε είναι ο κουτσός!» και έφυγε τρέχοντας. Γελάω ακόμα με αυτή την ιστορία, αφενός διότι είναι αστεία και αφετέρου διότι δεν το «έφαγα» εγώ το spoil - δεν ξέρω τι θα έκανα αν μου τύχαινε αυτός ο «πλακατζής» λίγο πριν μπω να δω μια ταινία, όπου όλο της το «ζουμί», είναι η αποκάλυψη, λίγο πριν τελειώσει η ταινία, για την ταυτότητα του Κάιζερ Σόζε. Εδώ, πρέπει να πούμε κάτι ουσιώδες: δεν είναι spoil προφανώς να λες 24 χρόνια μετά, για μια ταινία του 1995, ποιος είναι ο Κάιζερ Σόζε. Ή τι γίνεται στην τελευταία σκηνή του «Seven» και τι περιέχει το κουτί που παραλαμβάνει στη μέση του πουθενά ο Μπραντ Πιτ με το Μόργκαν Φρίμαν.
Είναι όμως spoiler-ιά και μάλιστα του χειρίστου είδους, να λες στον κόσμο που περιμένει να δει με αγωνία μια ταινία, τι γίνεται, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει και πώς εκτυλίσσεται η πλοκή. Για παράδειγμα, ένας συνάνθρωπός μας στο Χονγκ-Κονγκ, θεώρησε πως είναι υπέροχη ιδέα να βγει από την προβολή των τελευταίων «Avengers» και να αρχίσει να φωνάζει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Ε, έφαγε τόσες φάπες που πήρε και για το σπίτι! Απαράδεκτο και το καταδικάζουμε όλοι, αλλά ρε φίλε, ο κόσμος περίμενε έναν χρόνο το «Endgame» για να δει πώς τελειώνει η ιστορία, έκλεισε εβδομάδες πριν τα εισιτήριά του, πήγε σινεμά με μια άγρια προσμονή και βγαίνεις εσύ να κάνεις τον έξυπνο;
Διάβασε εδώ για την επική παρακαταθήκη που μας αφήνει το Avengers Endgame.
Δεν ξέρω τι γίνεται στο εξωτερικό και πόσο spoiler πέφτει, ξέρω όμως ότι εδώ στην Ελλάδα, τη χώρα των ξυπνητζήδων και «αστείων τύπων», δεν είναι ένα απλό φαινόμενο, αλλά σχεδόν «επάγγελμα». Και δεν μιλάω για κάτι κριτικούς κινηματογράφου, που επειδή βλέπουν τις ταινίες σε δημοσιογραφικές προβολές πριν από όλους εμάς, καμιά φορά «τους ξεφεύγουν» ή μας spoiler-ιάζουν ανελέητα, αυτούς θα τους κρίνει ο Θεός. Μιλάω για τον καθένα από εμάς, που είδε κάτι στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο, που έμαθε κάτι από κάπου και θεώρησε σκόπιμο να το μοιράστεί μαζί μας στο facebook ή το instagram ή οπουδήποτε αλλού, χωρίς να του το έχει ζητήσει κανείς. Σου είπε κανείς ότι θέλω να μου πεις ποιος ζει και ποιος πεθαίνει στο Avengers; Ότι θέλω να μάθω Δευτέρα πρωί τι έγινε στο επεισόδιο του «Game of Thrones» που προβλήθηκε τα ξημερώματα; Θέλω να το δω με την ησυχία μου, όποτε έχω χρόνο και δεν γίνεται να κρατάω κλειστά και κλειδωμένα τα social media μου, μην τυχόν και πεταχτεί κανένας γραφικός και ποστάρει «πω πωωω, δεν το πιστεύω ότι πέθανε ο Τάδε». Γιατί μου το χαλάς ρε φίλε; Γιατί πετάγεσαι σαν την τσουτσού; Νομίζεις ότι είσαι έξυπνος; Ότι έκανες κάποια μαγκιά;
Το ίδιο ισχύει και γι' αυτόν που είδε «Master Chef» στις 9 το βράδυ και αμολάει νάρκες σε αυτόν που θέλει να το δει με την ησυχία του στη μεταμεσονύκτια επανάληψη. Αλλά καλά αυτός, τουλάχιστον συζητάει για ένα επεισόδιο που προβλήθηκε κανονικά, οπότε δεν κάνει και κανένα έγκλημα, αλλά υπάρχει ο άθλιος αυτός τύπος που «έχει γνωστό στην παραγωγή» και σου λέει ποια είναι η τελική πεντάδα όταν ακόμα είναι δέκα άτομα στο παιχνίδι ή μεταξύ ποιων δυο είναι ο τελικός όταν βρισκόμαστε ακόμα στους πέντε. Ντροπή και αίσχος και πίσσα και πούπουλα σε αυτούς και τους δημοσιογράφους που βγάζουν όλο χαρά και περηφάνεια ονόματα και διευθύνσεις και την εξέλιξη των πραγμάτων, λες και είναι καμιά φοβερή δημοσιογραφική επιτυχία - είναι συνήθως οι ίδιοι άνθρωποι που γίνονται έξαλλοι αν βγει κανένα δημοσίευμα που γράφει με ποιον βγήκαν ρομαντικό ραντεβού ή αν χώρισαν. «Είναι παραβίαση της ιδιωτικής μας ζωής αυτό, δεν έχει σχέση με τα spoilers!», θα απαντήσουν. Κρίμα. Η ζωή είναι σκληρή. Και karma is a bitch…
Ξέρω ανθρώπους που ενώ τους έχω πει ότι δεν θέλω να ξέρω τι έγινε στην τάδε ταινία ή τη δείνα εκπομπή, έρχονται και προσπαθούν να μου τα προλάβουν όλα. Έχω τσακωθεί με ανθρώπους γι' αυτό το λόγο κι έχω απειλήσει να μην τους ξαναμιλήσω. Κάποιοι είναι τόσο αναίσθητοι, που συνεχίζουν. Ξέρω ανθρώπους που δεν τους νοιάζει να «φάνε spoiler», διότι δεν τους νοιάζει η αγωνία και το σασπένς μιας παραγωγής, που μπαίνουν στο ίντερνετ και γκουγκλάρουν μια ταινία πριν τη δουν, μπας και μάθουν τι γίνεται. Δεν τους καταλαβαίνω και δεν ξέρω για ποιο λόγο πρέπει να κάτσεις να δεις μια ταινία που έχει σεναριακές ανατροπές και αγωνία και σασπένς, αν έχεις μάθει εκ των προτέρων τι γίνεται στο τέλος, αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα - το δικό μου πρόβλημα είναι ότι συνήθως αυτοί οι άνθρωποι, είναι οι πιο σεσημασμένοι spoiler-άδες: εφόσον δεν τους νοιάζει αν ξέρουν ή δεν ξέρουν τι γίνεται παρακάτω, δεν τους νοιάζει να το μοιραστούν με εσένα. Με απάθεια στο βλέμμα. Χωρίς να κουνήσουν βλέφαρο. Χωρίς τύψεις. Χωρίς ενοχές.
Απομονώστε τους! Βγάλτε τους από τον καναπέ του σπιτιού σας. Μην τους σηκώνετε τα τηλέφωνα και μην διαβάζετε τα μηνύματά τους μέχρι να τελειώσει αυτό που βλέπετε. Δείξτε τους ότι είναι απλά ενοχλητικές μύγες που πετάνε πάνω από τα κεφάλια σας, αλλά μην τους επιτρέψετε να καθίσουν πάνω στο «φαγητό σας» και να το λερώσουν. Βγάλτε τους στον τάκο, πείτε σε όλους τους κοινούς γνωστούς και φίλους πόσο μεγάλη απειλή είναι, πόσο παλιο-χαρακτήρες, ώστε να τους αποκλείσουν όλοι, τουλάχιστον για όσο κρατάει το επεισόδιο στην τηλεόραση.
Δεν υπάρχουν και πολλές πιθανότητες να «σωφρονιστούν», αλλά τουλάχιστον τα δικά σας νεύρα, δεν θα τεντωθούν σαν χορδές κιθάρας...
