«Βρεθήκαμε με τους συμμαθητές από το σχολείο 20 χρόνια μετά». «Κανονίσαμε reunion με τα παιδιά που κάναμε διακοπές κάθε καλοκαίρι κι είχαμε να βρεθούμε από 18 ετών». «Είπαμε όλες οι σειρούλες από το στρατό να ξαναβρεθούμε, να πούμε τα δικά μας, να θυμηθούμε τα παλιά και να πιούμε ένα κρασί». Ααααχ, πόσες αναμνήσεις, ε; Πόσες «φωτογραφίες» μαζεμένες σε ένα μεγάλο τραπέζι… Ιστορίες, γέλια, δάκρυα, συγκίνηση, πλάκες… Όχι ευχαριστώ. Λέω να μην πάρω.
Είναι πολύ της μόδας τα reunions, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια αλλά και παλιότερα. Κάποιος έχει την ιδέα, παίρνει καναδυο άλλους και μετά όλοι μαζί ξαμολιούνται να μαζέψουν την «παλιοπαρέα». Μέσω τηλεφώνου, facebook, instagram, Amber Alert, κάπως μαζεύονται καμπόσοι ένα Σάββατο, σε ένα μαγαζί «που να μπορούμε να μιλήσουμε» και «όχι, δεν γίνεται Παρασκευή αγάπη μου» και «κρίμα που δεν έχεις πού να αφήσεις τα παιδιά, ε, την επόμενη φορά».
Και μαζεύονται άνθρωποι που έχουν να βρεθούν 10, 20, 25 χρόνια. Αγνώριστοι οι περισσότεροι μετά από τόσα χρόνια. Τους μισούς δεν τους θυμάσαι καν για να λέμε αλήθειες - το ότι ήσασταν στην ίδια τάξη, δεν σημαίνει ότι κάνατε και παρέα, αλλά ο «διοργανωτής» είπε να καλέσει όσους περισσότερους μπορούσε για να κάνει μπούγιο. Και πρέπει να απαντήσεις τι έκανες και τι δεν έκανες στη ζωή σου αυτά τα 10 ή 20 χρόνια, γιατί δεν παντρεύτηκες ή ποια είναι αυτή που παντρεύτηκες και πού τη γνώρισες, γιατί χώρισες και πόσο είναι τα παιδιά σου και «δείξε μου φωτογραφία. Α, γλύκα είναι! Φτυστός εσύ ο γιος σου» και να οι φωτογραφίες από τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους και τον άντρα τους και τη γυναίκα τους, λες και ζήτησες να τις δεις.
Αφήστε το άλλο: που βλέπεις την καψούρα σου από το σχολείο ή το Πανεπιστήμιο και στην καλή περίπτωση είναι ακόμα όμορφη, μεγάλωσε ωραία, αλλά έχει κάνει δυο γάμους και τρία παιδιά και παραμένει μη-διαθέσιμη τόσα χρόνια μετά, έτσι, για να μείνεις εσύ με το απωθημένο. Στην κακή περίπτωση, έχει βάλει κιλά, έχει παρατήσει τον εαυτό της, ο χρόνος δεν της φέρθηκε και τόσο καλά και κάπως έτσι απομυθοποιείται η φαντασίωση των σχολικών ή των φοιτητικών σου χρόνων, μέσα σε μια στιγμή. Ή βλέπεις αυτόν που δεν χώνευες ποτέ αλλά με κάποιον τρόπο πάντα χωνόταν στην παρέα, τον καφέ, την εκδρομή, τις μαζώξεις στα σπίτια. Και συνειδητοποιείς πως όχι απλά παραμένει το ίδιο αχώνευτος και «φελλός», αλλά η κατάστασή του έχει χειροτερέψει.
«Και πού είπαμε ότι δουλεύεις;». Δεν είπαμε, ας πάει στα κομμάτια, να πούμε τώρα. «Και είναι καλά εκεί; Πόσα καθαρίζεις;» Συγνώμη, αλλά δουλεύεις στην Εφορία; Τι σε κόφτει πόσα παίρνω; «Α, εμείς μετακομίσαμε στα Βόρεια Προάστεια, έκτακτα είναι εκεί». Και γιατί πρέπει να με νοιάζει πού μετακομίσατε, τι δουλειά κάνει ο άντρας σου και σε ποιο ιδιωτικό στέλνεις τα παιδιά σου; Και δώστου ανούσιες συζητήσεις, ο ένας να κάνει φιγούρα για τη δουλειά του, η άλλη για το εξοχικό που αγόρασαν πρόπερσι, κάπου παραπέρα μια κατεβάζει το ένα κρασί μετά το άλλο διότι είναι αφάνταστα δυστυχισμένη, ο άλλος βαρέθηκε από το πρώτο τέταρτο και έχει βυθιστεί στο κινητό του χαζεύοντας οπίσθια στο Instagram. Αλλά οι φωτό δίνουν και παίρνουν και τα ταγκαρίσματα επίσης. «Reunion 20 χρόνια μετά. Δεν είναι απίστευτο;» γράφει η λεζάντα. Απίστευτο είναι που ήρθα…
Και ανανεώνεται η συνάντηση για το προσεχές διάστημα και «μη χαθούμε παιδιά τώρα που βρεθήκαμε ξανά, μην κάνουμε πάλι 20 χρόνια να βρεθούμε! Χαχαχαχα». Αστειεύεσαι; Μια φορά το μήνα τουλάχιστον θα ανταμώνουμε. Και φεύγεις τρέχοντας, όπου φύγει - φύγει, μην σου προσκοληθεί κανένας που ψάχνει μεταφορικό ή κανένας άλλος που είπε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που το «έσκασε» από τη γυναίκα του και είπε να συνεχίσει με μπαρότσαρκα ή καμία άλλη που κάπως σε είδε και σε λιγουρεύτηκε και σου κάνει τα γλυκά μάτια, αλλά με τρεις στρώσεις σοβά, δεν φαίνονται και τόσο γλυκά, ούτε καν «μάτια».
Εγώ έχω την εξής απλή και ξεκάθαρη άποψη: με όσους ανθρώπους από το σχολείο, τη σχολή, τις διακοπές, το στρατό ήθελες να κρατήσεις επαφή και ήθελαν να κρατήσουν κι αυτοί μαζί σου, βρήκατε τον τρόπο να τα λέτε πού και πού ή ακόμα και να παραμείνετε καλοί φίλοι και να τα λέτε συνέχεια. Κι αν εξαιρέσουμε κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που αγαπιόσασταν και αλληλο-γουσταριζόσασταν, αλλά η απόσταση ή οι οικογενειακές υποχρεώσεις ή μια μετακόμιση σε άλλη πόλη ή άλλη χώρα δεν σας επέτρεψε να κρατήσετε επαφή, κατά τα λοιπά για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους δεν κρατήσατε επαφή με όοοολη την τάξη ή με όοοολη τη σχολή ή με όοοοολους τους συν-φάνταρους: διότι έτυχε να βρεθείτε στον ίδιο χώρο σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής, σε μια συγκεκριμένη συγκυρία, μοιραστήκατε πράγματα, βάσανα, διαβάσματα, πενταήμερες, χαβαλέδες, καφρίλες, σκοπιές, μυστικά και έρωτες και μετά ο καθένας συνέχισε τη ζωή του.
Δεν έγιναν όλοι φίλοι, δεν επέλεξε ο ένας τον άλλον, απλά βρεθήκατε στο ίδιο μέρος, την ίδια εποχή. Και καλά ήταν τότε, ωραία περάσατε, μια χαρά ήταν όσο κράτησε, αλλά δεν ήταν για παραπάνω. Ήταν για το τότε. Το τώρα, έχει άλλα δεδομένα, άλλους ανθρώπους στη ζωή του καθενός, οικογένεια, υποχρεώσεις και άλλους φίλους, καινούργιους, με τους οποίους σας ενώνουν πράγματα που δεν πάνε 20 χρόνια πίσω, στα χρόνια του σχολείου, του Πανεπιστημίου ή του στρατού, δεν ανήκουν στην «εποχή της ανεμελιάς», αλλά στην πραγματικότητα του σήμερα.
