Είναι ηθοποιοί που ψάχνουν έναν ρόλο που θα τους σημαδεύει στη μετέπειτα καριέρα τους. Ρόλους όπως ο Τζέιμς Μποντ τον Σον Κόνερι, ο Τζόκερ τον Χιθ Λέτζερ, ο Νίο τον Κιάνου Ριβς, ο Χάρι Πότερ τον Ντάνιελ Ράτκλιφ ή ο Μπεν Χουρ τον Τσάρλτον Χέστον.
Για ορισμένους αυτό είναι ευλογία. Για άλλους όμως είναι ξεκάθαρα κατάρα. Διότι πολύ απλά πρέπει για μια ζωή να είναι εγκλωβισμένοι σε αυτό το ρόλο, και ο κόσμος να μην μπορεί να τους δει με άλλο μάτι. Και σε αυτή την κατηγορία δεν θα μπορούσε να μην ανήκει το πρώτο Χόμπιτ που αγαπήσαμε.
Ο Φρόντο Μπάγκινς… με συγχωρείς, ο Ελάιτζα Γουντ.
Όταν το 2002 ο «κοντούλης» του Χόλιγουντ γινόταν ακόμα… πιο κοντός για το ρόλο του στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» δεν ήταν άγνωστος στο ευρύ κοινό. Τα διαπιστευτήριά του τα είχε δώσει ήδη παίζοντας το παιδάκι στο «Φλίπερ», τον κολλητό του Τομ Σόγιερ «Χάκλμπερι Φιν» αλλά και το αντίπαλο δέος του Μακόλεϊ Κόλκιν στο τρομακτικό «The Good Son».
Τρεις φορές τον είδαμε –και άλλη μία στην τριλογία «Χόμπιτ»- να υποδύεται τον Φρόντο Μπάγκινς, τον δαχτυλιδοκουβαλητή και από τότε τον χάσαμε. Εγκλωβίστηκε μέσα στο ρόλο του και έκτοτε τον ψάχνουμε με τα κιάλια. Και είναι άδικο για τον ίδιο καθώς απέδειξε ότι υπάρχει ζωή και μετά τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών».
Σήμερα τον αποθεώνουμε για τους 5 ρόλους που κατάφερε να απογειώσει στην καριέρα του, περιμένοντάς τον να κάνει το μεγάλο comeback.
Πριν αρχίσεις να κοιτάς τη λίστα, θυμάσαι αν τον έχεις δει στις ταινίες του παρακάτω άλμπουμ;
1. Άρχοντας των Δαχτυλιδιών – Φρόντο Μπάγκινς
Η ευχή και η κατάρα του. Μπορεί να μην ήταν ο βασικός ήρωας της τριλογίας, αλλά όπως και να ‘χει ήταν ο παράγοντας Χ που σε κρατούσε σε αγωνία. Τη μία στιγμή θα έβρισκε δύναμη να κουβαλήσει το δαχτυλίδι, την άλλη θα κλαψούριζε και θα σου ‘σπαγε τα νεύρα. Μετά τον μισούσες γιατί ήθελε το δαχτυλίδι για τον εαυτό του, και στο τέλος τον αποθέωνες που τελικά έβαλε γκολ-φάουλ, δαχτυλίδι και Γκόλουμ στη λάβα του Βουνού του Χαμού.
Όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα που κατάφερε να μας δημιουργήσει ο Φρόντο Μπάγκινς είναι και η μεγάλη μαγκιά του Ελάιτζα Γουντ. Καλός ο Άραγκορν, εντυπωσιακός ο Λέγκολας, χαβαλές ο Γκίμλι αλλά τόση αγωνία για κάποιον χαρακτήρα όσο αυτή που μας κράτησε ο Φρόντο Μπάγκινς – θα το καταστρέψει τελικά το δαχτυλίδι - ούτε σε διαδικασία των πέναλτι δεν την έχουμε ξανανιώσει.
2. The Good Son – Μαρκ Έβανς
Καμιά δεκαριά χρόνια πριν τον Άρχοντα, ο μικρός τότε Ελάιτζα ήταν αντιμέτωπος με μια τεράστια πρόκληση. Να παίξει σε ταινία το αντίπαλο δέος του νεαρού τότε αστέρα – και πλέον ναυαγίου της ζωής – Μακόλεϊ Κόλκιν. Και όχι σε κάνα φιλμ ελαφρύ, τύπου «Home Alone» ή «Ritchie Rich». Σε ψυχολογικό θρίλερ.
Το να κρατάς το ενδιαφέρον του ακροατή σε όλη τη διάρκεια μιας τέτοιου είδους ταινίας, ειδικότερα αν είσαι πρωταγωνιστής και μόλις 12 ετών σημαίνει ότι το έχεις μέσα σου. Και στη μάχη με τον διαταραγμένο Κέβιν Μακάλιστερ βγήκε ξεκάθαρα νικητής. Ιδιαίτερα στο «κορώνα-γράμματα» τέλος που άφησε εποχή.
3. Green Street – Ματ Μπάκνερ
Χάρβαρντ – Λονδίνο – Χάρβαρντ. Αυτή είναι η διαδρομή που επέλεξε ο Ματ Μπάκνερ στα φοιτητικά του χρόνια, μόνο που στην πρωτεύουσα της Αγγλίας δεν πήγε για Erasmus. Πού να ‘ξερε το φοβισμένο αγόρι που άδικα αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιό του, ότι η συναναστροφή του με τον Πιτ Ντάναμ – ο Τσάρλι Χάναμ πριν γίνει Τζαξ Τέλερ στους «Sons of Anarchy» - θα τον έκανε ένα με τα χουλιγκάνια της Γουέστ Χαμ.
Σε μια ταινία όπου η ωμή βία έχει μεγαλύτερη διάρκεια ακόμα και από τους διαλόγους, ο Μπάκνερ από παιδί της σφαλιάρας, αρχίζει να αναδεικνύεται μέσα από την αγριάδα που επικρατεί στους δρόμους του Λονδίνου, καθώς όσο περνούν τα λεπτά συνειδητοποιείς ότι μέσα του δεν υπάρχει πλέον ένα τρομαγμένο παιδάκι, αλλά ένα κτήνος που «ψοφάει» για αίμα.
4. Maniac – Φρανκ Ζίτο
Μια ταινία μόνος του. Ένας ρόλος κομμένος και ραμμένος για αυτόν. Ο Φρανκ Ζίτο είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο τίτλος. Ένας μανιακός δολοφόνος. Ωστόσο σε κάθε του σκηνή μια ματιά να ρίξει κανείς στο βλέμμα του μπορεί να καταλάβει ότι κουβαλάει ένα μεγάλο βάρος από ένα τραυματισμένο παρελθόν.
Μπορεί να μην ήταν καμιά ταινιάρα, ωστόσο είναι από τις λίγες φορές που ένας ηθοποιός που υποδύεται έναν serial killer σε βάζει τόσο πολύ μέσα στο πνεύμα του. Σαν να τον νιώθεις. Λες και την ώρα που το χέρι του πιάνει το μαχαίρι, μουδιάζει και το δικό σου.
Βέβαια ευθύνεται και σε μεγάλο βαθμό ο σκηνοθέτης Φρανκ Καλφούν ο οποίος συχνά το γυρνούσε σε… first person shooter.
5. Sin City – Κέβιν
Κατά τη γνώμη μου η κορυφαία του ερμηνεία. Μπορεί να μην φαίνεται ότι κάνει πολλά – ούτε που μιλάει σκέψου- , αλλά είναι τόσο αδίστακτος που σε αγριεύει. Βλέποντας το μικροσκοπικό σουλούπι του σε σχέση με εκείνο του Νεάντερνταλ αντιπάλου του, Μαρβ – a.k.a. Μίκι Ρουρκ – συνειδητοποιείς ότι είναι θέμα χρόνου να τον κάνει ένα με το χώμα. Κάθε άλλο όμως.
Αφού τον σπάει όποτε θέλει στο ξύλο –ναι, ο Κέβιν τον Μαρβ - τον βλέπεις να τον κοιτάει στα μάτια και αισθάνεσαι ότι κοιτάζει εσένα. Σαν να σου λέει «δεν έχεις πολύ ώρα ακόμα». Ήταν τόσο τρομακτικός ο ανέκφραστος Κέβιν, σε τέτοιο βαθμό που ευχόσουν να πέσει λίγο χρώμα στην ταινία καθώς το ασπρόμαυρο σε ανατρίχιαζε ακόμα περισσότερο.
