Πιτσιρικάδες όλοι υπήρξαμε κάποτε. Τέτοιες μέρες γιορτινές κάθε χρόνο περιμέναμε τα κουτιά με τα δώρα: ξενέρωμα όταν οι σακούλες είχαν ρούχα, τρέλα όταν μετά το σκίσιμο του χαρτιού αποκαλυπτόταν κάποιο μοντέλο transformers και (για κάποιους από εμάς), σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, εκστατική ικανοποίηση με εκείνα τα παραλληλόγραμμα κουτιά. Μέσα τους Μυστήρια στο Πεκίνο, ιστορίες με πειρατές, Hotel για να κτίσεις τη δική σου ξενοδοχειακή αυτοκρατορία, o Θησαυρός του Ναού για να γίνεις Indiana Jones και το Κάστρο των Φαντασμάτων για πιο gothic καταστάσεις. Επιτραπέζια για κάθε γούστο· αγνή χαρά και πώρωση.
Αλλά και μεγαλώνοντας, φοιτητές πια, το «χούι» δεν πέθαινε εύκολα, δεν έλεγες όχι σε λίγο ακόμη «χαμένο» χρόνο. Γιατί πόσα ποτά και καφέδες να πιεις πια; Έπαιζες RISK με τις ώρες σε σπίτια φίλων και Trivial Pursuit στους διαδρόμους της Φιλοσοφικής. Την πιο macho διασκέδαση του κόσμου δεν τις λες, κόλλημα τεράστιο και αγαπημένο το λες όμως. Και σίγουρα το «σπορ» είναι, σε μεγάλο βαθμό, αντρικό· από εκείνα που εκείνη δύσκολα θα καταλάβει, που θα στραβώσει το μουτράκι της όταν ακούσει την ατάκα: «Μωρό μου θα μαζευτούμε με τα παιδιά να παίξουμε RISK».
Βέβαια, πια, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία τεράστια ανάπτυξη στην αγορά των επιτραπέζιων. Μάλιστα, αν κάποιος ρίξει μια ματιά στο τμήμα «επιτραπέζια» μεγάλων πολυκαταστημάτων θα εντυπωσιαστεί από το πόσο πολλά από αυτά είναι πια ελληνικά. Με άλλα λόγια, κάποιοι συνάνθρωποι μας έχουν καταφέρει να κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους: το χόμπι, δηλαδή, επάγγελμα. Εμείς καταδυθήκαμε σε μια θάλασσα αναμνήσεων μιλώντας με δύο από αυτούς.
Πώς είναι να ζεις σχεδιάζοντας επιτραπέζια;
«Το επιτραπέζιο είναι μία διαφορετική εμπειρία σήμερα, τα στάνταρ είναι πολύ υψηλά» θα μας δηλώσει, σε επαγγελματικό τόνο, ο Κωνσταντίνος Κοκκίνης της Artipia Games. 3D-animator στο επάγγελμα, η ζωή του άλλαξε όταν αποφάσισε να σχεδιάσει ένα επιτραπέζιο και να «κατέβει» σε αντίστοιχο διαγωνισμό. Το «Drumroll» –όπου οι παίκτες μεταμορφώνονται σε ιδιοκτήτες τσίρκων των αρχών του 20ου αιώνα με σκοπό να καταρτίζουν το καλύτερο πρόγραμμα ψυχαγωγίας- κέρδισε το πρώτο βραβείο.
Μετά ακολούθησε η τεράστια έκθεση επιτραπέζιων του Έσσεν της Γερμανίας και (σχεδόν) πριν καλά καλά το καταλάβει, βρέθηκε από βραβευμένος σχεδιαστής να έχει τη δική του εταιρεία. Να προσπαθεί να πετύχει στο δύσκολο επιχειρηματικό τοπίο της Ελλάδας δουλεύοντας ώρες ατελείωτες, αφού η αλήθεια είναι πως οι καλύτερες ιδέες για επιτραπέζια έρχονται τις ώρες εκτός γραφείου. «Το ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι ξέρουν τη Μonopoly δείχνει πως η αγάπη για τα επιτραπέζια περνάει από γενιά σε γενιά. Απλά, ακόμη στην Ελλάδα δεν έχουμε την εξέλιξη που παρατηρείται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ 100 ανθρώπους να ζητήσεις να σου ονοματίσουν μερικά επιτραπέζια, οι περισσότεροι θα σου πουν για κάποιο πολύ παλιότερης δεκαετίες, στην καλύτερη περίπτωση από τα 80s. Όμως αυτό αρχίζει και αλλάζει» θα μας πει.
Τα επιτραπέζια της εταιρείας δεν έχουν μία συγκεκριμένη θεματολογία. Δεν είναι μόνο επιστημονικής φαντασίας –όπως το «Project: ΕLITE» όπου οι παίκτες μάχονται ενάντια σε εξωγήινους εισβολείς -αν και έχουν μία ροπή για το «διάστημα». Αντίθετα προσπαθούν να έχουν μία πολύ ευρεία γκάμα τόσο θεματικών όσο και «μηχανικών παιχνιδιού». Χαρακτηριστικό χιουμοριστικό παράδειγμα το «Lapdance» όπου οι παίκτες αναλαμβάνουν assistants managers σε στριπτιτζάδικο και μάχονται, με νύχια και δόντια, να εξυπηρετήσουν τους πελάτες όσο καλύτερα μπορούν.
«Βγάζουμε 2-3 παιχνίδια το χρόνο από το 2010 έως σήμερα. Παιχνίδια μας έχουν μεταφραστεί σε ιαπωνικά και κινέζικα, άλλωστε οι περισσότεροι πελάτες μας βρίσκονται πάνω από 2 χιλ. χλμ μακριά!» θα πει χαμογελώντας ο Κωνσταντίνος. Η επιτυχία για τους ίδιους μεταφράζεται στο μοτό τους: «Αν περνάνε καλά και αυτοί που χάνουν, τότε το παιχνίδι είναι hit».
Ο ίδιος πιστεύει ότι ο μεγάλος ανταγωνισμός που παρατηρείται στον χώρο αυξάνει την ποιότητα και μάλιστα οδηγεί τους Έλληνες «επιτραπεζάδες» να αναζητούν την καινοτομία. Και πραγματικά αν σκεφτούμε το πλήθος των επιχειρήσεων που κλείνουν, προκαλεί ευχάριστη εντύπωση το γεγονός πως εταιρείες επιτραπέζιων παιχνιδιών ανοίγουν η μία μετά την άλλη στην χώρα μας.
Η εκδίκηση των Geeks
«Ζούμε στην δεκαετία των nerds!» θα πει ο Αλέξανδρος Αργυρόπουλος, ετών 32, και ιδιοκτήτης της Mage Company. «Δεν το λέω με άσχημο τρόπο, άλλωστε όλοι οι ‘σπασίκλες’ το ίδιο είμαστε» θα συμπληρώσει. «Οι geeks ζούνε την εκδίκησή τους αυτά τα χρόνια. Τα πάντα άλλαξαν από τότε που βγήκε πρώτη φορά στις αίθουσες ‘Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών: gadget, μινιατούρες, επιτραπέζια, έχει φουντώσει η διάθεση για όλα αυτά».
Ο Αλέξανδρος πριν 17 και παραπάνω χρόνια ξεκίνησε να ασχολείται με τα επιλεγόμενα card games (θυμηθείτε τα Yu-Gi-Oh). Κάπου κοντά στο 2010, μετά από άπειρα χρόνια που υπήρξε χομπίστας των επιτραπέζιων, κατάφερε να εκδώσει αυτό που «έκτιζαν» κομμάτι κομμάτι με τους φίλους του. «Είχα μανία με τα επιτραπέζια από μικρός. Μάλιστα, τότε που ήταν και άλλα τα χρόνια, παραγγέλναμε ακόμα και από το εξωτερικό, είχαμε φέρει το Bloodbowl και είχαμε τρελαθεί!» θα πει.
Τονίζει όμως παράλληλα ότι παρότι υπήρξε φανατικός της φαντασίας (fantasy και science fiction) δεν επικεντρώθηκε ποτέ μονάχα σε έναν τρόπο παιχνιδιού ή μία θεματική. Κάτι που ακολουθεί πιστά και ως επαγγελματίας των επιτραπέζιων, από τότε δηλαδή που παράτησε τα τουριστικά επαγγέλματα με τα οποία καταπιανόταν. Ακολουθεί, λοιπόν, δύο γραμμές παραγωγής: από τη μία τα family friendly επιτραπέζια με τα οποία μπορεί να ψυχαγωγηθεί μία ολόκληρη οικογένεια δίχως τα μικρότερα μέλη της οικογένειας «να τα βρούνε σκούρα»· και από την άλλη επιτραπέζια για τους fans, με πιο «σκληροπυρηνική» θεματολογία και –κυρίως- μηχανική παιχνιδιού που χρειάζεται εμπειρία και «αρκετές ώρες πτήσεις» στο σύμπαν των board games.
«Το να πουλήσεις χίλια παιχνίδια παγκοσμίως δε λέει κάτι. Μια καλή βάση είναι τα 10 με 15 χιλιάδες κομμάτια» μου λέει, τονίζοντας παράλληλα πως ακόμα δεν έχουν βγάλει κανένα παιχνίδι τους στα ελληνικά αλλά μόνο στα αγγλικά. Έχουν μεταφραστεί όμως στα γερμανικά, στα πολωνικά, στα ρώσικα και σε πολλές άλλες γλώσσες. «Κοιτάμε κυρίως προς το εξωτερικό, όχι γιατί σνομπάρουμε την Ελλάδα αλλά επειδή η αγορά είναι στριμωγμένη αυτήν την περίοδο». Αυτό που, τελικά, ενδιαφέρει κυρίως τον Αλέξανδρο είναι να καταφέρνει να πραγματώνει το μοτό της εταιρείας, να φτιάχνει δηλαδή “Games 4 life”.
Όλα (;) των επιτραπέζιων δύσκολα
Πώς είναι όμως η ζωή ενός επαγγελματία των επιτραπέζιων; «Καρέκλα-υπολογιστής-πολλά νεύρα-24 ώρες το εικοσιτετράωρο!» θα μας πει. «Είναι απίστευτο το τι μπορεί να πατάει στραβά. Όπως τότε που ένας κινέζος μεταφορέας με τον οποίο συνεργαζόμασταν φαλίρισε· και εμείς καταλήξαμε να χάνουμε εμπόρευμα, το οποίο έπλεε χωρίς κάτοχο κάπου στη σινική θάλασσα», θα συνεχίσει, για να συμπληρώσει γελώντας: «Ένας πελάτης στη Σιγκαπούρη, λόγω λάθους του courier παρέλαβε μία σεβαστή ποσότητα από λάμπες LED αντί για τα επιτραπέζια που είχε παραγγείλει». Όσο δε για το σχεδιαστικό μέρος των παιχνιδιών, μπορεί εύκολα ένα session σχεδιασμού να καταλήξει σε άπειρο «κάψιμο», ιδιαίτερα εάν έχουν προηγηθεί και κάνα-δυο ποτηράκια.
Όμως εκείνος φαίνεται να το διασκεδάσει απίστευτα, να το ζει αληθινά. Να χαίρεται κάθε στιγμή: τον σχεδιασμό, την κατασκευή, το εμπορικό κομμάτι. Ακόμα και το άγχος. «Κάποτε σε μία πολύ μεγάλη έκθεση του εξωτερικού περιμέναμε να καταφτάσει το εμπόρευμά μας. Μας ενημέρωσαν ότι λόγω κάποιον θεμάτων του πλοίου θα έχει επτά ημέρες καθυστέρηση! Βρεθήκαμε χωρίς τίποτα και κινδυνεύαμε να γίνουμε ρεζίλι. Πήρα τηλέφωνο την Κινέζα συνεργάτρια μας και της είπα: ‘Σε αγαπάω, σε εκτιμάω, αλλά έχεις 24 ώρες για να έχω τα πράγματά μου στα χέρια μου. Πραγματικά δεν ξέρω τι έκανε, πως τα κατάφερε, αλλά δύο ώρες πριν ανοίξει η έκθεση εμείς βάζαμε το τελευταίο κουτί στη θέση του. Προλάβαμε στην κόψη του ξυραφιού» θα μας πει κλείνοντας.
Εμείς κρατήσαμε και κάτι άλλο που μας είπε, το ότι τα επιτραπέζια δημιουργούν φιλίες. Θυμηθήκαμε ένα γυμνασιακό μας καλοκαίρι στον «εξωτικό» Παρνασσό, τότε που επτά πιτσιρικάδες την αράζαμε σε σπίτι φίλου. Πολλά πράγματα να κάνεις το χωριό δεν είχε, είχαμε όμως μαζί μας το Hero Quest. Και έτσι υπό τους ήχους των Helloween, λιώναμε για ώρες παίζοντας τον Νάνο, τον Βάρβαρο, το Ξωτικό και τον Μάγο. Μέχρι τελικής πτώσης, γιατί τα επιτραπέζια είναι, τελικά, ακριβώς αυτό: παρέα, χαβαλές, κόντρες και ταξίδια σε άλλους κόσμους μαγικούς και ονειρεμένους.
