Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που ασχολείστε τόσο πολύ μαζί μου. Με τα μαλλιά μου, με το αν άφησα μούσι και γιατί το άφησα, αν υπονοώ ότι είμαι G.O.A.T. ή απλά έκανα μια στυλιστική αλλαγή. Που ασχολείστε με τις συντρόφους μου και τα παιδιά μου, με τα αυτοκίνητα που οδηγώ, τα χρήματα που παίρνω και τις διαφημίσεις στις οποίες πρωταγωνιστώ. Σας ευχαριστώ για όλη την αγάπη και την υποστήριξη. Κυρίως όμως σας ευχαριστώ για το μίσος, τη χλεύη και την απαξίωση – δεν το έχετε καταλάβει, αλλά αυτά είναι η κινητήριος δύναμή μου.
Όσο με αμφισβητείτε, εγώ δυναμώνω. Όσο με ειρωνεύεστε, εγώ πεισμώνω. Όσο με μισείτε, εγώ παίρνω ζωή και ποδοσφαιρικά χρόνια. Είμαι ο Κόμης Δράκουλας της μπάλας, μόνο που αντί να πίνω το αίμα σας, «πίνω» τις προσβολές σας και γίνομαι «αθάνατος». Νιώθω τον φόβο σας κάθε φορά που ασχολείστε μαζί μου – κοροϊδεύετε την εμφάνισή μου, ασχολείστε με το αν βγάζω τα φρύδια μου ή κάνω μπότοξ, διότι μέσα σας με φοβάστε. Με τρέμετε. Κι εγώ τον μυρίζω το φόβο σας, όπως μυρίζουν τα σκυλιά το φόβο των ανθρώπων. Και «δαγκώνω». Κατασπαράζω τις σάρκες σας. Στοιχειώνω τα όνειρά σας. Εγώ έκλαψα στον τελικό του Euro 2004 και εσείς πήρατε χαρά – έχετε μετρήσει από τότε πόσες φορές πήρα εγώ χαρά και κλάψατε εσείς;
Εγώ κατά βάθος, να ξέρετε, είμαι πολύ απλός άνθρωπος: ψάχνω κάθε φορά ένα νέο κίνητρο για να φτάνω ψηλότερα. Όταν με λένε «γέρο», εγώ τρέχω σαν 25χρονος. Όταν λένε ότι «πέρασε η μπογιά μου» και «οι καλές μέρες είναι πίσω», εγώ σπάω το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Όταν λένε «δεν παίζει στα μεγάλα ματς», εγώ τα καθορίζω και τα καθαρίζω. Όταν λένε «έπιασε το ταβάνι του», εγώ σπάω το ταβάνι και βγαίνω στη σοφίτα από πάνω. Κάθε φορά ψάχνω να βρω κάτι καινούργιο για να μου δίνει την έξτρα ώθηση. Άλλοτε είναι ο Μέσι. Άλλοτε οι κατακτήσεις συνεχόμενων Τσάμπιονς Λιγκ. Εδώ, στο Μουντιάλ της Ρωσίας, με «έβαλε στην πρίζα» ο Τσερίσεφ με τα τρία γκολ που πέτυχε – έφτασα ήδη τα τέσσερα. Υπήρχε η πρόκληση να γίνω ο πρώτος Ευρωπαίος σκόρερ – πάει κι αυτό. «Δεν ξέρει να εκτελεί φάουλ» - ο Ντε Χέα είδε το βράδυ στην τηλεόραση πώς μπήκε η μπάλα μέσα. Και πάω παραπέρα. Παραπάνω. Όσο ζω και αναπνέω, αυτό θα στοχεύω: να φτάνω σε βουνοκορφές που κανείς άλλος δεν έχει ανέβει.
Μια που ανέφερα τον Μέσι, πραγματικά τον ευχαριστώ που υπάρχει – τον σέβομαι και τον εκτιμώ όσο ελάχιστους. Αν δεν υπήρχε αυτός να με «τεντώνει» τόσα χρόνια, να ανεβάζει τόσο ψηλά τον πήχη, να με αναγκάζει να κάνω υπερπροσπάθεια για να τον ξεπεράσω, πιθανότατα δεν θα ήμουν αυτός που είμαι. Διότι ποιον άλλον να ανταγωνιστώ; Το Νεϊμάρ; Τον Αζάρ; Τον Αγουέρο; Ο πραγματικός μου αντίπαλος, είναι μόνο ο Μέσι. Και είμαστε σαν δυο γρήγορα αυτοκίνητα που κάνουν κόντρα στο δρόμο, μια παίρνει «κεφάλι» το ένα και μια το άλλο, περιμένει ο ένας μια στραβοτιμονιά του άλλου, έναν κακό υπολογισμό, μια πιο γρήγορη ή πιο αργή αλλαγή ταχύτητας. Και θα πάμε έτσι, προφυλακτήρα με προφυλακτήρα, μέχρι να «σπάσει η μηχανή», μέχρι να μας δώσει τα πιστόνια στο χέρι.
Συνεχίστε να με ειρωνεύεστε, γουστάρω πραγματικά. Συνεχίστε να με αμφισβητείτε, να γελάτε ειρωνικά κάθε φορά που δίπλα στο όνομά μου μπαίνει το ακρωνύμιο G.O.A.T. Θα κάνουμε ταμείο στο τέλος της καριέρας μου, θα βάλουμε κάτω τα νούμερα, τα γκολ, τους τίτλους, τα ατομικά βραβεία, τη διαδρομή μου με τους συλλόγους που έπαιξα και την Εθνική Πορτογαλίας και θα φανερωθεί η αλήθεια. Διότι το ποιον γουστάρει ή δεν γουστάρει κάποιος, είναι θέμα καθαρά υποκειμενικό, έχει να κάνει με το «κλικ» που έγινε μέσα του από ένα γκολ ή μια απόκρουση, με το συναίσθημα «οργασμού» που ένιωσε μετά από μια ντρίπλα, με τα δάκρυα χαράς ή λύπης που έχυσε μετά από ένα γκολ στο 90’. Για άλλον είναι ο Πελέ, για άλλον ο Μαραντόνα, ο Κρόιφ, ο Ζιντάν, ο (Βραζιλιάνος) Ρονάλντο ή ο Ροναλντίνιο, ο Μπουφόν ή ο Μέσι. Είπαμε, είναι υποκειμενικό. Αλλά τα στοιχεία, τα νούμερα, οι τροπαιοθήκες και οι διακρίσεις, δεν επιδέχονται αμφισβήτησης – είναι «αντικειμενικά κριτήρια». Εγώ έχω τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ και τέσσερα σε πέντε χρόνια με τη Ρεάλ. Έχω άλλο ένα με τη Γιουνάιτεντ, που το άφησα «κάβα» στο Μάντσεστερ, στην περίπτωση που ξαναγυρίσω μια μέρα εκεί. Έχω ένα Euro με την Πορτογαλία. Έχω αμέτρητα πρωταθλήματα, κύπελλα, σούπερ – καπ Ισπανίας και Ευρώπης, διηπειρωτικά. Έχω χρυσές μπάλες και βραβεία που θέλουν μια μεζονέτα για να χωρέσουν, 45 μάστορες κι 60 μαθητάδες για να φτιάξουν το έπιπλο που θα τα στεγάσει.
Καθίστε εσείς να ψάχνετε ποιος ή ποιοι είναι καλύτεροι από εμένα, πόσα χρήματα «αξίζω» να παίρνω, αν είμαι καλός ή κακός χαρακτήρας, αν κάνω αποτρίχωση ή λέιζερ, συνεχίστε να βάζετε στοιχήματα ότι ξέρετε την «πραγματική σεξουαλική μου ταυτότητα» και πόσες ώρες περνάω καθημερινά μπροστά στον καθρέφτη μου. Όσο ασχολείστε εσείς με αυτά, εγώ θα ασχολούμαι με το σώμα μου, θα φροντίσω να το διατηρώ στο υψηλότερο επίπεδο με την κορυφαία διατροφή και την πιο επίπονη γυμναστική. Όσο εσείς θαυμάζετε τα καινούργια τατουάζ του τάδε ή του δείνα, εγώ θα κοιτάζω πώς θα μείνω στην κορυφή για ακόμα μια χρονιά, θα παίζω με τα παιδάκια μου, θα ξορκίζω τη φτώχεια και τη δυστυχία που βίωσα μικρός έχοντας βγάλει χρήματα που θα επιτρέπουν σε εμένα, τα παιδιά μου και τις δέκα επόμενες γενιές «Κριστιανορονάλντηδων» να μη στερηθούν ποτέ και τίποτα.
Μη σταματήσετε ποτέ να με μισείτε. Το μίσος σας, με κάνει ολοένα και καλύτερο. Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.
Παντοτινά δικός σας,
Κριστιάνο Ρονάλντο.
