Για όλους εμάς τους 40+, ο Χάρρυ Κλυν δεν ήταν απλά ένας «διασκεδαστής» της εποχής μας, ένας τύπος «που είχε πλάκα» και «ένας αστείος ηθοποιός». Ο Χάρρυ Κλυν, ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης, ήταν η μεγαλύτερη πηγή γέλιου, ήταν η παρέα μας στο σπίτι, ήταν η αφορμή να μαζευτούμε οικογενειακώς στο σαλόνι δίπλα από το παλιό πικάπ, ήταν η κασέτα στο αυτοκίνητο που μας συντρόφευε στο μακρινό ταξίδι, ήταν το stand-up comedy πριν ανακαλυφθεί το stand-up comedy, ήταν οι ραδιοφωνικές εκπομπές «Αραμπάδες με Καρούλια» και «Βάσανα που’ χει η αγάπη» στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Ήταν ο τύπος που έκραζε και αποθέωνε τον «νεοέλληνα», ήταν το αιχμηρό πολιτικό σχόλιο, ήταν το απενοχοποιημένο μπινελίκι.
Δεν πρέπει να υπάρχει καλλιτέχνης, κωμικός, ηθοποιός, διασκεδαστής, μίμος, τραγουδιστής – πείτε όπως θέλετε, μέσα θα πέσετε – που τόσος πολύς κόσμος να έμαθε «νεράκι» όχι δυο-τρεις ατάκες του, όχι ένα κουπλέ κι ένα ρεφρέν από κάποιο τραγούδι του, όχι απλά ένα ολόκληρο σκετσάκι, αλλά ολόκληρους δίσκους. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Να τους ακούς ξανά και ξανά χωρίς να βαριέσαι, να «συγχρονίζεσαι» απόλυτα με τα λόγια, να συζητάνε άνθρωποι και να λένε απ’ έξω, λέξη προς λέξη, κάθε απόσπασμα. Από τις «Πατάτες». Από το «Latin - Fatin». «Δοξάστε με». «Μαλακά… πιο μαλακά». «Έθνος Ανάδελφον».
Αλλά και από ταινίες. «Αλαλούμ», «Made in Greece», «Εις μνήμην». Ο «Τραμπάκουλας», ο «Αρτέμης», ο «Μπέκας», οι τηλεοπτικές διαφημίσεις με τα «Φουντούνια»…Αναφέρω μόνο μερικά που θυμάμαι από μνήμης, όπως θυμάμαι ακόμα ολόκληρα αποσπάσματα εδώ και 35 χρόνια. Δεν θέλει Wikipedia και «σκονάκια» ο Χάρρυ Κλυν. Θέλει μόνο να κάνεις ένα φλας – μπακ και να θυμηθείς αυτά που σε έκαναν να γελάνε και να περνάς καλά όταν ήσουν πιτσιρίκι. Αυτά που έκαναν τον πατέρα σου και τη μητέρα σου να γελάνε μέχρι δακρύων, να δαγκώνονται λίγο κάθε φορά που ο «βρωμόστομος Χάρρυ» αμόλαγε μια βρισιά, αλλά να «περνάει» με κάποιον τρόπο ακόμα κι αυτό στο επόμενο αστείο.
Το «έχασε» κάποια στιγμή ο Χάρρυ το «touch» με το ακροατήριό του, με το τηλεοπτικό και κινηματογραφικό του κοινό. Έδειξε να μένει κολλημένος στα καλαμπούρια των 80’s, να δυσκολεύεται να «περπατήσει» με το ίδιο γρήγορο βήμα στα 90’s, κάπως αναμασούσε τα ίδια αστεία, τους ίδιους ρόλους και χαρακτήρες. Δοκίμασε 2-3 πράγματα, δεν του βγήκαν κι έκανε ένα βήμα πίσω. Σαν παρατηρητής πλέον κι όχι σαν πρωταγωνιστής, περιορίστηκε σε σχολιασμό στα social media, οι ατάκες του απέκτησαν έντονο πολιτικό «χρώμα». Είτε όμως συμφωνούσες μαζί του είτε διαφωνούσες, «κακία» δεν μπορούσες να του κρατήσεις – ήταν για πάντα ο «δικός μας» Χάρρυ Κλυν, ο άνθρωπος που μας μεγάλωσε «στα γόνατά του».
Και έτσι θα τον θυμόμαστε τώρα που μας την κοπάνησε… Καθηλωμένος τα τελευταία χρόνια σε καροτσάκι, με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα, διαλυμένος από τον χαμό του γιου του, Νίκου, πριν από δυο περίπου χρόνια. Πήγε εκεί πάνω ο Χάρρυ Κλυν, να μας κοιτάει και να γελάει με μας, να τσακώνεται για τον αγαπημένο του Απόλλωνα Καλαμαριάς, να μας «κράζει», να «τσακώνεται» με τον Αντρέα και τον Καραμανλή που «ξεπάτωσε» στη σάτιρα τόσα και τόσα χρόνια.
Αλλά τουλάχιστον μας άφησε ένα σωρό «δίσκους» και «κασέτες» για να τον θυμόμαστε πάντα και να γελάμε. Με τα αστεία του και με τα χάλια μας. Με τους πολιτικούς που μας αξίζουν και με τους Νεοέλληνες, που όταν κοιτάμε τη φάτσα μας στον καθρέφτη, καταλαβαίνουμε ότι τελικά είμαστε εμείς…
