Η ώρα ήταν 7 μ.μ. και μόλις είχα μπει σπίτι. Άλλη μια μέρα ζάλης υπό το βλέμμα του Βαϊμάκη στο γραφείο είχε λάβει τέλος και η επόμενη κίνηση ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Να ορμήσω γεμάτος χαρά και να χαθώ μέσα στο κρεβάτι μου. Μόνο που η φόρα κόπηκε απότομα όταν ένιωσα το βουητό στην κωλότσεπη από το κινητό μου.
Ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Βυζάντιος ήταν στη γραμμή. Παρόλο που μια φωνή μέσα μου ούρλιαζε «Πάτα mute και τον παίρνεις αργότερα». ήμουν τόσο βέβαιος ότι θα το ξεχνούσα – όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα – οπότε έβαλα στο πλάι το πέπλο της νύστας και απάντησα. Αθλητικός τύπος ο Μητσάρας, οπότε ήταν σιγουράκι ότι θα μου πρότεινε να πάμε για κάνα μπασκετάκι.
«Χρηστάρα, ξέρεις από τένις;», μου είπε και έφαγα το πρώτο σοκ. Δεν είμαι άσχετος, έπαιζα μικρός άλλωστε, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν πιάσω ρακέτα σήμερα στο πρώτο ρεβέρ η μπάλα θα φτάσει Φάρσαλα. Παρόλα αυτά, απάντησα με ένα κοφτό και γεμάτο σιγουριά «ναι, εννοείται». Αποδείχτηκε πως ήταν η καλύτερη απάντηση που μπορούσα να δώσω.
«Ξέρεις τον Gael Monfils;»
Αρχικά φαντάστηκα ότι με τρόλαρε, εκείνος όμως μιλούσε σοβαρά. Εννοούσε τον διάσημο Γάλλο τενίστα, το άλλοτε νο.6 της παγκόσμιας κατάταξης ο οποίος αυτές τις μέρες προετοιμάζεται στη χώρα μας για το επόμενο τουρνουά του. Έψαχνε, λέει, συμπαίκτες για να παίξει ένα μονό.
Από μέσα μου βέβαια γελούσα. Θα ξέρει να σουτάρει ή θα κοπανάει την σπυριάρα με τη ρακέτα; Με βάση τα λεγόμενα του Μήτσου, όχι μόνο το κατέχει το τόπι, αλλά μπορεί ακόμη και να καρφώσει. Challenge τρελό. Για να δούμε κύριε Monfils αν εκτός των κορτ, αξίζεις και στα παρκέ. Ραντεβού το απόγευμα.
Team Monfils vs. Team Kavouras σημειώσατε…
Κατά τις 5 μ.μ., όλοι πλην του Gaël ήμασταν στο γήπεδο. Κλασικά, στο ζέσταμα το παίζαμε άνετοι λες και ήμασταν οι Harlem Globetrotters, σουτάροντας τρίποντα από το κέντρο, επιχειρώντας lay up χωρίς να κοιτάμε και σουτ βγαλμένα από τη φαντασία του Ντόντσιτς. Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο είχα το μυαλό μου στα πέριξ για να τον δω να σκάει μύτη.
Και η στιγμή δεν άργησε.
Μία ψηλή φιγούρα άρχισε να πλησιάζει προς το μέρος μας. Απόλυτη σιγή. Λες και είχε μπει ο πάπας στο γηπεδάκι. Αποδείχτηκε ωστόσο πως την αμηχανία δεν την είχαμε μόνο εμείς, αλλά και εκείνος. Μόλις όμως ο Δημήτρης τον καλωσόρισε και έσκασαν τα πρώτα χαμόγελα, ο τύπος μεταμορφώθηκε σε ένα χαρούμενο παιδί που διψούσε να κάνει νέους φίλους. Ήρθε να μας χαιρετήσει και να μας γνωρίσει έναν-έναν. Α και κάτι ακόμα. Ήρθε για να μας... καβλαντίσει.
«Είστε τυχεροί που έρχομαι μετά από προπόνηση» ήταν η πρώτη του ατάκα κι αμέσως κατάλαβα πως είχαμε άλλο έναν χαβαλέ ανάμεσά μας. Και αυτό προμήνυε ότι το ματσάκι θα είχε ιδιαίτερο γέλιο με μπόλικο trash talking. Χωριστήκαμε 3 εναντίον 3 και έτσι όπως βγήκαν τα match ups, ο Gaël Monfils θα είχε την τιμή από εδώ και πέρα να λέει στα εγγόνια του: «Κάποτε μάρκαρα τον Χρήστο Κάβουρα».
«Ετοιμάσου να σε ξεφτιλίσω» μου είπε στο πρώτο isolation και μου άρχισε κάτι ντρίμπλες κάτω από τα πόδια λες και παίζαμε στα ανοιχτά του Bronx. Από ball handling δεν τα πήγαινε άσχημα να πω την αμαρτία μου, και πάλι καλά που παίζαμε σε ανοιχτό και του γλίστραγε καμιά φορά η μπάλα, αλλιώς μπορεί όντως να γινόμουν ανέκδοτο.
Αυτό που δεν είχα καταλάβει όμως τόση ώρα, ήταν ότι όσο με κοίταζε με τα τεράστια γουρλωμένα μάτια του ταυτόχρονα με τις ντρίμπλες προσπαθούσε να με «κοιμίσει», περιμένοντας να με πετύχει σε στιγμή χαλάρωσης. Και μόλις το πήρε πρέφα, με πέρασε. Τον πρόλαβα αλλά εκείνος σούταρε ξαφνικά, με ένα επιτόπιο άλμα τόσο ψηλό που δεν υπήρχε περίπτωση να τον κόψω.
Για να μην μακρυγορώ, μου 'βαλε καλαθάρα μέσα στη μάπα. Ακολούθησε ένα βαθύ, μακρόσυρτο «ωωω» και πολλά χειροκροτήματα από ανθρώπους που τον έβλεπαν γύρω μας. Μια κάποια ντροπή την ένιωσα.
Με κοίταξε και χαμογέλασε πονηρά. Έπρεπε να «απαντήσω». Αλλά μέχρι να πάρω μπρος, το παιχνίδι είχε ξεφύγει. Και όλα έδειχναν ότι η Team Monfils θα έκανε το 1-0 . Τελικά το ματσάκι είχε τρομερή εξέλιξη. Κάναμε ανατροπή και παρότι «ξύπνησα» λίγο αργά, πήρα το αίμα μου πίσω. Έβαλα μάλιστα το νικητήριο καλάθι (22-20 κερδίσαμε) με σουτ μέσα στο πρόσωπό του, αλλά «ωωω» -προφανώς - δεν άκουσα από τους ευκαιριακούς θεατές.
Ακολούθησε διαλειμματάκι
Αράξαμε όλοι μαζί και είχα επιτέλους το χρόνο να συζητήσουμε μέχρι να τον... ξανακερδίσω. Είχα την περιέργεια να τον ρωτήσω διάφορα πράγματα για τη ζωή του, την προπόνησή του, το πώς είναι η καθημερινότητα ενός επαγγελματία τενίστα και μάλιστα επιπέδου Grand Slam, το πού μένει στη Γαλλία.
Είχα φανταστεί κάνα Πριγκιπάτο ή έστω ένα Παρίσι. Παρόλα αυτά εκείνος δήλωσε ερωτευμένος με τη... Γενεύη. «Δεν φαντάζομαι να τη γουστάρεις λόγω καιρού;» τον ρώτησα - μια και η Ελβετία δεν φημίζεται για το θερμό κλίμα της.
Εκείνος στο ίδιο μήκος κύματος και με ένα χαμόγελο ίσα με το μπόι του (1.93 μέτρα) μου απάντησε: «Γιατί νομίζεις πως ήρθα εδώ;».
Δεν γινόταν να μην ρωτήσω επίσης, την ομάδα που υποστηρίζει, περιμένοντας να ακούσω κάτι τύπου Γκρασχόπερς, Βασιλεία, Παρί ή Μονακό... «Οκλαχόμα Θάντερ», μου απαντάει και τα μάτια μου γίνονται για πρώτη φορά πιο γουρλωμένα και από τα δικά του.
«Είμαι φαν του Καρμέλο (Άντονι)» μου εξήγησε και άμεσα μας έκανε σινιάλο να σηκωθούμε για το δεύτερο παιχνίδι. Έμοιαζε αγριεμένος αυτή τη φορά, σαν να ήθελε να πάρει το αίμα του πίσω. Το βλέμμα του γυάλιζε. Τον έβλεπες πως γούσταρε να παίζει μπάσκετ, όπως και να παίζει μαζί μας. Όπως έβλεπες επίσης πως διψούσε για την νίκη - άμα είσαι φαν του Καρμέλο έτσι είναι.
Το δεύτερο ματσάκι δυστυχώς για την ομάδα μου τελείωσε πιο γρήγορα από όσο περιμέναμε. Χάσαμε 21-13 με τον Gaël να βάζει καμιά 10αριά ποντάκια (ευτυχώς όχι όλα σε μένα).
Με το που μας βάλανε το νικητήριο καλάθι, ο Gaël κλάταρε. Άμεσα πήγε στη σκιά για να αράξει. Πρέπει να προπονιόταν άπειρη ώρα πριν. Στη θέση του θα έλεγα ένα «γεια» και θα πήγαινα στο δωμάτιό μου. Να κάνω το μπανάκι μου και να αράξω. Εκείνος όμως όχι. Ήθελε να κάτσει μαζί μας. Καμία ντίβα, ένας από εμάς.
Με το χαμόγελο να τον συνοδεύει σε ό,τι και να λέει. Καμία σχέση με τον ψηλέα που βλέπεις στα κορτ, με το τρομακτικά δυνατό σερβίς που σε κάνει να τον τρέμεις. Πολύ προσιτός, να μας μιλάει συνεχώς, σαν να ήταν κολλητός μας. Μακάρι να ήταν όλοι οι επαγγελματίες παίκτες έτσι. Αραχτοί και γαμάτοι, που να μην θέλουν να τους δείχνεις ότι τους θαυμάζεις.
«Έχε υπ’ όψιν ότι κέρδισες επειδή φοβόμουν μην χτυπήσεις» του είπα για να κλείσω το χορό του... ήπιου trash talking. Εκείνος με κοίταξε κατάματα, πήρε το ύφος του χαβαλέ που έχει «οπλίσει» ήδη την ατάκα και αφού βγάλαμε μια selfie...
...μου ψιθύρισε «Next time you will suffer».
Αποχώρησε με τον ίδιο τρόπο που ήρθε, με τον ίδιο τρόπο που ξόδεψε το χρόνο του μαζί μας: γελώντας.
«Next time», λοιπόν, Gaël Monfils. Next time...
