Σκέψου ότι αυτή της στιγμή που μιλάμε υπάρχει ένας Έλληνας αθλητής που είναι εν ενεργεία χρυσός Ολυμπιονίκης, εν ενεργεία και back to back Πρωταθλητής Κόσμου, εν ενεργεία και τρεις συνεχόμενες φορές πρωταθλητής Ευρώπης. Σε δύο εβδομάδες, θα τον ξαναθυμηθούμε όταν θα υπερασπιστεί τον παγκόσμιο τίτλο στο Μόντρεαλ και κανονικά το όνομα του θα έπρεπε να είναι το ίδιο γνωστό όπως αυτό του Αντετοκούνμπο.
Τόση ώρα μιλάμε για τον Λευτέρη Πετρούνια ο οποίος το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε κατέκτησε ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο στο Παρίσι. Η διοργάνωση δεν έχει τη βαρύτητα ενός Παγκόσμιου ή Ολυμπιακού τουρνουά, αλλά εδώ μιλάμε για εξωπραγματική συνέπεια.
Οι μόνες φορές που δεν έχει βρεθεί σε βάθρο σε σημαντική διοργάνωση είναι το 2009, το 2013 και το 2014.
Θες να κάνουμε μια σούμα; Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι 27, θα αγωνίζεται μέχρι τα 33-35 και μέχρι στιγμής έχει: 1 χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, 2 χρυσά σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, 4 μετάλλια (3 χρυσά, 1 χάλκινο) σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και 1 χρυσό στους Ευρωπαϊκούς αγώνες του Μπακου. Στο σύνολο 8. Όχι και άσχημα, ε;
Η σχέση μας με τον Πετρούνια είναι του διλέπτου, ένα λεπτό που διαρκεί το πρόγραμμά του και άλλο τόσο που διαρκεί η απονομή του μεταλλίου. Γιατί, ξέρεις, ανεβαίνει στους κρίκους σαν πρωταθλητής και κατεβαίνει ως πρωταθλητής, είτε στα μεγάφωνα ακούγεται Ζορμπάς, όπως το 2015 στο Μονπελιέ, ή Joy Division, όπως την ίδια χρονιά στο Παγκόσμιο της Γλασκώβης. Για τον ίδιο, ωστόσο, τα πάντα έχουν ήδη συμβεί πολύ πριν:
«Πριν ανέβω στους κρίκους, όταν ακόμη είμαι στο πόντιουμ, σκέφτομαι πως όλα έχουν τελειώσει και έχουν εκτελεστεί τέλεια», είχε δηλώσει σε μια παλιότερή του συνέντευξη στη Lifo.
Όσο κρατάει τους κρίκους στα χέρια του, σπαραλιάζει τη βαρύτητα και όποιο άλλο εμπόδιο θέτει η φύση στον άνθρωπος όταν αυτός επιχειρεί να αιωρηθεί με μόνη βοήθεια το κορμί του και δύο κρίκους. Η γοητεία των ατομικών αγωνισμάτων, ειδικά όπως αυτά του Στίβου ή της Γυμναστικής, βρίσκεται στο γεγονός ότι ο πυρήνας τους, η σύλληψη τους συνιστούν μια πρόκληση, ένα σκάνδαλο: το ανθρώπινο σώμα τίθεται απέναντι στα απόλυτα φυσικά μέτρα και οφείλει να τα ξεπεράσει. Να τα κάνει να φανούν λίγα και μικρά για να τα εμποδίσουν. Άνθρωπος εναντίον φύσης, ένας με έναν.
Ο Πετρούνιας έχει στη διάθεσή του ένα λεπτό για να νικήσει τη φύση, να πείσει τους κριτές και να αιχμαλωτίσεις την προσοχή σου. Και κάθε φορά τα καταφέρνει. Τον παρακολουθείς και στη διάρκεια αυτού του λεπτού η απορία διαδέχεται και οι δυο τους, μετά από λίγο, συναντούν τη βεβαιότητα: ότι το πρόγραμμα θα βγει, ότι θα καταφέρει να δαμάσει φυσικούς νόμους και να κυριαρχήσει στο σώμα τόσο απόλυτα, ώστε αυτό να πειθαρχεί απόλυτα στη θέληση του. Στο πρόγραμμα του Ρίο, μάλιστα, σε δύο τρεις κινήσεις έμεινε στην τελική θέση για παραπάνω δευτερόλεπτα από το χρόνο που είχε δηλώσει στους κριτές –τόσο πολύ ήταν «το αφεντικό».
Αυτή η ρουτίνα βρίσκει ίσως την πιο χαρακτηριστική σωματοποιημένη της έκφραση στις αντιδράσεις του προπονητή του, Δημήτρη Ράφτη. Μόλις προσγειωθεί ο αθλητής του στο έδαφος, εκείνος σφίγγει τις γροθιές του και πανηγυρίζει χαμογελαστός. Είναι ίσως ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο: είναι ο μόνος που λόγω της θέσης τους βλέπει την πτήση του Πετρούνια να συμβαίνει ακριβώς πάνω από το κεφάλι του. Σηκώνει τον βλέμμα και αντικρύζει τον αθλητή του να αιωρείται σαν είναι να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
Η αψεγάδιαστη αιώρηση του Πετρούνια δεν θα κρατήσει για πάντα –όπως τίποτα στον αθλητισμό δεν κρατάει για πάντα. Θα ήταν κάπως ανώφελο να «υποδείξω» ότι θα πρέπει να παρακολουθούμε συστηματικά και να μην το θυμόμαστε μετά από κάθε επιτυχία του. Είναι άδικο, αλλά και ο ίδιος ο Πετρούνιας γνωρίζει ότι θα τον ψάχνουμε μόνο όταν κατακτά κάποιο μετάλλιο.
Ωστόσο, αν είμαστε υποχρεωμένοι να θυμόμαστε κάτι είναι το εξής: ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχει ένας Έλληνας αθλητής που τα βάζει με τα μέτρα της φύσης και βγαίνει νικητής. Αναμετράται με το σκάνδαλο, δεν φοβάται, αιωρείται ανάμεσα σε δύο κρίκους και προσγειώνεται στο έδαφος πάντα γελαστός.
