Θα μπορούσαμε να πούμε κάποτε πως μαζί με το καλοκαίρι έρχονται και τα κουνούπια. Κάποτε. Όταν δεν τα βλέπαμε να κόβουν βόλτες από Οκτώβρη μήνα μέσα στα δωμάτια και να αναρωτιόμαστε τι στα κομμάτια έχει πάει τόσο στραβά με το περιβάλλον. Ασχέτως όμως αυτό, κουνούπι δεν σημαίνει μόνο τσιμπήματα. Στην πόλη του θορύβου, της κόρνας, της φωνής από τα διπλανά σπίτια και τους σουρωμένους στις τέσσερις τα ξημερώματα, το μεγαλύτερο πρόβλημα που φέρνουν μαζί τους τα κουνούπια, είναι η έλλειψη ύπνου.
Δεν ξέρω γιατί μας μισούν τόσο πολύ και ειδικά όταν είμαστε η κύρια πηγή αίματος για αυτά τα παράσιτα. Τα κουνούπια, παραδοσιακά, έχουν ξεκάνει την ανθρωπότητα άπειρες φορές μέσα στην ιστορία. Έχουν αποδεκατίσει στρατούς και πόλεις, έχουν προσφέρει απλόχερα την ελονοσία τους και έχουν ρίξει θεαματικά -στο παρελθόν- το προσδόκιμο ζωής, σε σημείο που οι Άραβες στις Σταυροφορίες τα θεωρούσαν ως κομμάτι αρχαίας κατάρας. Και δεν έχουν άδικο.
Όμως στις δικές μας ημέρες, εκεί που η ελονοσία έχει το φάρμακό της και τα έλη δεν υπάρχουν δίπλα στις πόλεις, τα κουνούπια που βολτάρουν μέσα στα τσιμεντένια διαμερίσματα κουβαλούν και μέγιστη ειρωνεία. Δεν πίνουν απλά και αθόρυβα το αίμα μας. Τα ενδιαφέρει να μας ενοχλήσουν, να μας ξυπνήσουν, να μας ξεσηκώσουν. Γιατί είμαστε σίγουροι ότι όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο, ακόμη και όσοι έχουν σίτες, θα θυμούνται τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους που ένα κουνούπι ήρθε δίπλα στο αυτί τους στις δύο τη νύχτα. Και μετά ξύσιμο, φαγούρα και πάλι ύπνος. Και σκέφτεσαι ότι «εντάξει, ήπιε, κέρασα, τώρα θα ηρεμήσει». Δεν συμβαίνει όμως ποτέ έτσι, σωστά;
Διάβασε επίσης: Τι συμβαίνει και φοβόμαστε τις κατσαρίδες
Μπλέκουμε σε ένα φαύλο κύκλο που μας ξυπνάει επειδή έρχεται δίπλα στο αυτί ή προσπαθεί να μπει κάτω στο ρουθούνι. Οι πιο ψύχραιμοι ανοίγουν τον ανεμιστήρα στις μεγάλες ζέστες ή στα air condition. Ξέρουμε καλά ότι ο αέρας και η ψύχρα είναι οι μεγάλοι τους εχθροί και τα καταριόμαστε στον ύπνο μας, ευχόμενοι να γίνουν παγάκια. Οι πιο θερμόαιμοι όμως το παίρνουν προσωπικά – και αν με ρωτάτε καλά κάνουν. Σηκώνονται, βρίζουν, ανοίγουν τα φώτα. Δεν κοιμούνται αν δεν το εντοπίσουν πάνω στον τοίχο για να το κάνουν χαλκομανία και ας σπάσουν πέντε δάχτυλα. Είχα γνωρίσει κάποτε έναν τύπο που τα άφηνε σκόπιμα χιλιοπατημένα πάνω στον τοίχο του για…παραδειγματισμό όπως έλεγε. «Αυτό εκεί είναι το αίμα μου και δεν ζήτησα συγκάτοικο». Ίσως κάπως υπερβολικός, αλλά ας σκεφτούμε ότι δεν είχε σίτες.
Τις περισσότερες φορές δεν είναι ποτέ μόνο ένα. Υπάρχουν πάντα δύο-τρία που κινούνται ύπουλα και περιμένουν τη σειρά τους σε αυτό το φαγοπότι με κύριο μενού όλους εμάς, τους ανυποψίαστους στα κρεβάτια και τους καναπέδες όταν έχει ξεκινήσει γλυκά-γλυκά να μας παίρνει ο πρώτος ύπνος.
Μια ιστορία που ποτέ δεν σταματά τις ζεστές μέρες με τους θορύβους της πόλης, κάπου ανάμεσα σε βρισιές και φαγούρα.
