Τη στιγμή που οι Σκωτσέζοι προσπαθούν να διασώσουν την εθνική τους ταυτότητα πολεμώντας για την ελευθερία τους, το «αντάρτικο» του William Wallace υπήρξε έμπνευση για εκείνους. Όμως ακόμη και μετά τον θάνατο του, με την άνοδο του Robert Bruce που οι Σκωτσέζοι αναγνώρισαν ως ηγεμόνα τους, ένας ακόμη πολεμιστής έφερε το μαχητικό πνεύμα του Wallace στο πλευρό του βασιλιά και σύνδεσε το όνομα του με την ιστορία της Σκωτίας του 14ου αιώνα και την αχαλίνωτης βία των Πολέμων της Ανεξαρτησίας. Το όνομα του; James Douglas ή όπως ήταν γνωστός, The Black Douglas.
Γεννημένος το 1286 σε μια οικογένεια πιστή στο Στέμμα της Σκωτίας, ο παππούς του James σκοτώθηκε μαζί με τον William Wallace και ο πατέρας του δολοφονήθηκε μέσα μια αγγλική φυλακή επειδή αρνήθηκε να τον αποκηρύξει. Αφού επέστρεψε στη Σκωτία, σε ηλικία 18 ετών από το Παρίσι όπου είχε καταφύγει, ο Douglas είδε την δήμευση της οικογενειακής του περιουσίας και της γης του από τον Εδουάρδο Α' της Αγγλίας.
Όταν ο Robert Bruce κηρύχθηκε παράνομος από το αγγλικό Στέμμα, ο Douglas τον συνάντησε στο Moffat το 1306. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο νεαρός πολεμιστής υποσχέθηκε να πολεμήσει στο πλευρό του βασιλιά μέχρι θανάτου, με στόχο την καθολική απελευθέρωση της Σκωτίας. Ο Bruce όχι μόνο δέχτηκε, αλλά υποσχέθηκε να βοηθήσει τον James Douglas να κερδίσει πίσω το πατρογονικό του κάστρο από τα χέρια των Άγγλων. Έτσι, τον επόμενο χρόνο την Κυριακή των Βαΐων, ο Douglas επιτέθηκε στην αγγλική φρουρά στην έδρα της οικογένειάς του, το Κάστρο Douglas, στο Dumfries.
Οι περισσότεροι από τους Άγγλους στρατιώτες είχαν εγκαταλείψει το κάστρο για να παρακολουθήσουν τη λειτουργία όταν οι Σκωτσέζοι επιτέθηκαν, μπαίνοντας στην εκκλησία και άρχισαν να φωνάζουν πολεμικά «Douglas!» «Douglas!». Η σφαγή θα γινόταν αργότερα γνωστή ως «The Douglas Larder» δεδομένου ότι οι Άγγλοι στρατιώτες που επέζησαν από την επίθεση μεταφέρθηκαν στο κελάρι του κάστρου όπου τους αποκεφάλισε ο ίδιος ο James Douglas έναν προς έναν. Τα κεφάλια τους τοποθετήθηκαν σε μια στοίβα από σπασμένα βαρέλια κρασιού στα οποία συνέχεια τους έβαλαν φωτιά.
Η ικανότητα του Ντάγκλας να πολεμάει και να κατευθύνει στρατιώτες του χάρισε μια φοβερή φήμη στα αγγλικά στρατεύματα που τον είχαν όμοιο με δαίμονα. Τον Φεβρουάριο του 1314, ο Black Douglas κινήθηκε για να καταλάβει το Κάστρο του Roxburgh. Έβαλε τους άντρες του να ντυθούν με δέρματα από αγελάδες και να περπατήσουν στα τέσσερα μέσα στο σκοτάδι μέχρι να πλησιάσουν το κάστρο. Οι φρουροί δεν κατάλαβαν το τέχνασμα και οι Σκωτσέζοι χρησιμοποίησαν γάντζους και σκάλες από σχοινί για να σκαρφαλώσουν στους τοίχους. Μετά τη μάχη του Bannockburn όπου πολέμησε στο πλευρό του Robert Bruce, o Douglas απέκτησε δικό του οικόσημο και ξεκίνησε να λεηλατεί πέρα από τα αγγλικά σύνορα. Έκαψε καλλιέργειες και αγγλικά χωριά, τρομοκράτησε τον τοπικό πληθυσμό της Αγγλίας, σε σημείο όπου πολλά από τα βόρεια χωριά ερήμωσαν.
Ο θάνατος του Robert the Bruce τον Ιούνιο του 1329 οδήγησε σε προσκύνημα του Douglas, ο οποίος ηγήθηκε μιας ομάδας που ανέλαβαν να μεταφέρουν την καρδιά του ηγέτη τους στην Εκκλησία του Πανάγιου Τάφου στην Ιερουσαλήμ. Ο Douglas κουβαλούσε την ταριχευμένη καρδιά του Μπρους σε ένα δερμάτινο σακίδιο γύρω από το λαιμό του , με την υπόσχεση ότι αφού θα έφταναν στους Αγίους Τόπους, θα επέστρεφαν την καρδιά στο Αβαείο του Melrose, στον τελευταίο τόπο ανάπαυσής του βασιλιά.
Οι στρατιώτες, οι οποίοι ενώθηκαν με ακόμη περισσότερους στη Φλάνδρα, αποφάσισαν να κάνουν μια στάση στην Ισπανία αφού άκουσαν για την σταυροφορία του Αλφόνσο ΙΔ’ της Καστίλης εναντίον των Μουσουλμάνων της Γρανάδας. Ο Douglas και οι άντρες του εντάχθηκαν στο στρατό του Αλφόνσο αφού έφτασαν στη Σεβίλλη και σύντομα ήρθαν σε σύγκρουση με τους Μαυριτανούς κοντά στο Teba, ένα κάστρο στα σύνορα της Ανδαλουσίας. Αν και κέρδισε την μάχη, κάποια στιγμή έμεινε μόνος και δέχτηκε πέντε χτυπήματα που τον έριξαν νεκρό στο έδαφος.
Οι άντρες ταρίχευσαν την καρδιά του και την τοποθέτησαν μαζί με του Robert the Bruce. Τα λείψανά του είναι μέχρι σήμερα στο St Bride Kirk, την γενέτειρα του James Douglas.
