Πολλά έχουν γραφτεί, ειπωθεί, κινηματογραφηθεί για τον Hunter S. Thompson. Μαζί με αυτά και την αλλόκοτη γνώμη που είχε ο ίδιος για τον κόσμο. Αν ήταν στοργικός, αν σεβόταν καταστάσεις και ανθρώπους, αν ήταν μόνιμα θυμωμένος ή υπερβολικός ή και ακόμη, σε κάποιο βαθμό, χλευαστικός με όλα όσα έβλεπε να ξετυλίγονται τριγύρω του.
Ακόμα και αν όλα τα παραπάνω συνέβησαν μαζί ή χώρια, ο λογοτεχνικός και δημοσιογραφικός του μύθος, ολοένα και μεγαλώνει με τα χρόνια σε σημείο που θα φτάσει μια στιγμή, που δεν θα ξέρουμε αν ο Hunter S. Thompson ήταν πράγματι άνθρωπος ή κάποιος antihero gonzo σούπερ ήρωας. Διαβάζοντας τα άρθρα και τα βιβλία που έγραψε και που προκάλεσαν όλο αυτό το σάλο αρχικά, λαμβάνει κανείς μια εικόνα ενός άνδρα που είναι ενταφιασμένος μέσα στο δικό του μύθο. Όμως για όσους διάβασαν, ρούφηξαν, ξεκοκάλισαν τις λέξεις του, ήταν τα γράμματά του που συνήθιζαν να κάνουν την διαφορά.
Getty Images
Δεν μιλάμε φυσικά μόνο για ρομαντικές επιστολές σε γυναίκες ή εκείνα τα περίφημα στον παιδικό του φίλο που τα βγάλανε σε δημοπρασία. Μιλάμε για επιστολές κάθε λογής. Κάποια στιγμή έγραψε ένα γράμμα παραπονούμενος στον ιδιοκτήτη του τοπικού τηλεοπτικού σταθμού ότι ήταν ένοχος ότι συνέβαλε στην καταστροφή της Αμερικής. Έγραψε μια σατιρική επιστολή στον εκδότη των Aspen Times σχετικά με την έγκριση της αγοράς εξοπλισμού για πορείες για τη μικρή, αγροτική κοινότητα της κομητείας Pitkin. Έγραφε επιστολές σε φίλους και συναδέλφους του, όπως οι Tom Wolfe, William Kennedy, Oscar Acosta. Έγραψε γράμματα στη μητέρα του, την Virginia Thompson, στα αδέρφια του και αργότερα στον γιο του, Juan. Έγραφε σε πολιτικούς και ακτιβιστές που θαύμαζε ή με τους οποίους ήθελε να συνεργαστεί, στους εργοδότες του, στο Rolling Stone και στον Jim Silberman, στον ατζέντη του. Η συλλογή επιστολών, συλλογισμών, περιγραμμάτων βιβλίων, τιμολογίων και διατριβών είναι εναλλάξ καυστική, ξεκαρδιστική, σοβαρή, μελαγχολική, μοναχική, θυμωμένη, χαρούμενη και οδυνηρή σαν την ίδια την κόλαση.
Μερικές φορές, ακούγοντας άλλους να μιλούν γι' αυτόν, νιώθεις περισσότερο σαν να παρακολουθείς τις ασαφείς προσπάθειες φίλων και εχθρών να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία του ίδιου του θέματος - με τον ίδιο τρόπο που ο Thompson έγραφε ξανά τα λόγια των αγαπημένων του συγγραφέων, προσπαθώντας να αντιληφθεί το είναι τους. Όσο καλογραμμένες και ειλικρινείς κι αν είναι αυτές οι βιογραφικές συνθέσεις, αρχίζουν να αποσυντίθενται όλες μαζί μετά από λίγο και να περιέχουν μια βαρετή ομοιότητα. Ο Τhompson όμως ήταν μια αλλόκοτη μορφή ελπίδας. Η φωνή του παρέμεινε η φωνή της γενιάς του, της αισιοδοξίας και της ανάγκης να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, αλλά και να κρατήσουμε τον ίδια μας τον εαυτό σε πρότυπα.
Ίσως λόγω της δικής μας ιστορικής αμνησίας ή της εμμονής μας να τον συγκρίνουμε με ροκ σταρ, συχνά φαίνεται να μας διαφεύγει ότι, πρωτίστως, ο Hunter S. Thompson ήταν δημοσιογράφος. Ως τέτοιος, είχε προφανώς επικεντρωθεί στο παρόν. Ενεργούσε ως φιλόσοφος και σχολιαστής για να βοηθήσει τους αναγνώστες του να κατανοήσουν τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα μέσα από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Διαβάζοντας τα γράμματά του, αποκτάς πραγματικά μια αίσθηση της σκοπιμότητας των στιλιστικών του επιλογών. Η «δημοσιογραφία gonzo» όπως είναι γνωστή σήμερα, ήταν δικό του δημιούργημα, όχι σε μία κακή προσπάθεια να συγχωνεύσει τη μυθοπλασία με τα γεγονότα αόριστα και χωρίς λόγο, αλλά για να χρησιμοποιήσει την υποκειμενική εμπειρία ως μέσο εξακρίβωσης βαθύτερων αληθειών για τα γεγονότα και τα πρόσωπα για τα οποία έγραφε. Θα μπορούσες να πει πως ήταν κάτι σαν δημοσιογραφικό πείραμα με τη λογοτεχνία ως μέσο εφεύρεσης. Και ευτυχώς, βρέθηκαν άνθρωποι και έντυπα που αποφάσισαν να τον στηρίξουν σε αυτό.
Στον μυστήριο γύρω από το ποιος ήταν και τι κατανάλωνε, ο κόσμος φαίνεται να χάνει το νήμα της δημοσιογραφικής ακεραιότητας που υφαίνεται μέσα από όλα όσα έγραψε. Τα τρελαμένα άρθρα, τα υπερβολικά, άλλα που ξεχείλιζαν ναρκωτικά και ποτό, αλλά και όλα όσα ήταν βουτηγμένα σε μισανθρωπιά – κάποιες φορές τουλάχιστον. Παραδόξως, όλα με τον τρόπο τους, υπηρέτησαν την αλήθεια. Γιατί; Γιατί η αλήθεια δεν ήταν μια καθολική. Σίγουρα δεν ήταν μια mainstream αλήθεια ή μια κομματική αλήθεια ή ακόμα και μια ιδεολογική αλήθεια. Ήταν όμως η δική του. Και αυτή πολλές φορές, έδειχνε πολύ πιο ειλικρινής και ευαίσθητη και ουμανιστική από την άλλη, που αφήνουμε καθημερινά να επηρεάζει τη ζωή μας.
Ο Hunter S. Thompson πίστευε ότι έλειπε από τα κείμενα ένα είδος φιλοσοφικής δημοσιογραφίας, όπου η τελευταία δεν τακτοποιούσε απλώς γεγονότα για να ενημερώσει ή για να πείσει, αλλά στην πραγματικότητα διέλυε τις ειδήσεις του κόσμου, σε μια προσπάθεια να τις κατανοήσει, να προσαρμόσει τα γεγονότα ιστορικά για τον αναγνώστη. Αυτοί οι δημοσιογράφοι δεν ήταν απλώς παπαγάλοι πληροφοριών που τους τροφοδοτούσαν εξωτερικές πηγές. Προσπάθησαν να φέρουν ένα βαθύτερο νόημα στην αναδιήγηση αυτών των γεγονότων, να φέρουν εκπαίδευση, εμπειρία, γνώση, έρευνα και διορατικότητα για όσα συνέβησαν στον ευρύτερο κόσμο.
Αυτοί οι δημοσιογράφοι, κατά μία έννοια, ήταν ιστορικοί. Έδωσαν στους ανθρώπους κάτι βαθύτερο για να συλλογιστούν, μια φιλοσοφική βάση των γεγονότων του κόσμου που θα τους επέτρεπε να κάνουν συνδέσεις από το ένα γεγονός στο άλλο, να δουν την ευρύτερη εικόνα εκεί που βρίσκεται η ιστορία. Ο Thompson μίλησε πολλές φορές για το θάνατο αυτής της παλιάς φρουράς των γραφιάδων και είδε την εξαφάνισή της, όπως τώρα γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης των μεγάλων εντύπων της δημοσιογραφίας.
