Δεν είναι καθόλου υπερβολή πως οι σπουδαιότερες ιστορίες γράφονται στο πλευρό των χαμένων. Έχουμε συνηθίσει το ρητό ότι είναι οι νικητές που γράφουν την ιστορία και, ως ένα σημείο, μας φαίνεται και λογικό. Είναι επειδή ο νικητής παίρνει τα φώτα της δημοσιότητας όποια εποχή και αν γεννηθεί; Είναι επειδή πιστεύουμε πως υπάρχει μία ελέω Θεού δύναμη πως ο νικητής μπορεί να εξαφανίσει ή να κρατήσει ό,τι θέλει; Η ιστορία πάντως σπάνια στέκεται στο πλευρό των χαμένων. Στα συναισθήματά τους, τον τρόπο που σκάνε στον πάτο του βαράθρου της αποτυχίας και αν έχουν το πείσμα και την αποφασιστικότητα να ξανασηκωθούν.
Ο αθλητισμός περικλείει τα παραπάνω. Ένας χαμένος αγώνας είναι μια χαμένη μάχη, ένας πόλεμος που σε λυπήθηκε και σε άφησε ζωντανό, μόνο και μόνο για να σε τιμωρήσει. Είσαι ο χαμένος. Ο θρυλικός γραφιάς του Esquire, Gay Talese, το είχε περιγράψει μοναδικά σε ένα κείμενο του το 1964 με τίτλο The Loser. Είναι μέχρι σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα για το πώς μία ήττα μπορεί να επηρεάσει έναν πρωταθλητή. Ήταν το δικό του προσωπικό ‘‘O Fortuna’’ και το έγραψε για έναν από τους διασημότερους «χαμένους» στον κόσμο. Τον άνθρωπο που είχε την ατυχία (ή και την τύχη) να αντιμετωπίσει τον Muhammad Ali. Τον Floyd Patterson.
Getty Images | Don Uhrbrock
Όμως νωρίτερα στην καριέρα του, τον Σεπτέμβριο του 1962, ο Patterson θα αντιμετώπιζε έναν άλλο θρύλο του μποξ. Τον Sonny Liston. Μπροστά σε 19.000 περίπου ανθρώπους, ο Patterson σωριάστηκε στον πρώτο γύρο. Ένα χρόνο αργότερα, στον επαναληπτικό, σωριάστηκε ξανά στον πρώτο γύρο. Έχασε πολλά περισσότερα από έναν αγώνα εκείνη τη νύχτα και το Loser του Gay Talese βασίστηκε σε αυτές τις δύο ήττες από τον Liston. Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι αθλητές τέτοιου βεληνεκούς μέχρι και σήμερα, μιλούν πολύ σπάνια. Σπανιότερα όταν έχουν χάσει κάποιον αγώνα. Ο Patterson δεν ήταν κάποιο τυχαίο παπαδοπαίδι που δεν είχε ιδέα από μποξ όταν αντιμετώπισε τον Liston. Ας τα βάλουμε κάτω. Ο Patterson ήταν Ολυμπιονίκης στα 17 του, κάτι ασύλληπτο για την εποχή. Κέρδισε τον τίτλο του πρωταθλητή βαρέων βαρών στα 21 και ξανά στα 25. Προτού τον τελευταίο του αγώνα ενάντια στον Muhammad Ali, είχε 64 αγώνες στο δυναμικό του. Οι 55 από αυτούς ήταν νίκες με μόλις 8 ήττες και μία ισοπαλία. Αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση το προφίλ ενός χαμένου. Κι όμως ο Floyd κουβάλησε αυτή τη νοοτροπία για αρκετό καιρό.
Όπως είχε αποκαλύψει στον Talese, κυκλοφορούσε με ψεύτικη γενειάδα, καπέλο και γυαλιά, επειδή δεν ήθελε να τον αναγνωρίζει ο κόσμος. Όποτε κάποιος τον έβλεπε, έμπαινε αμέσως σε άμυνα και απαντούσε πως είναι ο αδερφός του πρωταθλητή, Raymond, και όχι ο ίδιος ο Floyd. Ήθελε να μοιραστεί τις σκέψεις του για την ήττα του με κάποιον άλλο αθλητή, αλλά τέτοιες συζητήσεις ήταν ταμπού για την εποχή. Ο μοναδικός δρόμος ήταν η σκληρή προπόνηση, με δύο μόνο ενδεχόμενα: να κερδίσεις ή να ξαναφάς τα μούτρα σου. Και εδώ που τα λέμε, δεν είναι δα και τόσο αλλόκοτο. Κρατάω μία από τις ατάκες που είπε ο Floyd Patterson, όταν κατάλαβε ότι μπορούσε να ανοίξει την ψυχή του στον δημοσιογράφο.
«Είναι εύκολο να κάνεις οτιδήποτε όταν είσαι νικητής. Είναι στην ήττα που ένας άνθρωπος αποκαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό. Στην ήττα δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους. Δεν έχω τη δύναμη να τους πω: ‘‘Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, λυπάμαι’’».
H βαριά κατάθλιψη που αντιμετώπισε ο Patterson τον εμπόδισε να προχωρήσει επαγγελματικά, αλλά σημείωσε στη συνέχεια μερικές εξαιρετικές νίκες, με highlight το 1965 απέναντι στον George Chuvalo. Ωστόσο το 1965, ο Floyd Patterson έκανε -άποψη μου- ένα εξαιρετικό μάρκετινγκ για να ξανακερδίσει το ενδιαφέρον του κόσμου. Δήλωσε πως στον αγώνα με τον Muhammad Ali, πολεμάει για όλους τους Καθολικούς και έχει σκοπό να κλέψει το στέμμα του πρωταθλητή από τους μουσουλμάνους. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, υποσχέθηκε μάλιστα ένα γρήγορο νοκ-άουτ. Θα έλεγε κανείς ότι ο Floyd δεν έμαθε από τις ήττες του; Μπορεί το αποτέλεσμα για εκείνον ήταν καταστροφικό. Ο Ali όχι μόνο κέρδισε αλλά φρόντισε να τον ντροπιάσει μπροστά στον κόσμο. Το 1972, ο Patterson θέλησε να αντιμετωπίσει πάλι τον Ali, πλέον στα 37 του χρόνια. Είχε ήδη χωρίσει τη γυναίκα του που ήθελε να σταματήσει ο άντρας της το μποξ και φανταζόταν έναν τελευταίο αγώνα με τη ζώνη του πρωταθλητή στα χέρια του. Ο Ali δεν έχασε και αυτός ήταν ο τελευταίος αγώνας του Floyd Patterson, που στη συνέχεια βρήκε παρηγοριά -για λίγο- στην υποκριτική αλλά εκπαίδευσε και έναν από τους νεότερους μποξέρ της γενιάς του ’90, τον Donovan Ruddock.
Είναι τελικά χαμένος ο Floyd Patterson; Ίσως στον πίνακα των σκορ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ χαμένοι στην πραγματικότητα, γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό φόβου, δεν είναι να πέσεις. Είναι να έχεις τα κότσια να μπεις στο ρινγκ και να σταθείς απέναντι σε αδιανόητα ταλαντούχους αθλητές όπως οι παραπάνω. Γνωρίζουμε όμως καλά πλέον τι μπορεί να κάνει η ήττα σε έναν άνθρωπο που επιλέγει να τη δει ως καταστροφή της ζωής του. Τίποτα καλό δεν έρχεται μετά από μία τέτοια νοοτροπία. Το μόνο σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή ο Floyd Patterson το αποδέχτηκε και προχώρησε. Γι’ αυτό άλλωστε και είναι από τους λίγους που κατάφεραν να πουν περήφανα την παραπάνω ατάκα.
«Λένε πως υπήρξα ο μποξέρ που έπεσε τις περισσότερες φορές κάτω. Ήμουν όμως και αυτός που σηκώθηκε τις περισσότερες».
